Acer griseum

Acer griseum
klon strzępiastokory

Wśród drzew ozdobnych z kory Acer griseum zajmuje czołową pozycję pod względem urody. Ten niewielkich rozmiarów klon został przywieziony do Europy ze środkowych Chin w 1901 roku przez Ernesta Wilsona. Obecnie gatunek jest zagrożony wymarciem i coraz trudniej spotkać go w środowisku naturalnym. Na szczęście drzewo cieszy się dużym uznaniem wśród miłośników roślin i ogrodów, jest rozmnażane i oferowane w sprzedaży przez liczne szkółki.

Klon strzępiastokory w naszym klimacie najczęściej przyjmuje postać wysokiego krzewu lub niskiego, wielopiennego drzewa, dorastającego do około 5 m wysokości. Cechą charakterystyczną gatunku przyciągającą przez cały rok uwagę jest strzępiasto łuszcząca się, jasnobrązowa, błyszcząca kora. Cynamonowe, cienkie paseczki odstają od pnia, po czym zwijają się w wąskie rurki, odsłaniając młodsze warstwy o oliwkowym odcieniu. Najwyraźniej efekt ten widać zimą, gdy spadnie śnieg. Liście złożone z 3 listków mają około 6 cm długości, od góry są ciemnozielone, spodem matowe i sinawe. Jesienią pięknie przebarwiają się na czerwono lub pomarańczowo.

Gatunek mało wymagający w stosunku do gleby. Najlepiej rośnie na podłożu umiarkowanie wilgotnym, przepuszczalnym, glebach próchniczych i lekko kwaśnych. Wymaga stanowisk słonecznych lub półcienistych, miejsc osłoniętych od silnych podmuchów wiatru w okresie zimy. We wschodnich rejonach kraju może przemarzać, dlatego w pierwszych latach uprawy wymaga okrycia. Drzewka najłatwiej zabezpieczyć otaczając pień słomiana matą lub gałązkami roślin iglastych. W centrum i na zachodzie zimuje dobrze.

Klon strzępiastokory to gatunek polecany do uprawy w ogrodach przydomowych, w miejscach wyeksponowanych,  w otoczeniu roślin o kontrastowym zabarwieniu pędów. Stanowi niewątpliwie ciekawostkę i przyciąga uwagę. W 1922 roku gatunek został odznaczony przez brytyjskie Królewskie Towarzystwo Ogrodnicze (RHS) nagrodą Award of Merit (AM), a w 1984 roku nagrodą Award of Garden Merit (AGM).