Acer platanoides (klon zwyczajny) 'Drummondii'

Ze wszystkich miesięcy maj jest uważany przez wielu za najpiękniejszy w roku. Wtedy właśnie barwy młodych liści są niezwykle żywe, intensywne i niepowtarzalne. Wśród drzew można znaleźć taką roślinę, która wiosenny charakter zachowuje o wiele dłużej. Acer platanoides (klon zwyczajny) ‘Drummondii’ zawdzięcza swą urodę właśnie liściom. Odmiana charakteryzuje się gęstą, regularną koroną, dorasta do 12 metrów wysokości i 7 metrów szerokości. Najmłodsze, właśnie pojawiające się liście są różowe, później stają się jasnozielone. Jednak najbardziej uwagę przyciąga szeroki, brzeżny margines liścia, który jest początkowo kremowy a z czasem uzyskuje odcień bieli. Z bliskiej odległości wzór jest ostry i wyrazisty, natomiast z oddali drzewo przyjmuje seledynową, jasną barwę, kontrastującą z dojrzałą, głęboką zielenią liści innych roślin. Liście w zarysie są zwykle 5-klapowe o średnicy w granicach 15 cm, z dużymi, nielicznymi, ostro zakończonymi ząbkami. Ponieważ przypominają kształtem liście platana, stąd właśnie wywodzi się nazwa gatunku platanoides, oznaczająca: podobny do platana. Na krótko przed rozwojem liści Acer platanoides ‘Drummondii’ wyróżnia się kwitnieniem. Wówczas cała korona przybiera żółtawe zabarwienie. Same kwiaty są malutkie i mało dekoracyjne ale zebrane w obfite baldachogrona tworzą wspaniały efekt. Ponadto drzewo jest miododajne, stąd w ciepłe, słoneczne nie brakuje na nim pracowitych pszczół.

Odmiana ‘Drummondii’ ma przeciętne wymagania glebowe. Nie należy jej jedynie sadzić na glebach skrajnie suchych lub zbyt mokrych. Stanowisko powinno być słoneczne ale roślina jest też cienioznośna. Drzewo dobrze radzi sobie w warunkach miejskich i jest całkowicie odporne na mrozy. Niekiedy na roślinie można zaobserwować rewersje, czyli pojawiające się pędy z zielonymi liśćmi bez obwódki w typie gatunku. Takie wyradzające się pędy należy usuwać, chyba że interesuje nas posiadanie odmiany dwubarwnej.

Od czasu wyhodowania odmiany ‘Drummondii’ minęło już ponad 100 lat. Pierwszy raz wprowadzono ją do handlu w Berlinie w 1890 roku, a w 1903 w Anglii. Od tego czasu odmiana zyskiwała kilkukrotnie uznanie specjalistów i była nagradzana jako wyjątkowo ładna i godna rozpowszechnienia. Ze względu na swoje rozmiary drzewo uzyskało miano parkowego lub alejowego. Najlepiej sadzić je w dużych, przestronnych ogrodach lub parkach jako soliter lub w kompozycjach, na tle innych gatunków o barwie ciemnozielonej. Wówczas jasny kolor liści pięknie kontrastuje z otoczeniem a roślina zachowuje swój wiosenny charakter.