Pinus sylvestris 'Watereri'

Pinus sylvestris 'Watereri' 
sosna pospolita 'Watereri'
synonimy: Pinus sylvestris var. nana HORT, Pinus sylvestris 'Pumila' 

Sosna pospolita to gatunek bardzo rozpowszechniony o szerokim zasięgu występowania i znany niemal każdemu. Z drugiej zaś strony gatunek ten jest bardzo rzadko spotykany w uprawie jako drzewo ozdobne i dopiero w ostatnich latach dzięki odmianom oferowanych przez szkółki coraz częściej trafia do naszych ogrodów. Jedną z nich jest kulista i stosunkowo wolno rosnąca odmiana 'Watereri'. Początkowo gęsta i regularnie kulista, później w miarę wzrostu staje się szerokostożkowata i dość luźna. Docelowo może dorastać do wysokości 3-5 m i osiągnąć średnicę do 4 metrów. Starsze okazy są zwykle wielopniowe, ogołocone z gałęzi w dolnych partiach. Igły typowe dla sosny zwyczajnej zebrane w pęczkach po dwa, sztywne, niekiedy lekko skręcone, niebieskozielone, a niekiedy srebrzystozielone. Szyszki również typowe dla gatunku, są jajowate długości do 5 cm, początkowo brązowe, po dojrzeniu szare i matowe. Dojrzewają w drugim roku, ale otwierają się dopiero w trzecim.

Odmiana ta występuje także pod nazwami synonimicznymi P. sylvestris f. pumila, P. sylvestris 'Pumila', P. sylvestris var. nana, P. sylvestris var. pumila została znaleziona na stanowisku naturalnym w Horsell Commonn w Anglii w 1865 roku przez Anthonego Waterera i wprowadzona do uprawy przez jego szkółkę w Knap Hill. Odmiana wykazuje pełną mrozoodporność (strefa 2). Do prawidłowego wzrostu wymaga stanowisk słonecznych. Jest tolerancyjna względem podłoża, ale najlepiej czuje się na glebach lekkich, przepuszczalnych, niezbyt wilgotnych o kwaśnym lub lekko kwaśnym odczynie. Zupełnie dobrze radzi sobie jednak na glebach o pH obojętnym, a nawet słabo zasadowym. Jest odmianą odporną na suszę, natomiast nie toleruje zanieczyszczenia powietrza, co objawia się zrzucaniem już dwuletnich igieł. W warunkach optymalnych bardzo często zachowuje igły czteroletnie.

Polecana do ogrodów przydomowych i parków. Sadzić należy pojedynczo, czasami w małych grupach aby wyeksponować jej kształt i zabarwienie igieł. Zupełnie dobrze znosi strzyżenie. Zabiegu tego powinniśmy dokonywać aby zapobiec zbyt silnemu rozrastaniu się drzew a przez to utraty pokroju. Cięcia dokonujemy albo gdy roślina wytwarza młode przyrosty i wtedy je uszczykujemy ręcznie skracając mniej więcej o połowę lub w okresie zimowym, kiedy w pędach jest stosunkowo niewiele żywicy, która oklejając sekator i bardzo utrudnia cięcie.

Obecnie w szkółkach możemy kupić rośliny odmiany ‘Watereri’ szczepione tuż przy ziemi lub też jako formy pienne. W tym drugim przypadku drzewko powinniśmy uprawiać przez pierwszych kilka lat przy paliku.