Jodła szlachetna ‘Glauca’

Abies procera ‘Glauca’
Jodła szlachetna ‘Glauca’

Jodła szlachetna pochodzi z Ameryki Północnej. Naturalnie porasta Kordyliery - góry ciągnące się wzdłuż zachodniego wybrzeża USA, na odcinku od Kalifornii, przez Oregon, aż do stanu Waszyngton. Jest potężnym drzewem osiągającym do 80 m wysokości, tworzącym regularną, stożkową koronę. Do Europy trafiła w 1830 roku.

Wartościowym kultywarem jodły szlachetnej, oferowanym przez krajowe szkółki, jest odmiana ‘Glauca’ o intensywnie niebieskich igłach i dosyć wolnym tempie wzrostu, w porównaniu do gatunku. W Polsce drzewo to uzyskuje około 8 m wysokości po 30 latach uprawy. Jego gałęzie są często ułożone nieregularnie, są grube i sztywne, gęsto pokryte tępymi, dosyć sztywnymi igłami. Charakterystyczne wywinięcie dolnych igieł sprawia, że gałązki są nimi niemal całkowicie przykryte. Niebieski odcień igłom nadaje gruba warstwa wosku. W maju na peryferyjnych częściach pędów bocznych, zwłaszcza na niżej położonych gałęziach, pojawiają się wyjątkowo okazałe, ciemnoróżowe kwiaty męskie. Oglądane z bliska kwiaty niemal do złudzenia przypominają owoce malin, z tą tylko różnicą, że są nieco mniejsze. Kwiaty żeńskie tworzą się na gałęziach w szczytowej części korony. Dojrzałe szyszki osiągają spektakularne rozmiary i są wyjątkowo ozdobne, sterczące, mają do 25 cm długości i 6-10 cm średnicy. Czasami pod własnym ciężarem przekrzywiają się wraz z gałęziami. Szyszki pojawiają się u dosyć młodych, kilku lub kilkunastoletnich roślin, co czyni jej jeszcze bardziej atrakcyjnymi, gdy można je podziwiać na wysokości wzroku. Niestety szyszki nie są trwałe i po dojrzeniu nasion (późnym latem) rozpadają się całkowicie, uwalniając nasiona i łuski, pozostawiając po sobie jedynie trzpienie (osie szyszek).

Jodła szlachetna wymaga gleb żyznych, próchnicznych, stale umiarkowanie wilgotnych, ale przepuszczalnych. Nie lubi gleb mokrych i bagiennych, na których powstają zastoiska wodne. Najlepiej czuje się uprawiana na podłożach o odczynie lekko kwaśnym, na stanowiskach słonecznych. Sadzona w cieniu rośnie wolno i źle, a igły nie wybarwiają się na niebiesko. Ponieważ zwykle jest rozmnażana przez szczepienie w pierwszych latach uprawy wymaga prowadzenia przy paliku, do momentu wytworzenia silnego pędu przewodniego.

Starsze egzemplarze bardzo dobrze wyglądają sadzone w parkach, ogrodach przydomowych, na rabatach w towarzystwie innych drzew i krzewów iglastych. Najlepiej prezentuje się w miejscach eksponowanych, jako soliter lub w luźnych grupach. Choć jest odporna na mróz, należy sadzić ją w miejscach zacisznych, osłoniętych od wiatru.