Berberis julianae

Berberis julianae
berberys Juliany

Rodzaj berberys obejmuje około 400 gatunków krzewów występujących w Europie, Ameryce i Afryce. W Polsce dziko rośnie tylko jeden gatunek, berberys pospolity, natomiast najbardziej popularny w uprawie jest berberys Thunberga w dziesiątkach lub nawet setkach odmian. Znacznie mniej znane i rzadko uprawiane są berberysy o zimotrwałym ulistnieniu. W odróżnieniu od gatunków gubiących jesienią liście krzewy gatunków zimozielone wymagają lepszych warunków glebowych i cieplejszych stanowisk. Krzewy te zachowują bogate walory ozdobne przez cały rok.  

Berberys Juliany pochodzi ze środkowych Chin. Jest to luźny, wyprostowany krzew dorastający do około 2 m wysokości. Pędy są bruzdowane, pokryte długimi, ostrymi cierniami. Młode krzewy są bardziej zwarte, starsze luźniejsze, z łukowato przewieszającymi się gałązkami. Liście skórzaste, lancetowate, długości do 10 cm, z wierzchu ciemnozielone i błyszczące, a od spodu seledynowe. Późną jesienią i zimą nabierają odcień czerwieni. W maju pojawiają się małe, zabrane po kilka w pęczkach, ciemnożółte kwiaty, z zewnątrz zaczerwienione. Owocem krzewów berberysu Juliany jest elipsoidalna,  granatowoczarna jagoda, pokryta niebieskawym, woskowym nalotem. Owocki dojrzewają jesienią.

Berberys Juliany najlepiej rośnie na glebach żyznych, umiarkowanie stale wilgotnych, w miejscach słonecznych lub ewentualnie półcienistych, ciepłych, zacisznych i osłoniętych od wiatru, zwłaszcza zimą. Jest krzewem wystarczająco odpornym na mróz w zachodniej części kraju. W centrum i na wschodzie wymaga okrywania na zimę stroiszem.

Berberis julianae jest przydatny do sadzenia w ogrodach przydomowych, do tworzenia kompozycji z innymi krzewami liściastymi oraz do tworzenia oryginalnych, swobodnych żywopłotów (ale tylko w najcieplejszych rejonach kraju). Szczególnie efektownie krzewy prezentują się w okresie kwitnienia oraz jesienią i zimą, gdy ciemna barwa liści jest przełamana czerwonym rumieńcem.