Proso rózgowate ‘Rehbraun’

Panicum virgatum ‘Rehbraun’
Proso rózgowate ‘Rehbraun’

Obok powszechnie znanych traw z rodzaju kostrzewa, miskant, mozga, czy wydmuchrzyca wartymi uwagi i polecenia są trawy preriowe pochodzące z kontynentu amerykańskiego. Gatunkiem szczególnie polecanym jest proso rózgowate i jego odmiany. Trawa ta toleruje wysokie temperatury, znosi suszę, cechują się wysoką mrozoodpornością, co ma niebagatelne znaczenie w naszym dość zmiennym i coraz mniej przewidywalnym klimacie.

W naturze proso rózgowate porasta obszary trawiaste Ameryki Północnej, ciągnące się od południa Kanady, przez USA, po kraje Ameryki Środkowej. Jest to bylina tworząca podziemne kłącza, z których na wiosnę wyrastają proste, nierozgałęzione źdźbła oraz wąskie, zielone liście. ‘Rehbraun’ to jedna z pierwszych odmian prosa rózgowatego o czerwono-brązowym zabarwieniu liści, uzyskana w 1957 roku w Niemczech. W handlu bywa oferowana pod nazwami synonimicznymi ‘Kupferhirse’ lub ‘Rotbraun’. Roślina tworzy zwarte, wąskie kępy dorastające w czasie kwitnienia do 1,2 m wysokości. Liście są równowąskie, mają około 30-40 cm długości i do 8 mm szerokości. U innych odmian liście mogą być zielone, niebieskie, a nawet fioletowo-purpurowe, jesienią przebarwiają się w ciepłych, żółto-pomarańczowych kolorach. W lipcu i sierpniu na szczytach źdźbeł tworzą się luźne, wiechowate kwiatostany, po rozwinięciu rozpierzchłe, łatwo poruszają się przy najlżejszych podmuchach wiatru. Późnym latem i jesienią osadzają się na nich krople rosy, tworząc o poranku przepiękną, ogrodową biżuterię.

Proso rózgowate dobrze rośnie na przeciętnych, przepuszczalnych glebach ogrodowych, na stanowiskach nasłonecznionych. Jest odporne na choroby, szkodniki i mróz. Dzięki bogatej różnorodności kolorystycznej doskonale prezentuje się w kompozycjach wielogatunkowych, w których towarzyszy drzewom, krzewom, bylinom i roślinom jednorocznym. Proso rózgowate można wykorzystywać do tworzenia trawiastych rabat, tzw. ogrodów preriowych. Ich długie liście i smukłe kwiatostany przyjemnie kołyszą się na wietrze i falują. Zimą, po zaschnięciu, nadal są ciekawą ozdobą ogrodu, pokryte szronem lub przyprószone śniegiem.