styczeń - jałowiec chiński 'Blaauw' format A3
luty - piersi japoński 'Valley Valentine' format A3
marzec - nawłoć 'Hiddigeigei' format A3
kwiecień - jabłoń 'Adirondack' format A3
maj - powojnik 'Kardynał Wyszyński' format A3
czerwiec - jagoda kamczacka format A3
lipiec - róża 'Frűhlingsduft' format A3
sierpień - proso rózgowate 'Rehbraun' format A3
wrzesień - świerk kłujący 'Lucky Strike' format A3
październik - sumak octowiec 'Dissecta' format A3
Rodzaj berberys obejmuje od 400 do 450 gatunków krzewów występujących w Europie, Ameryce i Afryce. Najpopularniejszym z nich jest berberys Thunberga, a właściwie jego liczne odmiany ozdobne o barwnych liściach, zróżnicowanym pokroju i sile wzrostu, oferowane w większości szkółek i centrów ogrodniczych. Sam gatunek, naturalnie występujący w Japonii, nie jest zbyt atrakcyjny, dlatego się go nie uprawia.
Berberys Thunberga ‘Goldalita’ to interesująca, karłowa odmiana o żółtym ulistnieniu. Roślina tworzy miniaturowe krzewy przybierające kształty spłaszczonej kuli. Po kilku latach uprawy osiąga około 40 cm wysokości i 60 cm średnicy. Cienkie, krótkie, silnie rozgałęzione pędy są pokryte pojedynczymi, kłującymi cierniami oraz drobnymi, łopatkowatymi liśćmi. Liście mają około 1-2 cm średnicy, są żółte, a jesienią przed opadnięciem przebarwiają się na pomarańczowo. Drobne, żółte kwiaty pojawiają się sporadycznie w maju, wraz z rozwijającymi się liśćmi.
Berberys Thunberga ma niewielkie wymagania uprawowe, ale w przypadku odmian o żółtych liściach, podatnych na uszkodzenia - poparzenia słoneczne - rośliny należy sadzić w miejscach ocienionych w południe, najlepiej na wystawie wschodniej lub zachodniej. Gleba powinna być umiarkowanie wilgotna i przepuszczalna. Krzewy tolerują podłoża kwaśne i zasadowe. Są też mało wrażliwe na wysokie zasolenie podłoża oraz zanieczyszczone powietrza, stąd można je z powodzeniem uprawiać w miastach. W warunkach klimatycznych Polski zimują bez problemu, nie wymagają okrywania. Rośliny mają duże zdolności regeneracyjne, stąd nawet nisko przycięte łatwo i szybko odrastają. W przypadku odmian karłowych cięcie oczywiście nie jest potrzebne.
Berberys Thunberga ‘Goldalita’ znajduje zastosowanie przede wszystkim w ogrodach przydomowych. Doskonale prezentuje się w nasadzeniach grupowych oraz w zestawieniach kolorystycznych z innymi miniaturowymi krzewami, tworząc wyraziste barwne plamy. Bardzo ładnie komponuje się z wrzosami i wrzoścami oraz z roślinami skalnymi uprawianymi w alpinariach. Zastosowany na brzegach rabat może pełnić rolę rośliny obwódkowej, a posadzony w rozstawie 30 na 30 cm z czasem utworzy atrakcyjny, żółty dywan. Odmiana ta nadaje się do uprawy w pojemnikach ustawianych na okiennych parapetach, balkonach, tarasach czy werandach.
PRODUCENCI
Styczeń 2021Luty 2021
6. Philadelphus 'Biały Karzeł'
Marzec 2021
Kwiecień 2021
Maj 2021
Czerwiec 2021
Lipiec 2021
Sierpień 2021
Wrzesień 2021
Październik 2021
Listopad 2021
Grudzień 2021
Szanowni Państwo,
Trwają prace nad Katalogiem Szkółek 2021. Projekt będzie opracowany na wzór wydań z lat poprzednich. Na prezentację każdej szkółki przewidziano jedną stronę formatu A5. Cały katalog szkółek w pliku PDF znajduje się pod adresem: https://zszp.pl/wp-content/uploads/2020/01/KatalogSzkolek2020.pdf.
Bardzo prosimy o wypełnienie i odesłanie formularza w terminie do 21 grudnia 2020.
