Kliknij aby otworzyć Biuletyn Szkółkarski Nr 113/2016 w formacie .pdf
lub przeglądaj na stronie
Miesiąc: kwiecień 2016
Biuletyn Szkółkarski Nr 113/2016
Kliknij aby otworzyć Biuletyn Szkółkarski Nr 113/2016 w formacie .pdf
lub przeglądaj na stronie
Laburnum ×watereri 'Vossii'
Laburnum ×watereri 'Vossii'
złotokap Waterera 'Vossii'
Nazwa rodzajowa dobrze oddaje charakter tego krzewu - gdy kwitnie w maju zwisające kwiatostany dosłownie kapią od złocistożółtych kwiatów. Złoto z długich gron przez miesiąc płynie strumieniami, prawie zasłaniając liście. Złotokap Waterera 'Vossii' to najcenniejsza odmiana, słynąca z najdłuższych kwiatostanów i bardzo obfitego kwitnienia.
Złotokap Waterera jest mieszańcem popularnego złotokapu pospolitego (L. anagyroides) i rzadszego złotokapu alpejskiego (L. alpinum). Został znaleziony w Holandii w 1875 roku przez C. de Vosa. Jest krzewem o dekoracyjnym pokroju i wyprostowanej koronie. Może być prowadzony w formie piennej, bowiem dobrze znosi też cięcie i formowanie. Dorasta do 5 m wysokości i 3 m szerokości. Największą ozdobą krzewu są żółte, motylkowe, miododajne kwiaty podobne do kwiatów glicynii lub łubinu. Mają 2,5 cm długości i zebrane są po kilkadziesiąt w długie, 50-centymetrowe, zwisające kwiatostany w formie gron. Pojawiają się na przełomie maja i czerwca i obficie pokrywając całą roślinę. Utrzymują się przez miesiąc. W słoneczne dni delikatnie i przyjemnie pachną. Natychmiast po kwitnieniu zaczynają się rozwijać owocostany w formie strąków długości ok. 8 cm. W jednym gronie mogą występować jednocześnie i kwiaty, i strąki. Strąki pełną dojrzałość osiągają w październiku i pozostają ozdobą krzewu aż do wiosny. Dobrym tłem dla kwiatów są też dekoracyjne ciemnozielone, złożone, trójlistkowe liście osadzone na długich ogonkach. Przypominają powiększoną wersję liści koniczyny. Listki mają 5-8 cm długości i są całobrzegie, w młodości szaro owłosione. Pień i dolne części rośliny pozostają bezlistne. Z nasion złotokapu pospolitego pozyskuje się cytyzynę, toksyczny alkaloid wykorzystywany m.in. w leczeniu głodu nikotynowego (jest w środkach dostępnych w aptekach). Trucizna ta występuje również we wszystkich częściach złotokapu Weterera i jest niebezpieczna dla zdrowia. Z twardego drewna złotokapów wykonuje się instrumenty muzyczne.
Złotokap potrzebuje stanowisk słonecznych, ciepłych, osłoniętych od wiatru. Krzewy najlepiej rosną na glebach świeżych, żyznych, umiarkowanie wilgotnych i przepuszczalnych, o odczynie lekko zasadowym lub obojętnym, choć dobrze sobie radzą także na glebie kwaśnej. Rośliny wykazują znaczną odporność na suszę, zanieczyszczenie powietrza oraz choroby i szkodniki. Złotokap Weterera jest umiarkowanie odporny na mróz (strefa 6a). W chłodniejszych rejonach kraju, zwłaszcza na wschodzie, młode rośliny należy starannie okrywać na zimę. W surowe zimy przemarzać mogą również pędy starszych okazów. W centrum i na zachodzie kraju złotokapy zimują dobrze. Ponieważ większość roślin jest szczepiona na podkładce, należy systematycznie usuwać dzikie pędy.
Podczas kwitnienia złotokap 'Vossii' wzbudza powszechny zachwyt, dlatego powinien być sadzony pojedynczo w wyeksponowanych miejscach ogrodów przydomowych i w zieleni publicznej.
Tsuga canadensis 'Pendula'
Gatunek naturalnie rośnie w lasach wschodniej części Ameryki Północnej i jest wysokim drzewem. Odmiany uprawiane w ogrodach nie przypominają jednak oryginału, ponieważ najczęściej są niskimi krzewami o kopulastych, stożkowych lub płożących formach. Odmiana 'Pendula' wyróżnia się na ich tle płaczącym pokrojem i efektownie zwisającymi gałązkami.
