21 października 2014

Metasequoia glyptostroboides

Podziel się!

Metasequoia glyptostroboides
metasekwoja chińska

to bardzo stary gatunek, który pojawił się na ziemi pod koniec ery mezozoicznej. W 1941 roku na podstawie skamieniałych, kopalnych szczątków pochodzących z okresu kredy paleontolodzy oznaczyli i opisali metasekwoję chińską, jako gatunek wymarły. Nazwa metasekowja oznacza gatunek starszy od sekwoi (z greckiego meta oznacza z tyłu, za). Jakież było zdziwienie, gdy w tym samym roku w chińskich prowincjach Syczuan i Hubei znaleziono drzewo o cechach pasujących do roślin opisywanych na podstawie skamielin.

Metasekwoja chińska jest endemitem i reliktem, występuje na terenach otoczonych górami, na wysokości 700-1350 m n.p.m., rośnie na glebach wilgotnych, podmokłych, często nad brzegami rzek, dlatego bywa nazywana „modrzewiem wodnym” lub „jodłą wodną”. W swojej ojczyźnie dorasta do 35, a wyjątkowo nawet 50 m wysokości.

Pierwsze okazy sprowadzone do Polski w 1949 roku, posadzone w Krakowie, Warszawie i Kórniku, osiągnęły już ponad 20 m wysokości. Drzewo tworzy szeroki u nasady pień (do 2,5 m szerokości) zwężający się ku górze, pokryty łuszczącą się strzępiastymi pasami korą. Pędy układają się regularnie i naprzeciwlegle (po tym można odróżnić metasekwoję od podobnego gatunku – cypryśnika błotnego), tworzą stożkowatą, luźną koronę. Roślina wykształca 2 rodzaje pędów: trwałe, drewniejące długopędy zakończone pączkami oraz sezonowe, zielone krótkopędy opadające przed zimą. Igły jasnozielone, płaskie, do 1,5 cm długości (u młodych roślin znacznie dłuższe, do 7 cm), ułożone grzebieniasto, miękkie w dotyku, jesienią przebarwiają się na żółto i brązowo, po czym opadają wraz z krótkopędami. Okrągławe szyszki mają 2-2,5 cm długości, zwisają na wydłużonych końcach bocznych gałązek, dojrzewają w tym samym roku, a po wysianiu nasion opadają w całości.

Metasekwoja doskonale nadaje się do uprawy w Polsce. Dobrze rośnie na glebach przeciętnych, umiarkowanie żyznych, ale zasobnych w wodę, a nawet podmokłych. Jest drzewem światłolubnym, dobrze znoszącym cięcie. Młode egzemplarze mogą być uszkadzane przez wiosenne przymrozki, starsze drzewa są w pełni odporne na mróz. Doskonale prezentują się w rozległych ogrodach krajobrazowych, w parkach i jako drzewa alejowe. Zimą pięknie prezentuje się w stanie bezlistnym.