Paprotnik szczecinkozębny 'Proliferum'

Paprotnik szczecinkozębny 'Proliferum'
Polystichum setiferum 'Proliferum'

Początki ewolucji paprotników sięgają 400 milionów lat, są to jedne z najstarszych ewolucyjnie roślin, które opanowały ląd. Współcześnie występujące na świecie paprotniki mają nieduże rozmiary w porównaniu do roślin drzewiastych, ale są potomkami prawdziwych olbrzymów - widłaków, skrzypów i paproci, które w czasach dewonu i karbonu osiągały do 30 m wysokości. To z ich szczątków powstały pokłady węgla kamiennego.

Pod względem możliwości zastosowania paprotników do celów dekoracyjnych w parkach i ogrodach, największe znaczenie mają paprocie, które tworzą bardzo ciekawie zbudowane, ozdobne liście, na wiosnę rozwijające się w formie pastorału. Wartym uwagi gatunkiem, który można bez problemu uprawiać na terenie całego kraju, jest paprotnik szczecinkozębny ‘Proliferum’ - zimozielona paproć tworząca płaskie rozety dekoracyjnych, ażurowych liści wyrastających z grubych, podziemnych kłączy. Dorasta do 40 cm wysokości i około 1 m szerokości. Blaszki liściowe u tej paproci są wydłużone, w zarysie lancetowate, mają do 0,5 m długości i do 15 cm szerokości, są złożone, potrójnie pierzaste. Osadki liści pokrywają brązowe łuski. Drobne listki tworzące liść złożony są drobne, grube, ząbkowane, równomiernie ułożone w jednej płaszczyźnie po obu stronach osadek, na wzór rybiego szkieletu. Najmłodsze liście są jasnozielone, starsze liście ciemnozielone i błyszczące.

Paprocie są grupą roślin o niewielkich, aczkolwiek specyficznych wymaganiach uprawowych. Poza nielicznymi wyjątkami preferują miejsca cieniste i wilgotne, gleby próchniczne, zasobne w materię organiczną i wodę. Paprotnik szczecinkozębny ‘Proliferum’ doskonale czują się sadzony w cieniu drzew i wysokich krzewów, od północnej strony budynków oraz nad brzegami strumieni i oczek wodnych.

Paprocie nie tworzą nasion, są sporofitami rozmnażającymi się przez zarodniki. Drobne jak pył zarodniki powstają w umieszczonych na liściach zarodniach i są roznoszone przez wiatr. Kiełkują w samodzielne roślinki będące drugim pokoleniem, gametofitem, ale zwykle o bardzo niewielkich rozmiarach, np. wielkości paznokcia. Na gametoficie tworzą się komórki płciowe, które po połączeniu (niezbędna do tego jest woda – dlatego paprocie zasiedlają stanowiska wilgotne lub podmokłe) rozwijają się w nowy sporofit.