Wawrzynek główkowy

Do rodzaju wawrzynek botanicy zaliczają około 50 gatunków liściastych krzewów i krzewinek, spośród których 2 występują w Polsce: wawrzynek wilczełyko i wawrzynek główkowy. Oba gatunki są rzadko spotykane w środowisku naturalnym i objęte ścisłą ochroną, ale można je bez problemu kupić w szkółkach i centrach ogrodniczych, także w odmianach uprawnych.

Wawrzynek główkowy to wyjątkowo atrakcyjna, zimozielona krzewinka o pędach częściowo pokładających się po ziemi. Tworzy niskie, zielone poduchy, dorastające do 10-20 cm wysokości. W czasie kwitnienia cały obsypuje się różowymi kwiatami. Liście ma wąskie, podługowate, skórzaste, otaczają one gęsto drobne, wałeczkowate pędy, na szczycie których w maju i czerwcu tworzą się silnie pachnące, różowe kwiaty zebrane w główkowate kwiatostany. Kwiaty wydzielają nektar przyciągający motyle i inne owady zapylające. Czasami roślina tworzy niezbyt liczne pąki kwiatowe późnym latem, powtarzając kwitnienie.

Wawrzynek wymaga gleb przepuszczalnych, najlepiej wapiennych, preferuje stanowiska słoneczne i suche, jest odporny na niskie temperatury, ale przy mroźnej i słonecznej pogodzie jego listki mogą zasychać. Roślina nie lubi jedynie miejsc, gdzie zimą zalega woda, wówczas choruje, częściowo zamiera i w końcu wypada. Dlatego wawrzynek główkowy najlepiej rośnie sadzony w ogrodach skalnych i alpinariach oraz na wszelkiego rodzaju wyniesionych rabatach. Dobrze prezentuje się z karłowymi krzewami iglastymi i niewysokimi bylinami.

Wawrzynek główkowy, podobnie jak inne wawrzynki, jest silnie trujący. Na szczęście nie wygląda na roślinę, którą ktokolwiek chciałby zjeść.