Choina kanadyjska 'Pendula' to zimozielony karłowy krzew o płożących pędach, jednak często jest prowadzony przy paliku lub szczepiony na pniu. Przybiera wówczas ładną płaczącą formę i staje się niewielkim, ale niezwykle dekoracyjnym drzewem o nieregularnej koronie. Wysokość rośliny zależy od wysokości podkładki, ale zazwyczaj nie jest imponująca, bo odmiana rośnie powoli - po 10 latach osiąga ok. 1 m wysokości. Ale na tym właśnie polega jej urok. Jej cienkie, wiotkie i łukowato wygięte pędy z czasem zwisają aż do samej ziemi, tworząc zielone kaskady. Roślina nie wytwarza przewodnika. Pędy na całej długości pokryte są cienkimi, krótkimi igłami długości ok. 15 mm osadzonymi dwustronnie, grzebieniasto. Igły są zimozielone, miękkie, delikatne, ciemnozielone. Stercząc na zwisających i wygiętych pędach decydują o urodzie rośliny.
Choina kanadyjska to gatunek odporny i łatwy w uprawie. Jego charakterystyczną cechą jest to, że może rosnąć na każdym stanowisku, zarówno w słońcu, jak i w cieniu, choć preferuje miejsca półcieniste, osłonięte. W pełnym słońcu wymaga więcej wilgoci, zarówno w glebie, jak i w powietrzu, dlatego dobrze czuje się w pobliżu zbiorników wodnych. Podłoże może być przeciętnie żyzne, jak w większości ogrodów, ale wilgotne, nawet ciężkie, o kwaśnym odczynie. Młode rośliny wymagają staranniejszej pielęgnacji, bo są bardziej wrażliwe na przesuszenie i mroźne wiatry. Dobrze znosi mróz (strefa 6a) i jedynie w najzimniejszych rejonach kraju wymaga okrywania na zimę.
Odmiana 'Pendula' zachwyci subtelną i delikatną urodą, jeśli będzie rosła samodzielnie na rabacie, nad oczkiem wodnym, na wrzosowisku lub specjalnie dla niej przygotowanym zacisznym, ocienionym zakątku. Ze względu na niewielki rozmiary najlepiej odnajdzie się w niewielkich ogrodach przydomowych lub niewielkich kompozycjach parkowych.
Magnolia 'Susan'
Magnolie były prawdopodobnie pierwszymi roślinami kwiatowymi, które pojawiły się na naszej planecie, a ich historia sięga kilkudziesięciu milionów lat. Obecnie magnolie są uznawane za jedne z najpiękniejszych roślin ozdobnych i niejednokrotnie tytułowane mianem „ogrodowych arystokratek”. Większość uprawianych w Polsce odmian magnolii zakwita wiosną, przed rozwojem liści, a ich powab i urok jest w tym okresie bezkonkurencyjny. Wbrew pozorom magnolie wcale nie są trudne w uprawie, zaś szeroki wybór dostępnych odmian pozwoli spełnić oczekiwania właścicieli zarówno małych, jak i dużych ogrodów.
Magnolia ‘Susan’ to jedna z najwartościowszych odmian ogrodowych, niezawodna w uprawie i bardzo wytrzymała na mróz. ‘Susan’ została wyhodowana w latach pięćdziesiątych w USA przez Francisa de Vos’a i jest mieszańcem magnolii purpurowej ‘Nigra’ oraz magnolii gwiaździstej ‘Rosea’. Krzewy odmiany ‘Susan’ charakteryzują się ładnym, zwartym, regularnym pokrojem, dorastają do 2,5-3m wysokości i szybko wchodzą w okres kwitnienia. Pąki kwiatowe zawiązują się latem na wierzchołkach krótkopędów, są owłosione, wyraźnie grubsze od pąków liściowych a swoim kształtem przypominają płomienie świec. W kwietniu i maju, jeszcze przed rozwojem liści, z pąków kwiatowych wyłaniają się bardzo smukłe, intensywnie wybarwione i pachnące kwiaty, zbudowane z sześciu nieregularnych, ciemnoamarantowych tepali (płatków). Krzewy kwitną długo i obficie, niejednokrotnie powtarzają kwitnienie w końcu lata. W maju, wraz z końcem kwitnienia, na pędach rozwijają się dosyć duże, odwrotniejajowate, całobrzegie i nagle zaostrzone liście. Młode liście, początkowo jasnozielone, później ciemnieją, stają się skórzaste, połyskliwe i bardzo dekoracyjne. Jesienią, przed opadnięciem, liście żółkną lub brązowieją.
