Enkiant dzwonkowaty

Enkiathus campanulatus
enkiant dzwonkowaty

Enkiant to mało znany rodzaj botaniczny reprezentowany przez 17 gatunków krzewów naturalnie występujących w górskich rejonach Azji, od Himalajów po Tajwan i wyspy Japońskie. W Polsce można uprawiać 3 gatunki enkianta, z których najłatwiej dostępnym jest enkiant dzwonkowaty – odporny na mróz krzew obsypany wiosną urokliwymi kwiatami, a jesienią przyciągający uwagę efektownie przebarwiającymi się liśćmi.

Enkiant dzwonkowaty to wolno rosnący krzew o wzniesionym, nieregularnym pokroju i obfitym kwitnieniu. W swojej ojczyźnie (Japonii) osiąga 4-5 m wysokości, w Polsce dorasta przeciętnie do 2-3 m wysokości. Krzew charakteryzuje się tworzeniem cienkich, wyrastających w okółkach, wzniesionych pędów z ulistnieniem skupionym w górnej ich części. Liście są drobne, eliptyczne i zielone, z obu stron pokryte krótkimi, szorstkimi włoskami. Jesienią, przed opadnięciem, pięknie przebarwiają się na pomarańczowo-czerwono lub czerwono. W drugiej połowie maja na krzewach rozwijają się dzwonkowate, kremowe lub kremowo-różowe kwiaty (podobne do kwiatów konwalii), z różowymi prążkami oraz zaróżowionymi brzegami płatków korony. Kwiaty są drobne, mają około 1 cm długości, są zebrane od kilku do kilkunastu sztuk w baldachogroniaste kwiatostany umieszczone na szczytach pędów tuż pod „parasolkami” utworzonymi z wierzchołkowych liści. Szkółki i centra ogrodnicze oprócz gatunku oferują także kila odmian enkianta dzwonkowatego, różniących się najczęściej barwą i wielkością kwiatów oraz ich prążkowaniem – od kremowych po ciemnoczerwone.

Enkiant dzwonkowaty ma takie same wymagania uprawowe, jak różaneczniki. Do prawidłowego wzrostu wymaga gleb kwaśnych, próchnicznych, umiarkowanie wilgotnych, stanowisk osłoniętych i zacisznych, półcienistych lub cienistych. Glebę wokół roślin warto ściółkować przekompostowaną korą sosnową. Zabieg ten ogranicza szybkie wysychanie podłoża, zabezpiecza płytki system korzeniowy przed przemarzaniem oraz dodatkowo sprzyja utrzymaniu kwaśnego odczynu podłoża. Pielęgnacja w trakcie okresu wegetacyjnego ogranicza się do podlewania w okresie suszy oraz jednokrotnego zasilenia wiosną nawozem przeznaczonym do roślin wrzosowatych.

Enkiant dzwonkowaty dobrze czuje się w towarzystwie innych roślin preferujących kwaśny odczyn podłoża (azalii i różaneczników, kiścieni, kalmii, pierisów) oraz w kompozycjach z drzewami i krzewami iglastymi. Krzew bardzo ładnie prezentuje się w ogrodach japońskich oraz na wrzosowiskach. Rośliny można uprawiać także w ozdobnych, ceramicznych lub drewnianych pojemnikach służących do ozdobny tarasów.