Pieris japoński 'Little Heath'

Pieris japonica 'Little Heath'
pieris japoński 'Little Heath'   

Wśród roślin wrzosowatych uprawianych w Polsce pieris japoński jest jednym z mniej znanych gatunków. Ta pochodząca z Azji roślina, sprowadzona do Europy już w XIX wieku, zawdzięcza swoją urodę atrakcyjnym kwiatom oraz ładnym, zimotrwałym liściom. Pięknie prezentuje się na wrzosowiskach i wśród niewielkich roślin iglastych. Może być też uprawiana z pojemnikach wykorzystywanych do dekoracji balkonów i tarasów.

Pieris japoński ‘Little Heath’ to niewielki krzew o zwartym pokroju i powolnym tempie wzrostu. Uwagę przyciąga ozdobnymi przez cały rok, biało obwiedzionymi liśćmi. Krzew przypomina odmianę ‘Variegata’, choć w porównaniu do niej jest bardziej kompaktowy. Po 10 latach uprawy roślina ma nie więcej niż 50-60 cm wysokości i szerokości. Jej liście są lancetowate, skórzaste, ciemnozielone i błyszczące, na brzegu z ozdobną, białokremową obwódką. Blaszki liściowe mają około 4 cm długości i 1,2 cm szerokości. Liście nie są wyraźnie zebrane na szczytach pędów, ale dosyć gęsto i równomiernie rozłożone na całej ich długości. Młode wiosenne przyrosty są intensywnie różowe i chyba nawet bardziej dekoracyjne niż kwiaty, których w porównaniu do innych odmian pierisów ‘Little Heath’ tworzy mało (czasem w ogóle nie tworzy), a dodatkowo, nawet jak się pojawią w większej ilości, to i tak giną wśród pstrych liści. Pąki kwiatowe zawiązują się pod koniec lata na wierzchołkach pędów. Białe, dzwoneczkowate kwiaty otwierają się w kwietniu i są zebrane w niezbyt długie, zwisające kwiatostany. W trakcie kwitnienia, przy słonecznej i ciepłej pogodzie, znad krzewów unosi się wesoły harmider pracujących pszczół i trzmieli. Odmiana ‘Little Heath’ została wyselekcjonowany w latach 70. XX wieku w Holandii. Potwierdzeniem dużej wartości dekoracyjnej rośliny było nadanie jej w 1993 roku nagrody AGM, przyznawanej przez brytyjskie Królewskie Towarzystwo Ogrodnicze (RHS).

Pieris japoński ‘Little Heath’ do prawidłowego wzrostu wymaga gleb kwaśnych, próchnicznych i stale umiarkowanie wilgotnych, stanowisk osłoniętych i zacisznych, półcienistych lub cienistych. Ponieważ krzew nie jest w pełni odporny na mróz w najchłodniejszych rejonach kraju wymaga zabezpieczania na zimę – okrywania stroiszem lub agrowłókniną. Glebę wokół roślin warto ściółkować przekompostowaną korą sosnową. Zabieg ten zabezpiecza płytki system korzeniowy przed przemarzaniem oraz dodatkowo sprzyja utrzymaniu kwaśnego odczynu podłoża. Pielęgnacja w trakcie okresu wegetacyjnego ogranicza się do podlewania i ewentualnego nawożenia specjalnymi nawozami do roślin kwasolubnych, w dawkach stosowanych zgodnie z zaleceniami producentów.

Podobnie jak większość roślin wrzosowatych pieris japoński najlepiej rośnie w starszym, kilku lub kilkunastoletnim ogrodzie z ustalonym mikroklimatem. Dobrze prezentuje się w towarzystwie różaneczników, kiścieni, kalmii, wśród drzew i krzewów iglastych oraz innych gatunków roślin zawsze zielonych. Na wiosnę niezwykle interesująco wyglądają kompozycje z kwitnącymi w tym samym okresie wrzoścami.