23 maja 2018
Azalia 'Soir de Paris'
Rhododendron 'Soir de Paris'
azalia 'Soir de Paris'
Azalie wielkokwiatowe to krzewy z rodziny wrzosowatych, które na przełomie maja i czerwca stają się największą atrakcją ogrodów. Obsypane od stóp do głów kwiatami niewiele ustępują swoją urodą zimozielonym różanecznikom, mają przy tym dużo mniejsze wymagania siedliskowe.
Wśród licznych odmian azalii oferowanych w krajowych szkółkach na szczególną uwagę zasługują te o pachnących kwiatach. Najpopularniejszą pachnącą azalią, do tego naturalnie występującą w Polsce, jest azalia pontyjska, zwana też różanecznikiem żółtym. Jej liczne kwiaty wydzielają odurzający zapach. Mniej znane, ale ciekawsze kolorystycznie i nietrudne w uprawie, są mieszańce spokrewnione z azalią lepką R. viscosa, zaliczane do Grupy Azalii Viscosa. Odmiany te charakteryzują się zwartym pokrojem, ciekawymi, niebieskawozielonymi liśćmi oraz późno rozwijającymi się, pachnącymi kwiatami. Wszystkie wymienione zalety ma odmiana 'Soire de Paris', wyselekcjonowana w Holandii w latach 60. XX wieku.
Azalia 'Soir de Paris' jest krzewem dorastającym do 1,5-2 m wysokości. Zwykle zakwita na przełomie maja i czerwca tworząc duże, kuliste kwiatostany zbudowane z 8-11 lejkowatych, jasnoróżowych kwiatów. Pojedyncze kwiaty mają 5-6 cm średnicy, są zbudowane z 5 płatków korony otaczających umieszczony centralnie, długi słupek oraz krótsze pręciki. Na górnym płatku widoczny jest żółtopomarańczowy rysunek. Krzewy kwitną corocznie i wyjątkowo obficie, właściwie całe toną w kwiatach. Jeszcze w trakcie kwitnienia spośród masy kwiatów wyłaniają się młode pędy i liście. Po rozwinięciu przybierają barwę ciemnozieloną z lekkim odcieniem niebieskiego i srebra. Jesienią liście przebarwiają się w ciepłych, czerwono-pomarańczowych barwach i opadają. Pąki kwiatowe zawiązują się na szczytach pędów latem, w lipcu i sierpniu.
Azalie wymagają gleb kwaśnych, o pH w granicach 4 - 5,5. Krzewy preferują podłoża umiarkowanie wilgotne, przepuszczalne, bogate w próchnicę. W przeciwieństwie do zimozielonych różaneczników azalie kochają słońce i nie boją się mrozu. Najlepiej czują się w otoczeniu wyższych krzewów i drzew, ale nie powinny być zacienione. Dobrze reagują na ściółkowanie przekompostowaną korą sosnową. Przykrycie gleby 5-10 cm warstwą kory skutecznie ogranicza wysychanie podłoża, hamuje rozwój chwastów, zabezpiecza system korzeniowy przed przemarzaniem i pozwala utrzymać kwaśny odczyn podłoża.
Ze względu na specyficzne wymagania glebowe azalie najlepiej sadzić w większych grupach. Rośliny te bardzo dobrze komponują się z drzewami i krzewami iglastymi, szczególnie tymi o wolnym tempie wzrostu. Można je sadzić także w towarzystwie większych drzew iglastych o głębokim systemie korzeniowym (sosny, jodły), ale tylko wówczas, gdy są dobrze oświetlone (należy je zatem sadzić raczej na skraju koron drzew). Oczywiście azalii nie powinno zabraknąć na wrzosowisku.
Fot. Grzegorz Falkowski
