KONKURS ROŚLINNYCH NOWOŚCI

Duże, silnie rosnące drzewo z interesującymi, żółtoobrzeżonymi liści, które są poza tym głęboko klapowane. Doskonale nadaje się jako drzewo parkowe. Może być również stosowane w większych ogrodach jako element rozjaśniający kompozycję.

Odmiana o szybkim wzroście, tworzy szybko niskie poduchy. Charakterystyczną jej cechą jest bardzo ciemna, brązowopurpurowa barwa liści; także kwiaty są ciemniejsze niż u typu, głęboko fioletowe.

Zgłaszający: Gospodarstwo Specjalistyczne PANEK Dariusz Panek, PL-05-800 Pruszków, ul. Dąbrowskiej 12

Osiąga wysokość 2 m. Kwitnie od maja do września. Kwiaty są pojedyncze, średnicy 17-19 cm, o ośmiu owalnych, jasnoróżowo cieniowanych działkach, te, z ciemniejszymi, lekko pofalowanymi brzegami, środkiem wyraźnie „żebrowane”; Pręciki są ładnie ułożone, mają białoróżowe nitki i różowe pylniki.

Wymaga słonecznego stanowiska, a podłoża umiarkowanie wilgotnego, o odczynie lekko kwaśnym lub obojętnym. Szczególnie interesująco wygląda na ciemnym tle. Jest to bardzo dobra odmiana do uprawy w pojemnikach.

Odmiana wyhodowana przez Stefana Franczaka SJ, a wprowadzona do handlu przez szkółkę „Clematis” Sz. Marczyńskiego i W. Piotrowskiego.

Jest to odmiana karłowa, wolno rosnąca, o stożkowatej koronie. Charakterystyczne jest ustawienie ciemnozielonych liści, które są gęsto skupione na krótkopędach, przez co odnosimy wrażenie, że na gałązkach siedzi mnóstwo motyli.

Szczególnie przydatna do małych założeń w miastach i niewielkich ogrodów. Podobnie jak wyjściowy gatunek cechuje się znaczą odpornością na wszelkie zanieczyszczenia i jest wolna od chorób i szkodników. Wymaga miejsca słonecznego, dobrze rośnie na przeciętnej, lekko kwaśnej, umiarkowanie wilgotnej glebie.
Odmiana wyselekcjonowana w Nowej Zelandii, w szkółkach ‘Duncan and Davies Nursery”.

Odmiana o średnio silnym wzroście, dorasta do 20-30 cm, rośliny są rozłożyste. Liście tej żurawki są czerwone lub purpurowe, a kwiaty kontrastowe, bo kremowobiałe. Kwiatostany rozwijają się w czerwcu i lipcu.

Wymaga stanowiska półcienistego, podłoża umiarkowanie wilgotnego, o odczynie zasadowym. Zastosowania wielostronne, zwłaszcza w letnich kompozycjach barwnych.

Odmiana o średnio silnym wzroście, osiąga wysokość 20-50 cm, rośliny są rozłożyste. Liście tej odmiany są złocistożółte, a kwiaty kremowobiałe; kwiatostany rozwijają się w czerwcu i lipcu.

Wymaga stanowiska w półcieniu, podłoża umiarkowanie wilgotnego, o odczynie zasadowym. Spektrum zastosowań szerokie, od kompozycji ogrodowych po zieleń miejską.
Odmiana wyselekcjonowana przez Sandrine Delabroye, wprowadzona na rynek w Holandii przez firmę „Vitro Westland”, w 2007 r.

Odmiana jak na żurawkę – o silnym wzroście, rośliny osiągają wysokość 50 cm. Liście są brzoskwiniowo złote, a kwiaty białe.

Odmiana o szybkim wzroście. Kępy osiągają wysokość 30cm. Zasadniczą jej ozdobą są marmurkowo zabarwione liście, szarozielone, wyraźnie żyłkowane, wiosną bardziej brązowawe a jesienią – bardziej srebrzyste. Kwiaty kremowo białe.

Najsilniej rosnąca odmiana tego gatunku, o rozłożystym pokroju. Kwitnie obficie od czerwca do października; kwiaty pojedyncze, kremowobiałe.

Wymaga stanowiska słonecznego lub półcienistego i próchnicznego podłoża, zasobnego w wilgoć, o pH w granicach 5.5-6.5. Zastosowania mogą być różnorodne: w przydomowych ogródkach, w grupach parkowych, żywopłotach itp. W bukieciarstwie cenione są suche kwiatostany.
Odmiana wprowadzona do handlu w 2003 r., przez Alexa Schoemakera.

