Słonecznik wierzbolistny

Słonecznik wierzbolistny to wyjątkowo oryginalna roślina pochodząca ze środkowej części USA. Jest przedstawicielem jednego z ponad 60 gatunków słoneczników występujących głównie w Ameryce Północnej i Południowej oraz bliskim krewniakiem uprawianego u nas dla smacznych, oleistych nasion, jednorocznego słonecznika zwyczajnego.

Słonecznik wierzbolistny jest okazałą byliną. Tworzy wysokie, smukłe i prawie nierozgałęzione, gęsto ulistnione łodygi dorastające do 2-3 m wysokości, czasami częściowo pokładające się na ziemi. Smukłe, równowąskie liście mają do 20 cm długości i nie więcej niż 1 cm szerokości, atrakcyjnie zwisają, poruszają się na wietrze, nadając roślinie osobliwy wygląd. Swoim kształtem ulistnione łodygi tego gatunku z oddali bardzo przypominają pędy wierzby białej, stąd wzięła się właśnie nazwa rośliny.

Koszyczki kwiatowe tworzą się od kilku do kilkunastu sztuk na wierzchołkach pędów, mają do 5 cm średnicy. Na brzegach koszyczków są rozmieszczone złocistożółte kwiat języczkowate, długości 2 do 3,5 cm, ich środek wypełnia zaś około 50 kwiatów rurkowatych. Kwiaty rozwijają się bardzo późno, bo dopiero pod koniec września lub w październiku. Słonecznik wierzbolistny jest jedną z najpóźniej kwitnących bylin, w dodatku nie każdego roku zdąży zakwitnąć przed przymrozkami. Kwiaty nie stanowią jednak tak istotnej ozdoby jak liście i egzotyczny pokrój rośliny.

Słonecznik wierzbolistny jest rośliną tolerancyjną w stosunku do gleby, w naturze porasta prerie, stąd dosyć dobrze znosi suszę, nie lubi natomiast zalewania systemu korzeniowego zimą. Preferuje stanowiska słoneczne, jest w pełni odporny na mróz. Ze względu na pokładanie się długich łodyg może wymagać podpór, zwłaszcza gdy jest stosowany w kompozycjach z innymi bylinami. Jednak zdecydowanie najpiękniej i najefektowniej prezentuje się sadzony w jednorodnych grupach, na wyeksponowanych rabatach, na których rośnie w sposób zupełnie naturalny. Ciekawie wygląda sadzony na brzegach stawów i oczek wodnych.