Szukasz:




x
Login:

Hasło:

x

Funkia ‘Francee’

Hosta ‘Francee’
Funkia ‘Francee’

Obok nowych odmian funkii, corocznie licznie pojawiających się na rynku, warto pamiętać o starszych kultywarach, niezawodnych w uprawie, od dziesięcioleci zdobiących ogrodowe rabaty. Jedną z nich jest ‘Francee’ - odmiana uzyskana jako sport funkii ‘Albomarginata’ w latach 80 XX wieku przez M. Kloppinga. Ta szybko rosnąca, zielono-biała funkia doskonale prezentuje się w ogrodach przydomowych oraz w zieleni miejskiej – parkowej i osiedlowej.

Odmiana ‘Francee’ charakteryzuje się umiarkowanie silnym tempem wzrostu, tworzy zwarte kępy o wysokości około 0,5 m i szerokości 1-1,5 m. Jej liście przyjmują kształt sercowaty, są ostro zakończone i mają wyraźnie zaznaczone, żebrowane unerwienie. Blaszki liściowe osiągają 21 cm długości i 13 cm szerokości, są ciemnozielone i obrzeżone atrakcyjnym, nieregularnym, białym marginesem, niezbyt szerokim w porównaniu do innych tego typu odmian. Liście wyrastają na wiosnę w rozetach, tworzą koliste, gęste kępy o wyraźnym zarysie. Pojawiające się, młode liście są lejkowato zwinięte, wzniesione, po rozwinięciu pięknie układają się od środka na zewnątrz kępy, zachodząc na siebie dachówkowato. W lipcu i sierpniu ukazują się lawendowe, dzwonkowate kwiaty o paskowanych kielichach, osadzone na niezbyt długich, około siedemdziesięciocentymetrowych łodygach. W pierwszej fazie kwitnienia rośliny prezentują się atrakcyjne. Później część kwiatów przekwita i zasycha. Dlatego, zwykle jeszcze przed zakończeniem kwitnienia, pędy kwiatostanowe warto usuwać.

Hosta ‘Francee’ preferuje gleby żyzne, przepuszczalne, o wysokiej zawartości próchnicy, stale wilgotne. Doskonale rośnie w cieniu i półcieniu, toleruje też bezpośrednie poranne nasłonecznienie. Jest byliną długowieczną, zdrową, dobrze rośnie w jednym miejscu przez wiele lat i bez problemu zimuje w naszych warunkach klimatycznych. Wiosną dosyć późno budzi się do życia. Gdy zaczną rozwijać się pierwsze liście rośliny warto zasilić nawozem wieloskładnikowym. Jeszcze lepiej, jeśli jesienią lub na przedwiośniu rozłożymy wokół roślin kęp funkii warstwę odżywczego kompostu. W okresie suszy rośliny mogą wymagać podlewania, co jest konieczne, gdy sadzimy je w niedużej odległości od drzew i krzewów o płytkim systemie korzeniowym.

Funkie najpiękniej prezentują się sadzone w dużych grupach pod koronami drzew, wzdłuż strumieni oraz zbiorników wodnych. W ogrodach naturalistycznych świetnie komponują się z paprociami, parzydłem leśnym i pluskwicą. Hosta ‘Francee’, ze względu na duże rozmiary, zaliczana jest do tzw. odmian krajobrazowych, ładnie prezentuje się sadzona w grupach, w wyeksponowanym miejscu, tworząc wyraźny, zielono-biały akcent kolorystyczny. Nadaje się też do obsadzania dużych pojemników ustawionych na ocienionych balkonach i tarasach.

Jałowiec wirginijski ‘Hetz’

Juniperus virginiana ‘Hetz’
Jałowiec wirginijski ‘Hetz’

Jałowce to jedne z najbardziej wartościowych ozdobnych roślin iglastych. Tolerancyjne w stosunku do gleby i odporne na suszę świetnie radzą sobie sadzone w ogrodach przydomowych, na działkach, w parkach i na cmentarzach. Krajowe szkółki oferują ponad 150 gatunków i odmian jałowców różniących się pokrojem, barwą, szybkością wzrostu - od niskich form płożących, po okazałe drzewa.

