Miesiąc: czerwiec 2010

Róże okrywowe są stosunkowo młodą grupą, wyodrębnioną w latach 70-tych XX wieku. Charakteryzują się płożącym pokrojem, dzięki czemu oprócz tradycyjnego zastosowania, można je traktować jak rośliny zadarniające. ‘Alba Meidiland’ to jedna z najwartościowszych odmian zaliczanych do tej grupy.

Rosa ‘Alba Meidiland’ (róża ‘Alba Meidiland’) (synonim ‘Meiflopan’ została wyhodowana we Francji przez Marie-Luise Meilland w 1987 roku i pochodzi od Rosa sempervirens (róży wiecznie zielonej). Rośnie silnie i doskonale się krzewi. Osiąga wysokość od 60 do 120 cm przy podobnej szerokości. Długie, początkowo proste pędy w miarę wzrostu malowniczo przewisają pod ciężarem szczytowych kwiatostanów. Pędy są kolczaste, dosyć cienkie ale mocne i elastyczne.  Ponadto są one gęsto pokryte małymi lub średniej wielkości, ciemnozielonymi, matowymi liśćmi o delikatnej budowie, na brzegach zabarwiającymi się na wiśniowo. W łagodne zimy długo utrzymują się na krzewie, tworząc ciekawy kontrast na tle śniegu. Kwitnienie rozpoczyna się od końca czerwca i trwa do późnej jesieni. Kwiaty są drobne (2-4 cm średnicy), pełne, białe, zebrane w bardzo obfite kwiatostany. Kwiaty rozwijają się zupełnie, przy czym pod koniec kwitnienia nabierają lekko różowy odcień. Nie zawiązują owoców. ‘Alba Meidiland’ jest odmianą mało wymagającą, żywotną i łatwą w uprawie. W przeciwieństwie do innych róż nie wymaga corocznego cięcia wiosennego ani przycinania przekwitłych kwiatostanów. Charakteryzuje się wysoką mrozoodpornością i jedynie w bardzo surowe zimy pędy mogą przemarzać. Jednak nawet w przypadku uszkodzenia części nadziemnej, krzewy łatwo regenerują i odrastają z pędów przy ziemi, gdyż rosną na własnych korzeniach. Dzięki temu w uprawie nie ma problemu z pojawiającymi się odrostami z podkładki. ‘Alba Meidiland’ jest odporna na choroby, w tym na najgroźniejszą – czarną plamistość róż, rzadko porażana jest przez mączniaka prawdziwego. Jedynie w przypadku długo utrzymującej się, deszczowej pogody, na kwiatach mogą pojawić się objawy porażenia przez szarą pleśń. Odmiana charakteryzuje się minimalnymi potrzebami glebowymi, jest tolerancyjna na okresowe niedostatki wody, zanieczyszczenia powietrza i gleby. Co więcej, można ją sadzić nawet w miejscach lekko ocienionych, jednak wówczas słabiej kwitnie. Najlepiej zaś rośnie na glebach żyznych, przepuszczalnych i w pełnym słońcu.

Róża ‘Alba Meidiland’ znalazła wiele zastosowań, szczególnie w zieleni miejskiej, gdzie zastępują trudniejsze w uprawie i wymagającej wielu prac pielęgnacyjnych róże rabatowe. Dobrze komponuje się z innymi różami, niewielkimi krzewami  oraz z bylinami. Świetnie nadaje się do sadzenia w miejscach trudnodostępnych, np. na skarpach, w ciągach komunikacyjnych jako rośliny okrywowe. Intensywny wzrost i gęsty pokrój sprawia, że rośliny szybko zarastają teren. Zalecana gęstość sadzenia to 3-4 sztuki/m2. Doskonałe krzewy do parków, ogrodów, obsadzania ulic, a także na niewysokie żywopłoty i szpalery. Nadają się również do sadzenia w dużych pojemnikach oraz można je wykorzystać jako kwiat cięty. Bardzo atrakcyjne są formy pienne, szczepione wysoko na podkładce. Ze względu na wysoka mrozoodporność ‘Alba Meidliland’ formy pienne tej odmiany są jednymi na najbardziej wartościowych i polecanych do sadzenia.

