Miesiąc: luty 2019

Erica carnea 'Foxhollow'
Wrzosiec krwisty 'Foxhollow'

Wrzośce to niskie, poduchowate krzewinki z wyglądu bardzo podobne do wrzosów. Gatunkiem najczęściej uprawianym w kraju jest pochodzący z górskich regionów Europy Środkowej i Południowej wrzosiec krwisty, kwitnący obficie na przełomie lutego i marca. Dostępne w sprzedaży liczne odmiany wrzośca krwistego to rośliny wyjątkowo wdzięczne w uprawie, polecane do sadzenia na wrzosowiskach oraz w ogrodach skalnych.

Wrzosiec krwisty ‘Foxhollow’ to zimozielona krzewinka o złocistych liściach i jasnoróżowych kwiatach. Tworzy gęste, zwarte poduchy, dorasta do 15-20 cm wysokości i 30-40 cm średnicy. Drobne, igiełkowate listki są osadzone pojedynczo po 2-3 wokół cienkich, pokładających się po ziemi i z czasem zakorzeniających pędów. Młode przyrosty są brązowopomarańczowe, latem listki mają cytrynową barwę, jesienią nabiegają brązem i lekko ciemnieją. Wrzosiec ‘Foxhollow’ należy do grupy najwcześniej kwitnących roślin przedwiośnia. Pierwsze kwiaty pojawiają się już na przełomie lutego i marca. Kwiaty są zbudowane z czterech wolnych działek kielicha i zrośniętych ze sobą płatków korony, tworzących pękaty dzbanuszek, z którego wyrastają pylniki i długi słupek. W czasie kwitnienia nad roślinami pracowicie uwijają się wybudzone z zimowego letargu owady: pszczoły, trzmiele, motyle poszukujące ukrytego wewnątrz dzbanuszków słodkiego nektaru. Zaschnięte kwiaty pozostają na pędach, dlatego należy je usuwać zaraz po kwitnieniu. Zabieg ten sprzyja krzewieniu, tworzeniu nowych pędów i utrzymaniu zwartego pokroju w kolejnych latach. Wiosenne cięcie stymuluje tworzenie licznych pąków kwiatowych, wiążących się na jednorocznych przyrostach w drugiej połowie lata.

Wrzosiec krwisty dobrze rośnie na glebach lekkich, przepuszczalnych, próchniczych, ale także ubogich w składniki pokarmowe, o kwaśnym lub lekko kwaśnym odczynie podłoża. Wymaga stanowisk słonecznych, ewentualnie tylko lekko ocienionych. Na gleba suchych wymaga podlewania, zwłaszcza wiosną, gdy pojawiają się nowe przyrosty. Po posadzeniu zaleca się ściółkowanie gleby przekompostowaną korą sosnową. Ściółkowanie pozwala ograniczyć parowanie wody z gleby, zachwaszczenie oraz sprzyja utrzymaniu kwaśnego pH podłoża. ‘Foxhollow’ to odmiana mrozoodporna, niemniej w bezśnieżne i mroźne zimy warto zabezpieczyć rośliny przed nadmierną transpiracją poprzez lekkie okrycie np. gałązkami świerkowymi lub agrowłókniną.

Wrzosiec krwisty ‘Foxhollow’ najpiękniej prezentuje się sadzony w nieregularnych grupach na wrzosowiskach, gdzie wczesną wiosną tworzy wyrazisty akcent kolorystycznych. Jasna barwa liści z daleka przyciąga uwagę. Sadzony na rabatach pomiędzy drzewami i krzewami iglastymi stanowi ich ciekawe uzupełnienie. Efektowne kompozycje tworzy z niskimi różanecznikami, azaliami, kalmią i pierisem.

Ophiopogon planiscapus 'Black Beard'
Konwalnik płaskopędowy 'Black Beard'

Konwalnik płaskopędowy to niewielka, kępiasta bylina naturalnie występująca w Japonii, gdzie porasta lesiste i odsłonięte górskie zbocza. Swoim wyglądem przypomina trawy, a przez wiele lat była uważana za krewniaczkę lilii. Nie ma jednak nic wspólnego ani z rodziną traw ani liliowatych i obecnie jest zakwalifikowana przez botaników do rodziny szparagowatych.

W szkółkach dostępnych jest kilka odmian konwalnika płaskopędowego. Dużą popularnością cieszą się te o ciemnych liściach, a wśród nich nowa odmiana ‘Black Beard’, uzyskana w Wielkiej Brytanii. Odmiana ta charakteryzuje się szybszym wzrostem w porównaniu do dotychczas powszechniej stosowanej odmiany ‘Nigrescens’. Jest to niska, zimozielona bylina tworząca atrakcyjne kępy niemal czarnych liści. Jej zaletą jest szybkie rozrastanie się za pomocą krótkich, podziemnych rozłogów, ale nie jest rośliną ekspansywną, zagrażającą innym ogrodowym gatunkom. Kępy, w zależności od zasobności i wilgotności gleby, mają od około 15-20 do 30 cm wysokości. Liście są równowąskie, łukowato wygięte, ciemnopurpurowe, niemal czarne. Roślina zakwita latem, w lipcu i kwitnie do września. Tworzy drobne, dzwonkowate, fioletowobiałe kwiaty zebrane w niedużych, wyprostowanych gronach. Kwiaty przyjemnie pachną. Po przekwitnieniu zawiązują się ozdobne owoce – czarne, błyszczące jagody.