Jałowiec wirginijski pochodzi ze wschodniej część Ameryki Północnej. Występuje od Gór Skalistych na wschodzie, aż do Zatoki Hudsona na północy i Zatoki Meksykańskiej na południu kontynentu. Sam gatunek jest rzadko spotykany w handlu, za to popularne są jego odmiany krzewiaste i kolumnowe.

Przedstawicielem grupy odmian krzewiastych jest jałowiec wirginijski ‘Hetz’. Klasyfikacja tego taksonu nie jest do końca jasna, niektórzy dendrolodzy uważają, że jest to odmiana jałowca Pfitzera, inni że jest to mieszaniec jałowca chińskiego i wirginijskiego. W uprawie roślina znana jest od 1920 roku.

Jałowiec wirginijski ‘Hetz’ jest silnie rosnącym krzewem iglastym o szaroniebieskim zabarwieniu. Po 10 latach uprawy dorasta do 1 m wysokości i 2-2,5 m szerokości, ale docelowo może osiągać nawet 3-5 m wysokości i ponad 7 m szerokości. Pędy i gałęzie wyrastają promieniście ze środka krzewu, początkowo są ułożone horyzontalnie, szeroko rozpostarte, z wiekiem unoszą się i wypiętrzają. Ulistnienie, przeważnie w postaci łusek, częściowo igiełkowate, przybiera kolory zielononiebieskawe lub szaroniebieskawe. Szyszkojagody niewielkie, kuliste, pokryte srebrzystym nalotem.

Jałowiec wirginijski ‘Hetz’ ma niewielkie wymagania uprawowe, jest w pełni mrozoodporny,  dobrze rośnie na wszystkich glebach lekkich i przepuszczalnych, również na tych, o niskiej zawartości składników pokarmowych. Jak każdy jałowiec jest rośliną wybitnie światłolubną, wymaga pełnego nasłonecznienia. Na stanowiskach zacienionych i wilgotnych rośliny tracą ładny pokrój, chorują, a ich pędy brązowieją i zamierają. Krzewy dobrze znoszą przycinanie.

Jałowiec ten doskonale nadaje się do tworzenia kompozycji z innymi krzewami i drzewami iglastymi. Ładnie prezentują się jako soliter, szczególnie w miejscach wyeksponowanych, ale jeszcze ciekawiej wyglądają nasadzenia grupowe, zakładane w parkach i dużych ogrodach. Odmiana polecana do sadzenia jako wysoka roślina okrywowa.

Jałowiec pospolity ‘Green Carpet’

Juniperus communis ‘Green Carpet’
Jałowiec pospolity ‘Green Carpet’

Jałowiec pospolity to gatunek rodzimy, występuje na terenie całego kraju w jasnych lasach sosnowych, brzezinach i na wrzosowiskach. Najczęściej rośnie na glebach jałowych, piaszczystych lub kamienistych. Szkółki roślin ozdobnych oferują duży wybór odmian jałowca pospolitego różniących się pokrojem, siłą wzrostu i barwą igieł. Jedną z cenniejszych form okrywowych jałowca pospolitego jest odmiana ‘Green Carpet’, znaleziona na skalistych wybrzeżach norweskich fiordów, w pobliżu Stavanger w 1984 roku przez Arne Bryne’a, wprowadzona do handlu w Wielkiej Brytanii przez szkółki Bressingham.

Jest to wolno rosnąca, karłowa odmiana jałowca o płożącym pokroju i zielonym ulistnieniu, tworząca zwarte maty okrywające podłoże. Po 10 latach uprawy krzewy osiągają zaledwie 0,1 m wysokości przy 1,5 m średnicy. Pędy wyrastają promieniście ze środka krzewu i ścielą się nisko po ziemi. Gałązki liczne, krótkie, dosyć krępe, płaskie, równomiernie i naprzemianlegle ułożone po obu stronach pędów. Starsze pędy przybierają wiśniowobrązowe zabarwienie. Igły długości 1 cm ułożone są po 3 w okółkach, mają zaostrzone końce, z zewnątrz są jasnozielone, od wewnątrz (od strony gałązek) srebrzyste. Latem barwa igieł jest żywozielona, zimą ciemnozielona. Odmiana ta oprócz formy tradycyjnego krzewu bywa oferowana w postaci niewielkich, malowniczych drzewek, zaszczepionych na podkładce. Starsze formy pienne tworzą regularne, szerokie parasole z zachodzącymi na siebie dachówkowato gałązkami.

