Brzoza brodawkowata ‘Youngii’

Brzoza brodawkowata ‘Youngii’
Betula pendula ‘Youngii’

Występująca naturalnie na obszarze Europy i Azji brzoza brodawkowata jest gatunkiem rodzimym, drzewem pionierskim, o niewielkich wymaganiach uprawowych. Dobrze rośnie na większości gleb i stanowisk - od lekkich, ubogich i jałowych, po ciężkie i żyzne; od suchych po mokre, a nawet okresowo zalewane. Toleruje zanieczyszczone powietrze i wysokie zasolenie podłoża. Do tego jest bardzo malownicza, wyróżnia się spośród innych drzew białą korą, zwisającymi pędami i pięknie przebarwiającymi się jesienią na złoto liśćmi. Szkółki roślin ozdobnych oferują wiele interesujących kultywarów brzozy brodawkowatej. Wśród nich warto zwrócić uwagę na odmianę ‘Youngii’, polecaną do tworzenia oryginalnych, żywych, zielonych parasoli.

Brzoza brodawkowata ‘Youngii’ to niewielkich rozmiarów drzewo pozbawione pędu przewodniego, o przewieszających się gałęziach, szczepione na wysokiej podkładce, tworzące z czasem szeroką, parasolowatą koronę. Odmiana pochodzi z Anglii, była notowana w uprawie w już w 1873 r., a jej nazwa upamiętnia nazwisko lekarza Thomasa Younga. Drzewo rośnie szybko, w zależności od wysokości szczepienia osiąga 2-3 do 5-6 m wysokości. Z wiekiem może się wypiętrzać. Średnica korony starszych, swobodnie rosnących egzemplarzy nierzadko osiąga kilka metrów. Pień pokrywa biała, gładka kora, łuszcząca się cienkimi paskami, ozdobna, najlepiej widoczna w okresie bezlistnym. Liście są typowe dla brzozy brodawkowatej, mają 3-7 cm długości, są romboidalne, z wierzchu ciemnozielone i błyszczące, od spodu jaśniejsze i matowe. Liście jesienią przebarwiają się na żółto. Roślina kwitnie wczesną wiosną wraz z rozwijającymi się liśćmi, tworząc ozdobne kwiatostany męskie, w postaci długich, zwisających, pylących na żółto kotek. Kwiaty żeńskie są niepozorne, tworzą się z nich walcowate owocostany, rozsypujące się po dojrzeniu jesienią.

Roślina jest łatwa w uprawie, całkowicie odporna na mróz, niewymagająca w stosunku do gleby, polecana wszystkim, także początkującym ogrodnikom. Preferuje stanowiska słoneczne, znosi częściowe ocienienie. Nadają się do sadzenia samodzielnie, jako soliter, w miejscach eksponowanych, szczególnie w pobliżu zbiorników wodnych. W celu uzyskania typowego parasola zwisające zbyt nisko gałęzie można podcinać. Ważne, by nie robić tego w okresie bezpośrednio poprzedzającym wiosenny wzrost, po tzw. ruszeniu soków, bo wtedy roślina obficie płacze. Cięcie najlepiej wykonać na przełomie lutego i marca, jeśli nie będzie mrozu, lub latem, w czerwcu i lipcu.