fot. Monika Pawlonka (6), Magdalena Tomżyńska (1)

Budleja Dawida jest krzewem pochodzącym ze wschodniej Azji. Okazałe, pachnące kwiatostany utrzymują się do późnej jesieni, zwabiając do siebie kolorowe motyle. Wśród kilkunastu odmian dostępnych w szkółkach, szczególnie pięknie prezentuje się ‘Ile de France’

Buddleja davidii (budleja Dawida) ‘Ile de France’ dorasta do 2,5 metra wysokości. Krzewy są gęste, mają wyprostowany pokrój z pędami rozchylającymi się na boki, a ich końce malowniczo przeginają się w okresie kwitnienia pod ciężarem kwiatostanów. Całobrzegie, jajowato-lancetowate liście przyjmują ciemnozieloną barwę, od spodu są zaś intensywnie omszone, białawe. Na jesieni liście żółkną i opadają, chociaż w łagodne zimy część z nich - tych osadzonych na krótkopędach, może pozostać na krzewie zielona.  Pod koniec czerwca na końcach jednorocznych pędów pojawiają się obficie pąki kwiatowe. Niewielkie, fioletowe kwiatuszki przypominają kwiaty lilaków, jednak w odróżnieniu od nich mają w środku żółte oczka. Kwiaty są zebrane w bardzo efektowne, długie, stożkowate, kłosokształtne kwiatostany, które lekko się przeginają. Kwiaty rozwijają się stopniowo, najpierw na szczytach pędów głównych, a następnie na pędach bocznych, wydzielając intensywny i przyjemny zapach. Ze względu na wydzielanie nektaru i silny zapach krzew jest masowo obsiadany przez motyle. Stąd zresztą wzięła się jego nazwa zwyczajowa – motyli krzew.

Budleja Dawida ‘Ile de France’ wymaga stanowisk ciepłych i słonecznych. Najlepiej rośnie w miejscach osłoniętych od wiatru, zacisznych, na glebach żyznych, przepuszczalnych o odczynie od obojętnego do zasadowego. Budleja nie powinna być zbyt obficie podlewana, gdyż jej korzenie są wrażliwe na niedostatek powietrza. Jednak w okresie suszy wskazane jest nawadnianie. Jesienią, po nastaniu pierwszych mrozów, podstawę krzewów należy obsypać korą sosnową lub liśćmi w celu zabezpieczenia przed przemarzaniem. Wiosną kopczyk trzeba usunąć, a krzew przyciąć nisko przy ziemi i zasilić nawozem wieloskładnikowym o dużej zawartości azotu. Tak silne wiosenne cięcie sprzyja tworzeniu bujnych, młodych pędów, utrzymaniu ładnego pokroju krzewu oraz zapewnia obfite kwitnienie. Aby przedłużyć kwitnienie zaleca się systematycznie usuwać przekwitłe kwiatostany. Stymuluje to zawiązywanie nowych pąków kwiatowych.

Buddleja davidii ‘Ile de France’ ładnie prezentuje się na stanowiskach wyeksponowanych. Można ją sadzić pojedynczo lub w grupach. Dobrze znosi zanieczyszczenie powietrza, stąd nadaje się do wykorzystana w zieleni miejskiej. Sadzona w pobliżu altan, ławek czy miejsc odpoczynku pozwala obserwować różnorodne motyle licznie obsiadające jej kwiaty. Długi okres kwitnienia i małe wymagania uprawowe czynią budleje wartościowymi krzewami dla rozmaitych założeń ogrodowych.

fot. Agnieszka Żukowska (3), Ewa Łuczak (2)

Niezwykle bogate walory dekoracyjne powojników czynią je jednymi z najpiękniejszych pnączy. Ich wielka różnorodność odmianowa sprawia, że odpowiednio dobrane mogą rosnąć niemal na każdym stanowisku w ogrodzie. Najbardziej znane są powojniki wielkokwiatowe, ale w ostatnich latach popularne i modne stają się powojniki o drobniejszych kwiatach i słabszej sile wzrostu. Jedną z nich jest ‘Alionushka’.