Jałowiec pospolity ‘Green Carpet’ należy do roślin wyjątkowo łatwych w uprawie, ma bardzo skromne wymagania glebowe. Doskonale rośnie na stanowiskach suchych, słonecznych, na glebach ubogich w składniki pokarmowe. Źle rośnie jedynie na miejscach zbyt wilgotnych lub podmokłych. Całkowicie mrozoodporny, bez obaw może być sadzony na terenie całego kraju. Rośliny źle reagują na przesadzanie ze względu na płaski i płytki system korzeniowy. Jednak dzięki rozległym korzeniom doskonale nadają się do sadzenia na skarpach i nasypach umacniając je i chroniąc przed erozją – osuwaniem ziemi i wypłukiwaniem w czasie silnych opadów deszczu. Jeśli krzewy za bardzo się rozrosną, można je wiosną lekko przycinać.

Odmiana ‘Green Carpet’ świetnie sprawdza się w roli rośliny okrywowej. Jest polecana do stosowania w ogrodach prywatnych i zieleni publicznej. Doskonale komponuje się z innymi krzewami iglastymi, może rosnąć w dużych ogrodach skalnych i na wrzosowiskach. Naturalne tło dla jałowca pospolitego tworzą brzozy, sosny i modrzewie. Tak skomponowane nasadzenia sprzyjają pojawianiu się grzybów (maślaki, kozaki) oraz przyciągają do ogrodu ptaki.  W ogrodach przydomowych ładnie prezentują się egzemplarze sadzone pojedynczo, szczególnie w miejscach wyeksponowanych, ale jeszcze ciekawiej wyglądają nasadzenia grupowe.

Sosna górska odm. pumilio

Pinus mugo var. pumilio
Sosna górska odm. pumilio

Kosodrzewina, nazywana także kosówką lub sosną górską, występuje w górach Europy Środkowej i Południowej (Karpaty, Sudety, Alpy) tworząc zwarte zarośla okrywające górskie stoki do wysokości 2500 m n.p.m. Roślina ta łatwo adaptuje się do różnych środowisk i warunków uprawy, z powodzeniem można ją sadzić na terenie całego kraju.

Pinus mugo var. pumilio jest niskim, gęstym i wolno rosnącym krzewem iglastym. Po 10 latach uprawy osiąga około 0,5 m wysokości i 1 m szerokości. Elastyczne pędy są rozpostarte nisko nad ziemią, u starszych roślin częściowo się pokładają, tworząc całoroczną okrywę. Odmianę tę rozmnażana z siewu, więc kształt i wysokość roślin mogą być różne. Młode pędy są nagie, brązowe. Igły ciemne, zielone, błyszczące, bez woskowego nalotu, zebrane po dwie w pęczku, gęsto osadzone na pędzie. Korowina na starych pniach nie łuszczy się, lecz pęka. Szyszki drobne długości około 5 cm, ciemnobrunatne, osadzone po 2 lub 3 dojrzewają w trzecim roku po kwitnieniu.

Pomimo, że kosodrzewina występuje naturalnie w rejonach górskich, bardzo dobrze rośnie na nizinach. Doskonale nadaje się do uprawy na wszelkiego rodzaju jałowych i suchych glebach, łącznie z wydmami, jak i żyznych, świeżych, próchniczych glebach ogrodowych. Roślina toleruje szeroki zakres pH podłoża, rośnie zarówno na skałach i glebach wapiennych oraz na torfowiskach. Stanowisko pod uprawę kosówki powinno być słoneczne. Nadaje się do uprawy w miastach, toleruje suszę, zanieczyszczenie powietrza, zasolenie, ponadto jest całkowicie mrozoodporna. Jak większość kosówek dobrze znosi przycinanie, wówczas jeszcze bardziej się zagęszcza. Odpowiednim terminem cięcia kosodrzewiny jest moment, gdy pojawią się młode wiosenne przyrosty, jednak nie później zanim rozwiną się na nich igły (w maju). Przyrosty te należy przyciąć mniej więcej o połowę. Dzięki temu na pędach wykształci się wiele pąków bocznych, z których w przyszłym roku rozwiną się nowe gałązki.