Konwalnik płaskopędowy jest byliną o niewielkich wymaganiach glebowych. Preferuje podłoża umiarkowanie wilgotne o lekko kwaśnym odczynie, stanowiska słoneczne lub półcieniste. Gatunek ten dotychczas był opisywany w literaturze, jako wrażliwy na mróz, zaliczany do strefy 7, jednak doświadczenia z uprawą odmiany ‘Black Beard’ wskazują, że roślina ta dobrze zimuje w Polsce i bez uszczerbku znosi nawet ponad dwudziestostopniowe mrozy. Oczywiście sadzony na stanowiskach słonecznych wymaga lekkiego okrywania (cieniowania), które chroni liście przed wysychaniem.

Konwalnik płaskopędowy dobrze sprawdza się jako niska bylin okrywowa. Ładnie prezentuje się sadzony w grupach na rabatach oraz pod koronami drzew i krzewów. W ogrodach angielskich jest często stosowany do tworzenia naturalnych obwódek rabat. Ciekawie prezentuje się też w ogrodach minimalistycznych, japońskich, kamiennych lub żwirowych, tworząc wyraziste, ciemne plamy. Nadaje się do uprawy w pojemnikach wykorzystywanych do dekoracji balkonów i tarasów, zwłaszcza w zestawieniach z roślinami o jasnozielonych liściach i kolorowych kwiatach. Balkonowe donice z konwalnikiem trzeba jednak starannie zabezpieczyć na zimę przed mrozem i bezpośrednim nasłonecznieniem.

Juniperus conferta 'Golden Wings'
Jałowiec nadbrzeżny 'Golden Wings'

Jałowiec nadbrzeżny to iglasty krzew o płożącym pokroju. Naturalnie występuje wzdłuż wybrzeży Pacyfiku, od Sachalinu, przez Półwysep Koreański, aż po japońskie wyspy Hokkaido i Honsiu. Porasta piaszczyste wydmy i skały. Sprowadzony do Europy na początku XX wieku zyskał uznanie jako roślina okrywowa polecana do sadzenia na stanowiskach słonecznych. Ma skromne wymagania glebowe, szybko tworzy gęste, kłujące dywany.

Polskie szkółki oferują kilka odmian jałowca nadbrzeżnego o zielonym, niebieskim lub żółtym ulistnieniu. Stosunkowo nową i jeszcze niezbyt popularną jest odmiana ‘Golden Wings’ o gałązkach dwubarwnych, żółto-zielonych. Odmiana ta trafiła do handlu na przełomie XX i XXI wieku. Rośnie zdecydowanie wolniej od odmian takich jak ‘Schlager’ czy ‘Silver Mist’, tworząc niewielkie dwubarwne poduszki. Po 10 latach uprawy dorasta do 20 cm wysokości i około 0,5 m szerokości. Pędy są krótkie, rozpostarte na wszystkie strony, ścielą się po ziemi. Gałązki są obficie i gęsto ulistnione, zielone z licznymi zabarwionymi na żółto fragmentami rozproszonymi przypadkowo w obrębie rośliny. Część gałązek jest całkowicie żółta, inne są częściowo odbarwione, pozostałe są zielone. Igły są gęsto ułożone na pędach, skupione po 3 w okółkach, rynienkowate (w przekroju trójkątne), mają do 1,5 cm długości, są ostro zakończone, w dotyku kłujące. Jałowiec nadbrzeżny jest gatunkiem dwupiennym, szyszki męskie i żeńskie tworzą się na oddzielnych osobnikach. Odmiana ‘Golden Wings’ tworzy atrakcyjne, kuliste i duże szyszkojagody o średnicy około 1 cm. Szyszkojagody są początkowo żółtawe, jasnozielone, pokryte grubą warstwą srebrzystego wosku, po dojrzeniu są ciemne.  Dojrzewają w ciągu 18 miesięcy. Wewnątrz szyszkojagód znajdują się zwykle 3 nasiona.

Ze względu na naturalne występowanie w pasie nadmorskim, w zasięgu klimatu oceanicznego, jałowiec nadbrzeżny ma wyższe wymagania glebowe i wilgotnościowe, w porównaniu do jałowców pochodzących z obszarów o przewadze klimatu kontynentalnego. W czasie surowych, bezśnieżnych zim krzewy mogą cierpieć od mrozu i suszy fizjologicznej, dlatego we wschodniej i centralnej części kraju rośliny warto na zimę okrywać cieniówką lub cienką warstwą stroiszu. W cieplejszych rejonach kraju krzewy zimują dobrze.

‘Golden Wings’ to odmiana polecana do sadzenia w ogrodach przydomowych jako roślina okrywowa na skalniaki, murki skalne czy wrzosowiska. Tworzy atrakcyjne, dwubarwne kobierce, bardzo dobrze sprawdzające się na rabatach z roślinami iglastymi.