Clematis (powojnik) ‘Alionushka’ został wyhodowany na Ukrainie. Pochodzi od Clematis integrifolia (powojnika całolistnego) i jest zaliczany do grupy powojników bylinowych (Grupa Integrifolia). Wzniesione pędy dorastają do 1,5-2 m wysokości, nie czepiają się podpór lecz na nich wspierają. Na pędach osadzone są zielone, całobrzegie pojedyncze liście. Przewisające, dzwonkowate kwiaty o średnicy około 7 cm  pojawiają się od połowy czerwca. Ciekawostką jest to, że kwiaty powojników są bezpłatkowe. Oznacza to, że barwne elementy nie są płatkami korony lecz rozrośniętymi działkami kielicha. Kwiaty ‘Alionushki’ są różowe, składają się z 4 długich działek o podwiniętych fantazyjnie brzegach i przebiegającym przez środek, ciemnoróżowym pasem na zewnętrznej stronie. Pnącze kwitnie bardzo obficie i długo, aż do września. Po kwitnieniu wydaje przyciągające uwagę, dekoracyjne, puszyste, jedwabiste owocostany, równie długo utrzymujące się na pędach. Zimą części nadziemne powojnika zamierają, natomiast część podziemna pozostaje żywa i z niej na wiosnę wyrastają nowe pędy.

Clematis ‘Alionushka’, podobnie jak inne odmiany z Grupy Integrifolia, ma małe wymagania uprawowe. Najlepiej rośnie na stanowisku słonecznym, na glebie żyznej, przepuszczalnej o odczynie obojętnym lub lekko zasadowym. Jest pnączem łatwym w uprawie. Międzynarodowe Towarzystwo Powojnikowe umieściło ‘Alionushkę’ na liście odmian dla początkujących ogrodników. W przeciwieństwie do powojników wielkokwiatowych nie zapada na groźną chorobę – uwiąd. Szkodniki sporadycznie atakują pnącze i nie stanowią problemu w jego uprawie. Zabiegi pielęgnacyjne ograniczają się do wiosennego usuwania zeszłorocznych, zaschniętych pędów, na miejsce których pojawią się nowe, oraz nawożenia. Dzięki temu, że pnącze zimuje ukryte pod ziemią, jest całkowicie mrozoodporne. Nawożenie najlepiej przeprowadzać w połowie kwietnia nawozami o spowolnionym działaniu, wsypując do 2-3 otworów głębokości 5-10 cm, wykonanych wokół rośliny, po około 10 g nawozu. W okresie

Clematis ‘Alionushka’ jest rośliną niezwykle uniwersalną i znajduje wiele zastosowań. W 1998 roku uzyskała nadawane przez Brytyjskie Stowarzyszenie Powojnikowe (BCS) wyróżnienie Certificate of Merit za zdrowotność, odporność i dekoracyjność oraz najwyższe wyróżnienie Royal Horticulture Society (RHS) – nagrodę AGM. ‘Alionushka’ może być uprawiana jako roślina okrywowa. Pozbawiona podpór płoży się po ziemi tworząc barwną okrywę. Bardzo dobrze komponuje się z bylinami na rabatach oraz z innymi roślinami, z różami, niewielkimi krzewami oraz roślinami iglastymi, które stanowią piękne tło dla różowych kwiatów. Posadzona sadzona w bliskim sąsiedztwie berberysów, forsycji czy pigwowców – gatunków kwitnących wiosną - wspiera się na pędach tych krzewów i sprawia wrażenie powtórnego, tym razem nietypowego kwitnienia, podnosząc ich atrakcyjność. Szczególnie pięknie prezentuje się w zestawieniu z sosna kosodrzewiną i silnie rosnącymi płożącymi jałowcami. Ponadto ‘Alionushka’ jest polecana do uprawy w pojemnikach na balkonach i tarasach oraz w ogrodach przydomowych, działkach i w zieleni miejskiej.

fot. Magdalena Tomżyńska