Sosna górska doskonale spełnia rolę rośliny zadarniającej - umacniającej suche, piaszczyste skarpy, zbocza i nasypy. Świetnie komponuje się w ogrodach skalnych, wrzosowiskach i alpinariach. Jest jednym z najlepszych krzewów iglastych do obsadzania miejsc o skrajnie niekorzystnych warunkach uprawowych, np. skwerów miejskich, cmentarzy, pojemników na balkonach i tarasach, ogrodów dachowych, ogrodów żwirowych, skraju lasów. Interesujący efekt tworzą rośliny sadzone wzdłuż ścieżek i podjazdów, tworzące z czasem rodzaj swobodnego, niskiego żywopłotu.

Jarząb 'Dodong'

Sorbus ‘Dodong’
Jarząb ‘Dodong’

To atrakcyjna odmiana jarzębu o dekoracyjnym, zdrowym ulistnieniu, ozdobnych kwiatach i owocach, uzyskana w 1992 r. w Szwecji. W sprzedaży roślina ta spotykana jest także pod nazwą Sorbus commixta ‘Dodong’. Drzewo dorasta do 10 metrów wysokości, tworzy jajowate, dosyć wąskie korony. Liście ma nieparzystopierzastozłożone, osiągają one od 20 do 30 cm długości, są zbudowane z 15-17 wydłużonych, ciemnozielonych i błyszczących listków. Kwiaty rozwijają się w maju, są białe, drobne, zebrane w płaskie baldachogrona. W czasie kwitnienia kwiaty wabią liczne owady zapylające. Owoce są kuliste, dojrzewają latem i z daleka przyciągają uwagę intensywną, pomarańczowo-czerwoną barwą. Zimą są chętnie zjadane przez ptaki.

Ten mało znany kultywar jest jednym z najlepszych jarzębów polecanych do stosowania w zieleni miejskiej. Charakteryzuje się wysoką zdrowotnością, liście mają intensywną zieloną barwę, jesienią pięknie się przebarwiają, stają się jaskrawo pomarańczowe lub czerwone. ‘Dodong’ ma niewielkie wymagania glebowe i wilgotnościowe, wytrzymuje mróz, toleruje zanieczyszczenie powietrza. Na ogół jarzęby sadzi się w miejscach słonecznych, ale warto wiedzieć, że drzewa te dobrze radzą sobie także w półcieniu, bowiem w miejscach naturalnego występowania często rosną w podszyciu pod koronami drzew, gdzie dostęp promieni słonecznych jest ograniczony. ‘Dodong’ - przede wszystkim ze względu na tworzenie niewielkich, wąskich koron, doskonale nadaje się do sadzenia przy drogach, ulicach i placach oraz w małych ogródkach osiedlowych i przydomowych lub na działkach. Wysoka odporność na niekorzystne warunki uprawy predysponuje tę roślinę do sadzenia w terenach zurbanizowanych.

Powitanie nowych członków ZSzP

Tradycyjnie podczas tegorocznych obrad Walnego Zgromadzenia, które odbyło się 28 listopada 2023 r. w Warszawie, miało miejsce ważne dla naszej organizacji wydarzenie – uroczyste powitanie nowych osób, które zostały przyjęte do Związku Szkółkarzy Polskich w ciągu ostatniego 12 miesięcy. 

