11 listopada 2015
Cotoneaster procumbens 'Queen of Carpets'
irga płożąca 'Queen of Carpets'
Ścielące się po ziemi pędy, błyszczące, zimozielone liście, białe kwiaty oraz kuliste, czerwone owoce to cechy charakterystyczne irgi płożącej. Krzewy doskonale nadają się do obsadzania murków, ogrodów skalnych i rabat, tworząc zielone kobierce ozdobione w drugiej połowie lata jaskrawymi owocami. Odmiana ‘Queen of Carpets’ jest jedną z dwóch lepiej znanych i łatwo dostępnych odmian. Od gatunku różni się przede wszystkim jaśniejszymi, większymi i grubszymi liśćmi oraz niżej położonymi owocami. Krzew rośnie wyjątkowo wolno, płasko, osiąga zaledwie 10-15 cm wysokości, pędy pełzają po ziemi i często się zakorzeniają. Jednoroczne pędy są ciemnopurpurowe, początkowo owłosione, później pokryte łuszczącą się skórką. Zimozielone liście są skórzaste, szerokojajowate, zaokrąglone, dosyć grube, z wierzchu nagie i błyszczące, od spodu owłosione, na brzegu lekko podwinięte. Rozwijające się młode liście są lekko czerwonawe. Krzewy zakwitają w maju lub na początku czerwca. Niewielkie, białe kwiaty wyrastają z kątów liści. Pojedyncze kwiaty mają niespełna 10 mm średnicy, są zbudowane z 5 białych, okrągłych płatków otaczających pręciki i słupki. Kuliste owoce mają 5-6 mm średnicy, dojrzewają w sierpniu przyjmując czerwoną barwę. Owoce zawiązują się w dolnej części pędów i są nieco ukryte pod liśćmi.
Irga płożąca ma umiarkowane wymagania glebowe. Preferuje gleby lżejsze i przepuszczalne. Najlepiej rośnie na stanowiskach słonecznych, ciepłych i osłoniętych. Krzewy niestety nie są w pełni odporne na mróz. W Polsce centralnej, zwłaszcza w bezśnieżne zimy, wymagają lekkiego okrycia. Na wschodzie kraju irga płożąca może przemarzać, ale na zachodzie zwykle zimuje dobrze. Krzewy rosną zdrowo, rzadko są atakowane przez szkodniki. Choroby porażają rośliny sporadycznie, zwykle tylko wtedy, gdy krzewy są sadzone na miejscach podmokłych lub okresowo zalewanych wodą.
Odmiana ‘Queen of Carpets’ jest jednym z najniższych zimozielonych krzewów okrywowych. Posadzona między karłowymi iglakami tworzy dla nich szczególnie ładne tło. Pełzające po ziemi pędy łatwo zakorzeniają się, chroniąc glebę przed erozją. Tego typu niskie odmiany irgi najpiękniej prezentują się tam, gdzie ich pędy mogą swobodnie ścielić się pośród kamieniami, swobodnie opadać lub zwieszać się, a więc na skalniakach, skarpach lub murkach oporowych zabezpieczających nasypy.
