Róża 'Frűhlingsduft'

Róże parkowe to wartościowe krzewy ozdobne o niewielkich wymaganiach siedliskowych, dobrej mrozoodporności i zdrowotności. Starsze odmiany  róż parkowych charakteryzują się silnym wzrostem (dorastają do 3 m wysokości), nowsze są często niższe i bardziej kompaktowe (mają 1-1,5 m wysokości). Najczęściej rosną na własnych korzeniach, a ich ozdobą oprócz kwiatów często są także liście, pędy, kolce i owoce. Część róż parkowych kwitnie raz w roku, inne powtarzają kwitnienie.

Róża ‘Frühlingsduft’ to stara, ale wartościowa i zasługująca na szerszą popularyzację odmiana róży parkowej, wyhodowana w Niemczech pod koniec lat 40 XX wieku w szkółce Kordes Söhne. Pochodzi od róży gęstokolczastej (Rosa spinosissima), jest bardzo żywotna, toleruje słabsze gleby, półcieniste stanowiska, znosi suszę. Rośnie silnie, tworzy szerokie, luźne krzewy osiągające 1,5-2,5 m wysokości. Pędy w części wierzchołkowej przewieszają się łukowato na boki, są nierównomiernie pokryte kolcami. Więcej kolców znajduje się zwykle u podstawy pędów. Liście są typowe dla róż, siedmiolistkowe, średniej wielkości, jasnozielone, matowe. Pąki kwiatowe mają około 2 cm długości, są szerokostożkowate, rozwijają się z nich urocze, cytrynoworóżowe kwiaty średnicy 7-9 cm, zbudowane z 30-40 płatków. Kwiaty intensywnie i przyjemnie pachną. Krzewy kwitną jednokrotnie w czerwcu, a kwitnienie jest bardzo obfite, choć nie trwa zbyt długo.

Zaletą róż parkowych jest przede wszystkim ich niekłopotliwe utrzymanie. Nie wymagają corocznego cięcia, bo skracanie ich pędów osłabia kwitnienie. Doraźnie można przeprowadzić delikatne cięcie korekcyjne po kwitnieniu, a raz na kilka lat silne cięcie odmładzające. Róże parkowe nadają się do tworzenia grup w parkach, na skwerach, w dużych ogrodach. Można je stosować do obsadzania skarp, sadzić w pasach zieleni przydrożnej oraz miejscach trudnodostępnych, gdzie pielęgnacja innych krzewów byłaby kłopotliwa.