Obecni na zjeździe nowi członkowie otrzymali z rąk prezesa Wiesława Szydło certyfikaty przynależności do Związku, związkowy znaczek, a także przybliżyli swoją działalność szkółkarską, opowiadając o swoich szkółkach, profilu produkcji i specjalizacji. Niektórzy pokazali zdjęcia ze szkółek, inni przygotowali krótkie prezentacje. W okresie sprawozdawczym, ale też podczas całej 3-letniej kadencji, zarząd pod kierownictwem Wiesława Szydło prowadził intensywne działania ukierunkowane na pozyskiwanie nowych członków, prezentując działalności stowarzyszenia oraz korzyści z członkostwa podczas różnego rodzaju wydarzeń, konferencji i spotkań. Łącznie w ciągu roku zarząd podjął uchwałę o przyjęciu do stowarzyszenia 9 osób, 7 nowych szkółek:

Aktualnie Związek Szkółkarzy Polskich liczy 218 członków ze 128 szkółek, w tym: 198 członków zwyczajnych, 4 członków honorowych, 15 członków seniorów i 1 członka wspierającego.

Wycieczka do szkółki SUTKOWSCY

W ramach Walnego Zgromadzenia Członków Związku Szkółkarzy Polskich 29 listopada mieliśmy przyjemność gościć w Szkółce Drzew i Krzewów Ozdobnych Sutkowscy.

Nasza grupa – ponad 50 osób – została serdecznie przyjęta przez gospodarzy: Karolinę Sutkowską, Michała Sutkowskiego i Iwonę Sutkowską.

Gospodarstwo Sutkowskich jest jednym z największych w kraju producentów szkółkarskich, specjalizujących się w uprawie szerokiego asortymentu drzew i krzewów iglastych. Naocznie przekonaliśmy się, że rośliny rosną po horyzont, a powierzchnia  gruntowych upraw roślin ozdobnych to bagatela 160 ha!

To, co przykuło naszą uwagę, to różnorodność gatunków i odmian, najwyższa jakość produkowanego materiału szkółkarskiego oraz idealna czystość i porządek. Rośliny są posadzone w precyzyjnie wymierzonych odstępach, rosną równo i prezentują się niczym wojskowa kompania reprezentacyjna!

Nowoczesne obiekty, tunele, sprzęt i maszyny oraz nowe powierzchnie do upraw kontenerowych w niezwykły sposób harmonizują ze świadkami historii tego miejsca – zabytkowymi zabudowaniami. Podobnie właściciele – nowocześni przedsiębiorcy – przyjęli nas ze staromodną otwartością, życzliwością i rodzinnym ciepłem.

Po objeździe pól i zwiedzeniu szkółki, przy rozgrzewających wyrobach własnych p. Iwony (m. in. z pigwowca i derenia), bo pogoda tego dnia była mroźna, zostaliśmy nakarmieni pysznym obiadem.

Dziękujemy serdecznie rodzinie Sutkowskich za tak serdeczne przyjęcie,

gratulujemy wspaniałej szkółki i życzymy wszelkich sukcesów!

Klon tatarski podgatunek ginnala

Acer tataricum subsp. ginnala
Klon tatarski podgatunek ginnala

Klony należą do wyjątkowo bogatej w gatunki i odmiany grupy drzew, które w wielu krajach o klimacie umiarkowanym uprawia się dla celów ozdobnych, m.in. do obsadzania dróg, ulic, ogrodów i parków. Na świecie występuje około 150 gatunków klonów, z czego ponad połowa rośnie na terenach Chin. Wiele z nich ma oryginalny pokrój, ciekawą korę, atrakcyjne kwiaty i/lub owoce ale przede wszystkim rośliny te ceni się za dekoracyjne liście. Zwracają one uwagę szczególnie w okresie jesieni, gdy nabierają intensywnych barw czerwieni, purpury, pomarańczu i żółci.