‘Susan’ jest jedną z najłatwiejszych w uprawie odmian magnolii. Wymaga gleb żyznych, najlepiej próchniczych, dostatecznie wilgotnych, ale przepuszczalnych, o lekko kwaśnym odczynie. Krzewy preferują stanowiska słoneczne, osłonięte od wiatru, zaciszne, najlepiej przy południowych ścianach budynków lub żywopłotów. Podczas sadzenia roślin należy zachować ostrożność i nie udeptywać zbyt silnie gleby wokół krzewów, aby nie uszkodzić kruchego systemu korzeniowego magnolii. Glebę wokół roślin zaleca się ściółkować przekompostowaną korą sosnową, co sprzyja utrzymaniu kwaśnego pH podłoża, ogranicza zachwaszczenie, zapobiega szybkiemu przesychaniu oraz zabezpiecza płytki system korzeniowy przed przemarzaniem. Magnolie źle znoszą przycinanie, dlatego zabieg ten należy wykonywać tylko w przypadku usuwania martwych lub uszkodzonych pędów. Odmiana ‘Susan’ charakteryzuje się podwyższoną mrozoodpornością, niemniej jednak warto zabezpieczać na zimę młode krzewy słomianymi chochołami lub stroiszem. Z wiekiem rośliny nabierają większej odporności na mróz i okrywanie staje się zbędne.
Istotną zaletą odmiany ‘Susan’ jest dosyć późny termin kwitnienia, co zmniejsza ryzyko uszkodzenia kwiatów przez wiosenne przymrozki. Niewielkie rozmiary oraz kompaktowy wzrost predysponuje odmianę do stosowania w ogrodach przydomowych, w zestawieniach zarówno z krzewami iglastymi jak liściastymi, szczególnie o barwnych liściach lub kwiatach.
Carex morrovii 'Ice Dance'
Carex morrovii 'Ice Dance'
turzyca Morrowa 'Ice Dance'
Turzyce nie są trawami, ale ponieważ mają trawiastą urodę, spełniają w ogrodach podobną funkcję, co oznacza, że wprowadzają do nich lekkość i zwiewność. Spośród wielu gatunków i odmian turzyc odmiana 'Ice Dance' z gatunku Morrowa wyróżnia się dekoracyjnymi, dwubarwnymi liśćmi - jasnozielonymi w środku i z dwoma białymi paskami po bokach - które są atrakcyjne także zimą. Ale to tylko jedna z jej zalet.
Odmiana została wprowadzona do sprzedaży przez Barry'ego Yingera w 1996 roku w Stanach Zjednoczonych. Zdobyła popularność głównie dzięki atrakcyjnym, dwukolorowym liściom, ale także wytrzymałości oraz łatwości w uprawie. Odmiana 'Ice Dance' jest zimozieloną byliną tworzącą szerokie i gęste kępy złożone z charakterystycznych liści - wąskich, szerokości 2 cm, jasnozielonych z białymi paskami po bokach. Podobne liście ma bardziej znana odmiana 'Variegata', ale jej białe paski są węższe i przez to mniej widoczne. Liście łukowato przewieszają się na wszystkie strony, tworząc atrakcyjne kępy. Atutem odmiany jest także zdolność do rozrastania się na boki dzięki długim rozłogom. Już kilka roślin szybko może utworzyć gęsty kobierzec, dlatego na m² wystarczy posadzić tylko 5 roślin. Bylina dorasta do 20-50 cm wysokości i 45 cm szerokości. Oprócz dekoracyjnego pokroju i ulistnienia turzyca ma także atrakcyjne kwiatostany w postaci kłosów z żółtymi pręcikami osiągające 40 cm wysokości. Pojawiają się one od maja do czerwca.
Turzyca Morrowa rośnie niezawodnie i zdrowo, jest bowiem odporna na choroby i szkodniki. Nie jest też zbyt wymagająca. Ładnie się przebarwia na stanowisku zarówno słonecznym, jak i zacienionym, raczej osłoniętym od wiatru. Zadowala się przeciętną, próchniczną glebą ogrodową, byle była przepuszczalna i wilgotna, o odczynie od kwaśnego do zasadowego. Nie jest w pełni mrozoodporna (strefa 6b), dlatego w Polsce środkowej i wschodniej wymaga okrywania na zimę. Pielęgnacja odmiany jest banalnie prosta i sprowadza się do wiosennego wycięcia lub przycięcia przemarzniętych liści oraz podlewania latem, szczególnie gdy rośnie w donicy, ponieważ roślina nie lubi przesuszania.
Turzyca 'Ice Dance' to dobra roślina okrywowa w miejsca zacienione i wilgotne. Nadaje się do zazieleniania miejsc pod drzewami, nad brzegami oczek wodnych i wzdłuż ścieżek, zarówno w ogrodach przydomowych, jak i parkach. Równie elegancko wygląda posadzona w ogrodach skalnych, na rabatach lub w donicach.
