Pulmonaria saccharata

Pulmonaria saccharata należy do rodziny ogórecznikowatych, w stanie dzikim występuje w Europie Południowej, w runie leśnym. Bylina ta charakteryzuje się krótkim, pełzającym kłączem, z którego wyrastają zwarte kępy liści. W przeciwieństwie do wielu innych roślin okrywowych, miodunka pstra nie jest ekspansywna i nie zagraża rosnącym w sąsiedztwie gatunkom. Wiosną tworzy gęste rozety liści odziomkowych, osadzonych na długich ogonkach. Blaszki liściowe miodunki są dosyć duże, w zarysie jajowato-lancetowate, na końcach zaostrzone, w dotyku lekko szorstkie. Górną powierzchnię zielonych liści pokrywają oryginalne, srebrzyste plamki, od spodu liście są jasnozielone, owłosione. W kwietniu ze środka rozet wyrastają ulistnione, mięsiste i kanciaste pędy, do 30 cm wysokości, zakończone na szczycie gęstymi kwiatostanami. Listki łodygowe, w odróżnieniu od odziomkowych, są siedzące. W okresie kwitnienia kępy miodunki wydają się dwubarwne, a to z tego względu, że kwiaty tuż po rozwinięciu są czerwone, później zaś stają się fioletowe. Kwiaty stanowią pożytek dla pszczół oraz wielu innych owadów, szukających pokarmu po wiosennym przebudzeniu z zimowego odrętwienia. Miodunki kwitną nieprzerwanie od kwietnia do maja, później zdobią ogród aż do zimy mozaiką nakrapianych liści. Z zawiązanych nasion wokół roślin matecznych kiełkują i wyrastają rośliny potomne, które można łatwo wykopać i wykorzystać do założenia kolejnych, wabiących owady rabat.

 

Aby dobrze rosły miodunki potrzebują żyznej gleby, zasobnej w próchnice i stale wilgotnej, stanowisk półcienistych lub cienistych. W celu uzyskania efektu kobierca należy sadzić je w rozstawie 30 x 30 cm. Glebę wokół roślin warto ściółkować przekompostowaną korą sosnową, co zapobiega szybkiemu przesychaniu powierzchni podłoża w upalne dni, a jednocześnie ogranicza rozwój chwastów. Miodunka pstra jest całkowicie odporna na mróz. W przypadku pojawienia się na liściach w okresie letnim mączystego nalotu, rośliny należy opryskać preparatem przeznaczonym do zwalczania mączniaków. Zabiegiem odmładzającym i poprawiającym kondycję wielu bylin, w tym też miodunki, jest przesadzanie co kilka lat na nowe miejsce.

 

Pulmonaria saccharata służy przede wszystkim do zadarniania miejsc cienistych, tworzenia obwódek rabat, barwnych plam w ogrodach naturalistycznych. Miodunka dobrze komponują się z paprociami, funkiami i tawułkami. Doskonale nadają się do sadzenia pod świetlistymi koronami drzew i krzewów liściastych oraz do obsadzania północnych stoków alpinariów.

Ciekawy efekt można uzyskać sadząc pomiędzy kępami miodunki rośliny cebulowe kwitnące wiosną, np. cebulice, kosaćce, narcyzy czy odmiany botaniczne tulipanów.