Karłowa, wolno rosnąca odmiana o zwartym, półkulistym pokroju, dorasta do 1 m wysokości i średnicy. Liście ciemnozielone, kwitnie obficie w czerwcu i lipcu, kwiaty w wyprostowanych, gęstych wiechach, z początku białe, z czasem różowiejące.Wymaga stanowiska słonecznego lub półcienistego i umiarkowanie wilgotnego, próchnicznego podłoża o kwaśnym lub obojętnym odczynie. Odporna na mrozy do -18°C.Odmiana łatwa w uprawie, do sadzenia na przykład na rabatach, w pojemnikach; w bukieciarstwie – suche kwiatostany.

Odmiana wyselekcjonowana we francuskich szkółkach „Renault et Sapho”, wprowadzona przez tę firmę do handlu w 2010 r.

Żółtolistna mutacja odmiany Juniperus communis ‘Repanda’, o podobnym do odmiany wyjściowej, niskim, dywanowym wzroście, ale rosnąca wolniej. Po 10 latach osiąga wysokość 20 cm i szerokość 1.5 m. Igły są na wiosnę pomarańczowożółte, z czasem robią się jasnożółte. Krzewy nie cierpią od słońca i nie ulegają „przypaleniom”.

Niski, tworzący powoli coraz to szersze dywany krzew, interesujący może być także w formie piennej – o „miękkich”, przewisających pędach. Liście igiełkowate, pazurkowato przytulone do gałązek, dość szerokie, miękkie, z wyraźnym paskiem białego nalotu woskowego.

Pierwsza barwnolistna forma tego gatunku. Wzrost typowy dla jałowca płożącego, a więc niski, dywanowy, pędy mocne, proste i sztywne. Liście wyłącznie igiełkowate, żółtozielone. Krzewy nie cierpią od słońca – brak „przypaleń”, brązowienia igieł.

Odmiana silnie rosnąca – mocne rośliny, osiągające prawie 0.5 m wysokości, a mimo to zachowujące ładny pokrój i odporne na wiatr. Liście po części zimozielone, ciemnozielone. Kwiaty rozwijają się od czerwca do września (trwałe także przy złej pogodzie), pojedyncze, bardzo duże, jasnożółte – silny kontrast z kolorem liści.

Wymaga stanowiska słonecznego, ewentualnie półcienistego. Podłoże powinno być żyzne, umiarkowanie wilgotne i przepuszczalne, o odczynie zbliżonym do obojętnego. Do sadzenia w ogrodach przydomowych i naturalistycznych założeniach ogrodowych i parkowych, gdzie jest zdecydowaną dominantą. Odmiana wyselekcjonowana przez „Syngenta Flowers” przed 2005 r., w handlu od 2006 r.

Jest to pierwsza kulista, a przy tym – bardzo wolno rosnąca odmiana tego gatunku: 10-letni okaz ma średnicę 1 m. Liście nieco mniejsze niż u typu, błyszczące, przebarwienie jesienne jak u gatunku – pastelowe brązy i różne odcienie żółtego, bardzo ozdobne.

Wymaga stanowiska słonecznego, co do podłoża roślina jest tolerancyjna, byleby ziemia była umiarkowanie wilgotna. Odmiana wytrzymała na mrozy. Do sadzenia zwłaszcza w ogrodach przydomowych, kameralnych założeniach zieleni miejskiej lub osiedlowej itp.
Odmiana otrzymana w „Szkółkach Drzew i Krzewów Ozdobnych Gursztyn” w Braniewie, wprowadzona do handlu w 2009 r.

Szybko i silnie rosnąca odmiana, dorasta do 45 cm, zachowując zwarty pokrój. Liście ciemnozielone, kwiaty rozwijają się od czerwca do września – ciemnoróżowe, pojedyncze, ale z początku wyglądają jak pełne, bo mają ciemny, bordowy środek; ich silny zapach przyciąga wiele owadów.

Szybkorosnący krzew, dorasta do wysokości 2 m. Ozdobą odmiany są żółte liście, a zaletą – dobry wzrost w pełnym słońcu. Kwitnie w czerwcu, kwiaty ma typowe dla tego gatunku, białawe.

Do sadzenia w pełnym słońcu; podłoże powinno być dostatecznie wilgotne, o odczynie zasadowym. Zastosowanie przede wszystkim ogrodach przydomowych i zieleni osiedlowej, w barwnych kompozycjach parkowych, żywopłotach.
Odmiana wyhodowana we francuskich szkółkach „Minier S. A.”; wprowadzona tam do handlu w 2008 r. Jest to mieszaniec odmian ‘Dart’s Gold’ i ‘Mindia’ (= DIABLE D’OR).

