Długosz królewski

Osmunda regalis
Długosz królewski

Jest jedną z najpiękniejszych krajowych paproci, rzadko spotykaną w naturze, gdzie jest objętą ścisłą ochroną gatunkową. W krajach Europy Zachodniej jest uprawiana dla celów ozdobnych, sadzi się ją w przydomowych ogrodach i parkach. Paproć ta preferuje obszary o wpływach klimatu morskiego z łagodnie przebiegającą zimą. Jeśli ma stale wilgotne podłoże doskonale sprawdza się nawet na stanowiskach słonecznych.

Długosz królewski występuje na torfowiskach i w podmokłych lasach. Roślina ta tworzy podziemne, pionowe kłącza z których corocznie na wiosnę wyrastają imponującej wysokości (do 2 m!) liście, tworzące okazałe kępy. Młode liście są brązowo omszone i zwinięte w kształcie pastorału. Rozwijają się w maju przyciągając uwagę swoją atrakcyjną formą – są podwójnie pierzaste, jasnozielone. Liście paproci pełnią podwójna funkcję - są odpowiedzialne za fotosyntezę (liście płonne) oraz za rozmnażanie (liście płodne). Oba rodzaje liści w zależności od gatunku mogą wyglądać identycznie (np. u języcznika) lub zupełnie różne (np. u pióropusznika strusiego). U długosza królewskiego tworzą się dwa rodzaje liści - liście odpowiadające wyłącznie za asymilację oraz liście podzielone – w dolnej części z typowymi, zielonymi, asymilującymi listkami, natomiast w górnej części  tworzą się gęsto rozmieszczone zarodnie, które po dojrzeniu brązowieją i uwalniają mikroskopijnej wielkości zarodniki, a górna część liścia przybiera barwę rdzawobrunatną.

Długosz królewski jest cenną byliną, polecaną do sadzenia w ogrodach przydomowych i parkach, zwłaszcza tych o charakterze naturalistycznym. Paproć ta jest odporna na mróz, lecz wymaga podłoży wilgotnych, z dużą zawartością materii organicznej. Preferuje stanowiska ocienione, ale przy dostatku wody świetnie rośnie także na wystawie południowej, zwłaszcza nad brzegami strumieni i oczek wodnych.