Chaber górski

Chaber górski

Rodzaj Centaurea obejmuje około 500 gatunków roślin wieloletnich, dwuletnich i jednorocznych występujących naturalnie w obszarze basenu Morza Śródziemnego, w zachodniej Azji, Ameryce Północnej i Australii. W naszym kraju najpopularniejszym przedstawicielem rodzaju jest jednoroczny chaber bławatek, chwast zbóż, porastający także skraje polnych dróg, tworzący latem, wraz z makiem polnym, malownicze, niebiesko-czerwone łany kwiatów. Obie rośliny mają niewielkie wymagania glebowe i doskonale znoszą suszę. Chaber bławatek jest składnikiem mieszanek łąk kwietnych.

W przypadku gatunków bylinowych wartościowym gatunkiem chabru, polecanym do sadzenia w ogrodach przydomowych oraz na terenach zieleni publicznej, jest chaber górski. W naturze roślina ta porasta góry Europy, od Pirenejów i Apeninów, po Alpy i Karpaty, ale doskonale sprawdza się w uprawie na niżu. Chaber górski tworzy okazałe, półkuliste kępy dorastające do 0,5 m wysokości. Pojedyncze łodygi są proste, słabo rozgałęzione. Liście pojedyncze, szeroko lancetowate, z wierzchu zielone, od spodu szaro owłosione. Pąki kwiatowe tworzą się na szczytach łodyg, rozwijają się w maju i czerwcu.  Kwiaty wyrastają z ozdobnych, kulistych koszyczków kwiatowych, pokrytych zachodzącymi na siebie jak dachówki, trójkątnymi listkami o brązowych brzegach. W środku koszyczków skupione są krótsze, ciemnoróżowe kwiaty obupłciowe, wyrastające spomiędzy szczecinkowatych plewinek, otaczają je dłuższe, lejkowate, niebieskie kwiaty brzeżne. Po ścięciu przekwitłych kwiatów rośliny powtarzają kwitnienie.

Chaber górski preferuje podłoża przepuszczalne, umiarkowanie wilgotne, zasobne w wodę zwłaszcza w okresie intensywnego wzrostu wiosną oraz w trakcie kwitnienia. Później dosyć dobrze znosi brak wody, choć jej niedostatek sygnalizuje utratą turgoru. Dobrze rośnie na przeciętnych glebach ogrodowych, także wapiennych, na stanowiskach słonecznych. Jest w pełni odporny na mróz, zdrowy. Dobrze komponuje się z innymi gatunkami bylin. Nadaje się do tworzenia rabat w stylu angielskim oraz sadzenia w większych grupach jednorodnych w parkach ogrodach osiedlowych. Roślinę można rozmnażać przez wysiew nasion lub przez podział rozrośniętych egzemplarzy.