Śliwa wiśniowa ‘Pissardii’

Prunus cerasifera ‘Pissardii’
Śliwa wiśniowa ‘Pissardii’

Śliwa wiśniowa, popularnie zwana ałyczą, jest niewielkim drzewem obficie tworzącym nieduże, żółte lub czerwonofioletowe owoce. Roślinę uprawia się na dużą skalę w szkółkach roślin sadowniczych, jako podkładkę, na której szczepi się odmiany owocowe śliw. Gatunek ten naturalnie występuje na obszarze od Bałkanów do południowej i środkowej Azji. W okresie kwitnienia drzewa ałyczy pokryte są masą drobnych białych kwiatów.

Szkółki roślin ozdobnych oferują kilka odmian ozdobnych śliwy wiśniowej, wśród których jedną z popularniejszych, polecanych do sadzenia w ogrodach oraz zieleni publicznej, jest odmiana ‘Pissardii’ o różowych kwiatach i dużych, czerwonych liściach. Jest to bardzo stary kultywar, notowany w uprawie już w 1880 roku. Nazwa rośliny została nadana na cześć francuskiego botanika M. Pissarda. Śliwa wiśniowa ‘Pissardii’ dorasta do 7 m wysokości, ma liczne wzniesione gałęzie tworzące jajowatą koronę. Liście są w zarysie eliptyczne, mają 5-7 cm długości, na brzegach są nieregularnie powcinane. Ich cechą charakterystyczną jest intensywna ciemna barwa, czerwonopurpurowa do bordowofioletowej. Kwiaty rozwijają się wczesną wiosną, zwykle w połowie kwietnia, przed rozwojem liści. Są zbudowane z pięciu jasnoróżowych płatków, mają do 3 cm średnicy. W miarę przekwitania kwiaty robią się białe. W czasie kwitnienia drzewka prezentują się niezwykle efektownie, są masowo oblatywane przez pszczoły. Kuliste bordowe owoce mają do 3 cm średnicy, wiszą na długich szypułkach. Dojrzewają we wrześniu, ich pestka trudno odchodzi od soczystego, kwaskowatego miąższu. Nadają się do wyrobu nalewek. Owoce te czasami nieprawidłowo są nazywane mirabelkami - nazwa ta przypisana jest bowiem do odmianie śliwy domowej, o żółtych owocach, łatwo odchodzących od pestki.

Śliwa wiśniowa zaliczana jest do grupy roślin mało wymagających co do podłoża, ale jest wrażliwa na silne mrozy, podczas których może przemarzać. Dobrze rośnie na większości przeciętnych gleb ogrodowych, znosi upał i suszę. Jej liście najlepiej wybarwiają się, gdy drzewa są sadzone na stanowiskach słonecznych. Odmiana dobrze rośnie w miastach, jako drzewo przydrożne, parkowe i osiedlowe. Ciekawie prezentuje się sadzona w ogrodach przydomowych i na działkach, w miejscach wyeksponowanych, w kompozycjach z roślinami o jasnym, zielonym lub żółtym ulistnieniu.