Miskant lutarioriparius

Miscanthus lutarioriparius
Miskant lutarioriparius

Jeden z najwyższych miskantów, dorastający w sprzyjających warunkach do 4-5 m wysokości. W środowisku naturalnym osiąga nawet 7 m wysokości. Jest to  edemiczny gatunek, naturalnie porastający brzegi jeziora Dongting oraz rzeki Jangcy w chińskich prowincjach Hunan i Hubei. Po raz pierwszy został opisany przez botaników Shouliang Chen i Renvoize w 1988 roku. Na Polskim rynku szkółkarskim roślina pojawiła się w latach dziesiątych obecnego stulecia. Obecnie miskant ten jest dostępna w sprzedaży, głównie w szkółkach specjalizujących się w produkcji traw, jako gatunek kolekcjonerski, poszukiwany przez miłośników tej grupy roślin.

Miskant lutarioriparius tworzy sztywne, proste i wyjątkowo ozdobne, bo zabarwione na fioletowo, łodygi średnicy 1-3 cm oraz soczyście zielone, szerokie liście. Blaszki liściowe są lancetowate, typowe dla traw, o szerokości około 2-3 cm i długości do 1 metra, szorstkie w dotyku, z widocznym, równoległym unerwieniem. Roślina tworzy rozbudowany system korzeniowy z kłączami, co pozwala jej na efektywne pobieranie wody i składników odżywczych oraz sprzyja rozmnażaniu wegetatywnemu. Podziemne rozłogi są bardzo długie, przez co roślina jest ekspansywna. Dlatego miskant lutarioriparius  sadzony w ogrodach wymaga stosowania głęboko wkopanych barier ograniczających rozrastanie się roślin. Dzięki zastosowaniu ekranów korzeniowych i ograniczeniu powierzchni uprawy łodygi wyrastają blisko siebie, tworząc atrakcyjne skupiny, prezentując się znacznie ciekawiej, niż gdyby swobodnie się rozrastał. Latem dolne liście warto obrywać, dzięki czemu odsłoni się piękną, fioletową barwę skórki pokrywającej łodygi. W dolnych częściach źdźbeł z kątów liści wyrastają niewielkie rozmnóżki, które można ukorzeniać i w ten sposób rozmnażać roślinę. Miskant lutarioriparius w naszych warunkach klimatycznych nie zakwita.

Naturalnie gatunek ten występuje w wilgotnych siedliskach, takich jak nadbrzeża rzek i mokradła, co sugeruje jego preferencję do wilgotnych i dobrze nasłonecznionych stanowisk. Preferuje gleby żyzne, umiarkowanie wilgotne, przepuszczalne, miejsca słoneczne, ciepłe. Wykazuje umiarkowaną mrozoodporność. Jest w stanie przetrwać zimowe temperatury do około -15°C. Roślina jest bardziej mrozoodporna w regionach, gdzie zimy są krótsze i mniej surowe. W chłodniejszych rejonach kraju może wymagać dodatkowej ochrony, szczególnie w przypadku młodych roślin, które są bardziej wrażliwe na niskie temperatury. Zaschnięte pędy ścina się wiosną, można je wykorzystywać tak samo, jak tyczki bambusowe. Oryginalna roślina kolekcjonerska, polecana do sadzenia w miejscach eksponowanych w ogrodach przydomowych i osiedlowych.