Formularz można wypełnić wybierając najwygodniejszą dla Państwa formę:
Jeżeli chcą Państwo wymienić grafikę, prosimy o przesłanie e-mailem potrzebnych plików (zdjęcia, mapka, logo).
Strona szkółki po opracowaniu zostanie Państwu przesłana do akceptacji.
Jeżeli nie chcą Państwo wprowadzać żadnych zmian w nowej edycji, prosimy o poinformowaniu nas o tym.
UWAGA! Nie Odesłanie Dokumentów Będzie Uważane Za Zgodę Na Publikację Danych Z Ubiegłego Roku.
Cyprysik Lawsona pochodzi z Gór Nadbrzeżnych Ameryki Północnej. Do Polski został sprowadzony już w 1870 roku. Duża zmienność w obrębie gatunku przyczyniła się do wyselekcjonowania setek odmian różniących się siłą wzrostu, pokrojem i barwą oraz, co najważniejsze, mrozoodpornością.
Chamaecyparis lawsoniana ‘Columnaris’ został wyhodowany w holenderskiej szkółce Jana Spek’a w latach czterdziestych zeszłego wieku. Obecnie jest to jedna z najpopularniejszych i najpiękniejszych odmian cyprysika Lawsona. Charakteryzuje się wyprostowanym, wąskokolumnowym pokrojem i umiarkowaną siłą wzrostu. Po dziesięciu latach uprawy osiąga około 3-4 metrów wysokości. Gałązki spłaszczone, wzniesione, w odcieniu niebieskawe. Dolna strona gałązek jaśniejsza z wyraźnym rysunkiem tworzonym przez biały woskowy nalot. Ulistnienie w postaci przylegających, szaroniebieskich łusek nadaje całej roślinie intensywnie stalowoniebieskie zabarwienie. Pędy po roztarciu wydzielają silny, przyjemny zapach. Wiosną na końcach gałązek pojawiają się miniaturowe, wyraźnie czerwone kwiaty pręcikowe. Szyszki drobne, kuliste, o średnicy około 8 mm, złożone z 6-8 tarczowatych łusek, początkowo zielone, w miarę dojrzewania ciemnieją. Nasiona są chętnie zjadane przez ptaki.
Cyprysik Lawsona ‘Columnaris’ najlepiej rośnie na glebach żyznych, głębokich i przepuszczalnych, ale może być również sadzony w mniej sprzyjających warunkach. W odróżnieniu od innych odmian ma mniejsze wymagania glebowe i wilgotnościowe, wykazuje także dużą tolerancję na zanieczyszczone środowisko miejskie. ‘Columnaris’ uznawany jest za jedną z najodporniejszych na mróz odmian cyprysika Lawsona. Rośliny należy sadzić na stanowiskach słonecznych, ewentualnie tylko lekko ocienionych. Zbyt duże zacienienie prowadzi do utraty intensywnie niebieskiego wybarwienia liści i gałązek. Zwarta pokrój sprawia, że rośliny nie wymagają cięcia, ale warto wspomnieć, że odmiana łatwo poddaje się formowaniu i można ją przycinać, na przykład w celu nadania regularnego kształtu (ogrody francuskie). Odmiana bardzo rzadko atakowana przez szkodniki. W przypadku chorób problem może stanowić fytoftoroza pojawiająca się jednak głównie na terenach zbyt wilgotnych, podmokłych, a więc niewskazanych do uprawy tego gatunku cyprysika.
Podobnie jak formy kolumnowe żywotników Chamaecyparis lawsoniana ‘Columnaris’ nadaje się do obsadzania terenów zieleni miejskiej oraz ogrodów przydomowych. Polecany zarówno do nasadzeń pojedynczych oraz jako element kompozycji ogrodowych. Doskonały do tworzenia nieformowanych szpalerów i żywopłotów, wewnątrz których znajduje schronienie i zakłada gniazda wiele gatunków ptaków. Ścięte gałązki cyprysika stanowią jeden z najpiękniejszych komponentów świątecznych stroików, wieńców i girland.
DRZEWA OBSYPANE GWIAZDKAMI
Derenie o ozdobnych kwiatach to jedne z najoryginalniejszych drzewek ogrodowych. Wbrew pozorom rośliny te przyciągają uwagę nie samymi kwiatami, które są małe i wcale nie rzucają się w oczy, lecz ozdobnymi liśćmi wyrastającymi u podstawy kwiatostanów – tzw. podsadkami. W trakcie kwitnienia rośliny wyglądają, jakby były obsypane gwiazdkami.