Odętka wirginijska ‘Cristal Peak White’

Odmiana o zwartym wzroście, wysokości 30-40 cm. Liście ciemnozielone a kwiaty (od czerwca do września) śnieżnobiałe, przy czym roślina sama oczyszcza się z kwiatów już przekwitłych – kłosy pozostają czysto białe!

Wymaga miejsc słonecznych i zasobnej, przepuszczalnej ziemi o odczynie zbliżonym do obojętnego. Nadaje się do wszelkich letnich kompozycji bylinowych w ogrodach i parkach oraz do uprawy w pojemnikach.
Odmiana otrzymana w firmie „Ernst Benary Samenzucht”, zarejestrowana w 2007 r., dwa lata później wprowadzona do handlu (nagrodzona złotym medalem „Fleuroselect”).

Sosna gęstokwiatowa ‘Golden Ghost’

Wzrost typowy dla sosny gęstokwiatowej – tworzy niewielkie, niskie, półkuliste drzewka. Charakterystyczną cechą odmiany są pstre igły (jak u podobnej odmiany tego gatunku, mianowicie ‘Oculus-draconis’), jakby pomalowane na ciemnozielonym tle w złociste, z czasem bielejące paseczki.

Wymaga stanowiska słonecznego i lekko kwaśnego, umiarkowanie wilgotnego podłoża. Odmiana polecana do ogrodów przydomowych i założeń kameralnych.
Odmiana wyselekcjonowana w Stanach Zjednoczonych przez Talona Buchholza, spośród siewek gatunku, pod koniec lat 1990-tych.

Wolnorosnąca, kulista i spłaszczona w zarysie odmiana, zbliżona pokrojem do szeroko znanej ‘Umbraculifera’, o jasno- lub nawet żółtawozielonych igłach.

Rośnie dobrze w słońcu i półcieniu, w całkiem suchym podłożu, byleby było ono lekko kwaśne. Do stosowania w niedużych założeniach, ogrodach skalnych, a także w uprawie pojemnikowej.
Odmiana otrzymana przez Sydneya Waxmana z uniwersytetu stanowego w Connecticut (St. Zjednoczone), opisana i wprowadzona na rynek w 1990 r.

Karłowa odmiana, o regularnym, zwartym, kulistym pokroju – szczególnie atrakcyjna w formie piennej. Igły typowe dla kosodrzewiny – krótkie, ciemnozielone, błyszczące.

Wymaga miejsc słonecznych, poza tym mało wymagająca: rośnie dobrze w podłożu lekko kwaśnym, przepuszczalnym, suchym lub świeżym. Do sadzenia w ogrodach przydomowych i skalnych.
Odmiana wyselekcjonowana przez Andy Sherwooda, wprowadzona do uprawy w szkółkach „Sherwood Nursery” w Gresham w Oregonie (St. Zjednoczone) w 1985 r.

Odmiana o wzroście typowym dla sosny drobnokwiatowej, daje więc niewysokie, nieregularne, malownicze drzewka. Cechą charakterystyczną są barwne, kremowozłote wiosenne przyrosty, które kontrastują z starszymi, niebieskawymi igłami. Żółtawy kolor igieł utrzymuje się na ich szczycie aż do końca sezonu.

Wymagania przeciętne – stanowisko słoneczne do półcienistego, podłoże lekko kwaśne i umiarkowanie wilgotne. Polecana do stosowania w niedużych, kameralnych założeniach ogrodowych, do sadzenia na skalnikach i ogrodach przydomowych.
Odmiana sprowadzona na rynek Stanach Zjednoczonych z Japonii, przez Williama Schwartza, około 1986 r.

Zgłaszający: Szkółka Krzewów Ozdobnych Jolanta i Jan NOWACZYK, PL-63-740 Kobylin, Wyganów 1

Odmiana bardzo wolno rosnąca, o gęstym, kulistym pokroju. Bardzo charakterystyczne jest ulistnienie – srebrzystozielone igły są skręcone (podobnie jaku silniej rosnącej odmiany ‘Torulosa’), przez co cała roślina jest jakby puszysta i aż „prosi się” o dotknięcie i pogłaskanie!

Wymagania przeciętne, także w odniesieniu do oświetlenia; podłoże lekko kwaśne. Do stosowania w ogrodach skalnych i małych kompozycjach, na przykład przydomowych.
Odmiana otrzymana przez Grega Williamsa w Stanach Zjednoczonych, wprowadzona tam do handlu w 2002 r. – przez Roberta Finchama w „Coenosium Gardens”.

