Daglezja zielona odm. sina

Pseudotsuga menziesii var. glauca
Daglezja zielona odmiana sina

Daglezja zielona, zwana też jedlicą Douglasa to długowieczne wysokie drzewo osiągające w swojej ojczyźnie (Ameryce Północnej) nawet ponad 100 m wysokości. Obok sekwoi jest najpotężniejszym drzewem iglastym. Sprowadzona do Europy w XVIII wieku zyskała popularność jako szybko rosnący gatunek lasotwórczy, uprawiany dla cennego drewna.

Obok wartości gospodarczej jedlicę Douglasa wykorzystuje się jako roślinę ozdobną. W szczególności wysokimi walorami dekoracyjnymi odznacza się geograficzna odmiana sina (var. glauca) – zwana też daglezją siną. Drzewo to rośnie znacznie wolniej od daglezji zielonej. W swoim naturalnym środowisku w Górach Skalistych dorasta do 45 m wysokości, natomiast w Polsce do 20 m. W porównaniu do gatunku odmiana sina wykazuje wyższą odporność mrozową. Tworzy szerokie, stożkowe korony. Swoim pokrojem przypomina świerk pospolity, ale o mniej regularnym ułożeniu pędów. Początkowo rośnie szybko, później tempo przyrastania na wysokość słabnie. Roślina długo utrzymuje dolne gałęzie. Tworzy ładne, srebrzyste i miękkie w dotyku igły długości około 2 cm, pokryte niebieskim nalotem, ułożone na pędach w sposób sprawiający wrażenie, że są nastroszone. Igły po roztarciu pachną jabłkami. Pojawiające się w maju jajowate szyszki przyciągają uwagę ciekawym zabarwieniem i niezwykłymi łuskami. Mają one około 8-10 cm długości, są zbudowane z szerokich, muszelkowatych i purpurowych łusek nasiennych oraz znacznie dłuższych, wąskich, trójdzielnych, jasnokremowych łusek wspierających. Efektowne szyszki tworzą się nie tylko w wierzchołkowej części korony, ale też na niżej położonych gałęziach.

Daglezja preferuje klimat morski, o wysokiej wilgotności powietrza. Ma przeciętne wymagania uprawowe, najlepiej rośnie na glebach żyznych, umiarkowanie wilgotnych, przepuszczalnych. Źle rośnie na glebach piaszczystych, suchych, a także podmokłych. Podczas surowych zim jej igły mogą częściowo przemarzać, co objawia się ich brązowieniem i opadaniem, niemniej drzewa dobrze się regenerują, odtwarzając ulistnienie na młodych pędach. 

Ze względu na spore rozmiary drzewa znajdują zastosowanie do obsadzania przede wszystkim dużych ogrodów i parków.