W polskich szkółkach i centrach ogrodniczych dostępne są liczne odmiany dwóch gatunków derenia o dekoracyjnych, barwnych podsadkach: pochodzącego z Azji derenia kousa (Cornus kousa) oraz pochodzącego z Ameryki Północnej derenia kwiecistego (Cornus florida). Dereń kousa i jego odmiany charakteryzują się lepszą mrozoodpornością, można je uprawiać na terenie całego kraju. Dereń kwiecisty jest bardziej wrażliwy na mróz, stąd lepiej sprawdza się sadzony na zachód od Wisły, zwłaszcza na Dolnym Śląsku i w okolicach Szczecina. Odmiany obu dereni różniące się między sobą siłą wzrostu oraz kolorem, wielkością i kształtem podsadek. Niektóre mają też barwne liście.
Dereń kousa to nieduże drzewo o nieregularnym pokroju, luźnej, szerokiej koronie. Dorasta do 5-7 m wysokości. Pędy są początkowo wzniesione, natomiast gałęzie układają się horyzontalnie. Liście są eliptyczne, ostro zakończone, mają do 12 cm długości, atrakcyjne przebarwiają się jesienią na żółto, czerwono i purpurowo. Kwiaty są zebrane w małe główkowate kwiatostany (przypominające żółtozielone pomponiki) otoczone od spodu atrakcyjnymi, białokremowymi podsadkami. Podsadki są eliptyczne, zwykle ostro zakończone, mają od 4 do 6 cm długości i są największą ozdobą rośliny. Dereń kousa kwitnie bardzo obficie na przełomie maja i czerwca. Kuliste, czerwone owoce dojrzewają we wrześniu, przypominają owoce liczi chińskiego i są jadalne, choć niezbyt smaczne.
Wśród oferowanych odmian derenia kousa najbardziej odporną na mróz jest odmiana botaniczna dziko rosnąca w Chinach – var. chinensis. Można ją śmiało uprawiać w najchłodniejszych rejonach kraju. Drzewo rośnie podobnie jak gatunek. Mniejsze rozmiary, około 3 m wysokości, osiąga odmiana ‘China Girl’. Jej podsadki są zaokrąglone, duże, białe. Do 4-5 m wysokości dorastają odmiany ‘Milky Way’ o białych, ostro zakończonych podsadkach oraz ‘Satomi’ o podsadkach w atrakcyjnym, różowym kolorze.
Spośród odmian derenia kwiecistego w sprzedaży najpopularniejsze są ‘Rainbow’ o niedużych białych podsadkach oraz ozdobnych, żółto obrzeżonych liściach, fantastycznie przebarwiających się jesienią oraz ‘Rubra’ o ciemnoróżowych, czerwieniejących podsadkach. Obie odmiany są jednak wrażliwe na silny mróz. Wymagają ciepłych osłoniętych stanowisk i zabezpieczenia na zimę. Owoce derenia kwiecistego to niewielkie, czerwone, błyszczące pestkowce, zupełnie inne, niż te u derenia kousa.
Ciekawą odmianą mieszańcową o bardzo dużych i niezwykle efektownych podsadkach kwiatowych (średnicy 10-15 cm!) jest odmiana ‘Venus’. Odmiana ta zdobyła wyróżnienie dziennikarzy w Konkursie Roślin Nowości Międzynarodowej Wystawy 'Zieleń to Życie' w 2017 r. Roślina dorasta do 3-5 m wysokości i jest odporna na mróz.
Opisane derenie wymagają gleb żyznych, umiarkowanie wilgotnych, przepuszczalnych o kwaśnym pH. Preferują stanowiska słoneczne do półcienistych, miejsca zaciszne, osłonięte od wiatru. Dosyć dobrze znoszą krótkotrwałą suszę. Rośliny najpiękniej prezentują się sadzone pojedynczo lub w niewielkich grupach na tle regularnie koszonego trawnika albo nad brzegiem oczka wodnego. Drzewa dereni są ozdobne nie tylko w okresie kwitnienia, ale także latem i jesienią – dzięki ładnym, atrakcyjnie przebarwiającym się liściom.