Odmiana o pokroju kolumnowym i tylko umiarkowanej sile wzrostu. Ustawienie pędów i zabarwienie rozgałęzień typowe dla bioty wschodniej – żywozielone w okresie wegetacji a brązowawe zimą. Co najważniejsze w polskich warunkach, odmiana ‘Smolin’ ma małe wymagania glebowe i wilgotnościowe, a zimą dobrze wytrzymuje mrozy i nie ulega zniekształcaniu przez śnieg.

Polecana do sadzenia w małych ogrodach, zarówno pojedynczo jak w kompozycjach z innymi roślinami.
Odmiana otrzymana przez Jerzego Smolina, w jego szkółkach w Kluczborku, w ofercie od 2009 r.

Krzaczasta róża, dorastająca u nas do wysokości 1 m, o szarozielonych liściach. Kwitnie obficie od czerwca do późnej jesieni – powtarzając kwitnienie. Kwiaty są pojedyncze, o czerwonych płatkach z jaśniejszą, biało-żółtą nasadą.

Wymaga miejsca słonecznego i gleby cięższej, żyznej, umiarkowanie wilgotnej, o odczynie obojętnym lub lekko zasadowym. Nadaje się m. in. do obsadzania, jako roślina okrywowa, skarp i zboczy, a także do sadzenia w pojemnikach, skrzynkach balkonowych itp.
Odmiana wyhodowana przez Collina Hornera w W. Brytanii, w 1997. Do handlu w Polsce wprowadzona przez Bogdana Hajdrowskiego w 2009 r.

Odmiana bzu czarnego, charakteryzująca się staśmieniem pędów – przyrosty monstrualne, silne, ozdobne także zimą, bez liści. Kwiaty, które rozwijają się w czerwcu, mają zwielokrotnione wszystkie elementy, przez co wyglądają jak białe gwiazdki; rośliny nie zawiązują owoców.

Wymagane stanowisko słoneczne; co do podłoża – odmiana tolerancyjna, choć woli ziemię żyzną i zasadową. Do sadzenia w różnych założeniach ogrodowych, także w ogrodach ozdobnych zimą; pędy do zastosowań bukieciarskich.
Odmiana otrzymana w drugiej połowie ubiegłego wieku, zapewne w Holandii; wprowadzona do handlu w latach 1990-tych przez szkółkę „Kolster & Esveld”.

Niewielkie drzewo lub krzew, łączący w sobie zalety rośliny ozdobnej i zarazem owocowej. Walorem odmiany są owoce: zawiązujące się obficie, średniej wielkości, ciemnoczerwone, słodkie (bez goryczki, typowej dla dzikich form jarzębów).

Wymaga stanowiska słonecznego. Co do podłoża ma niewielkie wymagania – byleby gleba była utrzymana w dobrej kulturze. Odmiana w znacznym stopniu odporna na mrozy, choroby i szkodniki. Może być sadzona jako amatorska roślina owocowa (owoce do spożycia na surowo i w przeróżnych przetworach), w ogrodach przydomowych.
Odmiana wyhodowana w Miczurińsku w Rosji, w Głównym Rosyjskim Instytucie Genetyki i Selekcji Roślin Owocowych, do handlu wprowadzona w ZSRR po II wojnie.

Zgłaszający: Szkółka Drzew i Krzewów Ozdobnych Joanna i Bronisław SZMIT, PL-06-400 Ciechanów, Pęchcin, ul. Kwiatowa 18

Szybko rosnąca odmiana, o wąskostożkowatym pokroju. Ulistnienie złocistożółte.

Wymaga stanowiska słonecznego, poza tym niewymagająca i tolerancyjna w stosunku do siedliska. Może być sadzona w różnych założeniach ogrodowych, zarówno w grupach, jak też jako soliter czy w żywopłotach.
Odmiana otrzymana w szkółkach „Bór” w 1984 r., z nasion Thuja occidentalis ‘Aurescens’ i pod tą nazwą w handlu od 1990 r. Zapewne mieszaniec z Thuja occidentalis ‘Holmstrup’. Pod nazwą ‘Golden Rocket’ rozpowszechniana od 2010 r.

Karłowa, wolno rosnąca odmiana, krzew zwarty, gęsty, o purpurowych liściach i kwiatach jaśniejszych od liści, kontrastowo zabarwionych – bo ciemnoróżowych; kwitnie w maju i czerwcu.

Wymaga stanowiska słonecznego i umiarkowanie wilgotnego ale przepuszczalnego, żyznego, zasadowego podłoża. Do sadzenia w różnych założeniach ogrodowych, kompozycjach kolorystycznych, żywopłotach, w pojemnikach itp.
Odmiana otrzymana w Holandii przed 2004 r., przez B. Verhoefa; do handlu wprowadzona w 2006 r. przez firmę „Valkplant”.