Do grupy klonów o silnie przebarwiających się liściach zalicza się mało u nas rozpowszechniony klon tatarski podgatunek ginnala, występujący naturalnie w Japonii, Korei, Mandżurii, Mongolii, na wschodzie Syberii oraz na zachodzie i północy Chin, ceniony za wysoką odporność mrozową oraz tolerancję na suszę i zanieczyszczenie powietrza. Określenie ginnala pochodzi od lokalnej nazwy tej rośliny, nadanej przez ludność zamieszkującą dorzecze rzeki Amur. Klon ten w młodym wieku przypomina krzew. Starsze egzemplarze tworzą najczęściej formy wielopienne o ażurowej, parasolowatej koronie, osiągają one 10-15 m wysokości i podobną szerokość. Pędy są cienkie, czerwonawe, liście pojedyncze, najczęściej trójklapowe, ale czasami także bez klap, długości 4-8 cm, na brzegach grubo ząbkowane, ciemnozielone, błyszczące. Jesienią liście nabierają łososiowej, czerwonej barwy, od której pochodzi potoczna nazwa tego podgatunku – klon ognisty. Kwiaty  drobne, żółto-zielone, zebrane po około 50 sztuk w kwiatostanach, rozwijają się w maju, pachną. Owoce to skrzydlaki, początkowo zaczerwienione, później zielone.

Klon tatarski podgatunku ginnala ma bardzo małe wymagania uprawowe – rośnie niemal na każdej przepuszczalnej glebie, poza skrajnie suchą. Sadzony na słonecznych stanowiskach atrakcyjne przebarwia się jesienią. Dzięki drobnym liściom bardzo skutecznie oczyszcza powietrze z zanieczyszczeń gazowych i pyłowych. Znosi syberyjskie mrozy, można go przycinać. Ma wiele cech pożądanych dla roślin przeznaczonych do sadzenia w terenach zurbanizowanych, doskonale nadaje się do stosowania w zieleni osiedlowej.

Nowe władze ZSzP 2023!

28 listopada 2023 r. w Warszawie odbyło się XXXIII Sprawozdawczo-Wyborcze Walne Zgromadzenie Członków Związku Szkółkarzy Polskich, podczas którego dokonano wyboru nowych władz stowarzyszenia.

Prezesem zarządu Związku Szkółkarzy Polskich został jednogłośnie wybrany Andrzej Kujawa. W poprzedniej kadencji pełnił funkcję wiceprezesa. Swoją pracę w zarządzie będą kontynuowali także Łukasz Pełka i Mateusz Milczyński. Po kilku latach przerwy wróciła do zarządu Renata Fryszkowska-Madej (skarbnik w latach 2015-2018). Do zarządu dołączyła także Anna Bilska ze szkółki KOSOWSCY.

W głosowaniu wyłoniono też nowe składy komisji rewizyjnej i sądu koleżeńskiego. Oto pełna lista członków ZSzP, którzy decyzją Walnego Zgromadzenia zostali powołani do nowych władz Związku Szkółkarzy Polskich na kadencję 2023-2026.

Zarząd:

  • Andrzej Kujawa – Prezes
  • Renata Fryszkowska-Madej – Wiceprezes
  • Łukasz Pełka – Skarbnik
  • Mateusz Milczyński
  • Anna Bilska

Komisja Rewizyjna:

  • Marek Majewski
  • Wiesław Szydło
  • Elżbieta Tepper
  • Krystyna Widaj
  • Anna Wójcik-Kager

Sąd Koleżeński:

  • Jan Ciepłucha
  • Daniel Kordus
  • Grzegorz Kurowski
  • Tomasz Michalik
  • Krzysztof Słowiński

Warto przypomnieć, że wszystkie funkcje w Związku Szkółkarzy Polskich członkowie pełnią społecznie.

Walne Zgromadzenie podziękowało ustępującym członkom zarządu, wręczając pamiątkowe dyplomy i kwiaty. Ustępujący prezes Wiesław Szydło, nie kryjąc wzruszenia, podziękował zebranym za współpracę. Na podkreślenie zasługuje fakt, że Wiesław Szydło pracował w zarządzie nieprzerwanie od 2009 roku, tj. 14 lat. Jest to rekord w dotychczasowej historii Związku.

Składy poprzednich zarządów można przeglądać pod linkiem - https://zszp.pl/zwiazek/wladze-2/ 

Zarząd ZSzP, od lewej: Anna Bilska, Łukasz Pełka, Andrzej Kujawa, Renata Fryszkowska-Madej, Mateusz Milczyński