Miesiąc: styczeń 2016

Juniperus communis 'Goldschatz'
jałowiec pospolity ‘Goldschatz’

Jałowiec pospolity to nasz rodzimy gatunek rosnący w lasach i na wrzosowiskach w całym kraju. Przybiera różne formy - od drzewiastych przez kolumnowe, po niskie, dywanowe. Szczególnie wartościowe są dekoracyjne formy płożące, takie jak odmiana 'Goldschatz' o żółtopomarańczowych, niekłujących igłach.

Jest ona mutacją odmiany 'Repanda' wyselekcjonowaną w latach 90. XX wieku w Niemczech. Po raz pierwszy pojawiła się w sprzedaży w 2000 roku. Ten zimozielony krzew płoży się nisko przy ziemi, tworząc gęsty kobierzec o oryginalnej kolorystyce zmieniającej się w ciągu roku. Rośnie bardzo wolno - rocznie przyrasta na szerokość 8-10 cm, by po 10 latach osiągnąć zaledwie 20 cm wysokości i 1,5 m szerokości. To jeden z najwolniej rosnących jałowców płożących. Niekłujące i miękkie w dotyku igły mają długość ok. 1 cm i ułożone są po 3 w okółku. Gęsto przylegają do licznych pędów. W młodości igły są pomarańczowożółte, a w starszym wieku jasnożółte. Gałązki są cienkie i wiotkie, dachówkowato ułożone. Odmiana nie kwitnie i nie tworzy szyszkojagód, ale dzięki atrakcyjnym igłom wygląda dekoracyjnie przez cały rok.

Jak wszystkie odmiany jałowca pospolitego także i ta najlepiej czuje się w pełnym słońcu i nawet w najgorętsze i najbardziej suche lata pędy nie są przypalane. Roślina znosi półcień i jedynie w miejscach zacienionych i wilgotnych rośnie słabo. Uprawa krzewu nie jest kłopotliwa, bowiem  ma on wyjątkowo skromne wymagania. Dobrze rośnie na przeciętnych, lekkich, przepuszczalnych glebach o odczynie od lekko kwaśnego do kwaśnego, ale radzi sobie nawet na bardzo ubogich i suchych nieużytkach. Nie toleruje jedynie gleb zbitych, ciężkich i gliniastych. Nie wymaga podlewania i dobrze znosi cięcie odmładzające. Jej dużym atutem jest też całkowita odporność na mróz (strefa 4). Nawet w najzimniejszych rejonach kraju nie wymaga okrywania na zimę.

Ciekawy pokrój, powolny wzrost oraz dekoracyjne igły sprawiają, że odmiana 'Goldschatz' idealnie nadaje się do niewielkich ogrodów, do sadzenia w grupach, na wrzosowiskach oraz jako roślina okrywowa na skarpy i skalniaki w większych ogrodach, parkach, w zieleni miejskiej. Nadaje się także do uprawy w pojemnikach na tarasach i balkonach. Rozrastanie się rośliny w szerz nie powinno być problemem, bo zawsze można ją przyciąć.   

Pinus ×schwerinii 'Wiethorst' 
sosna Schwerina 'Wiethorst'
 

To niewielkie, karłowe drzewo przyciąga uwagę kompaktowym pokrojem i obficie tworzonymi, dekoracyjnymi szyszkami, doskonale nadaje się do sadzenia wszędzie tam, gdzie brakuje miejsca na większe drzewa lub krzewy. W ogrodzie atrakcyjnie prezentuje się przez cały rok. Jest mieszańcem sosny wejmutki (P. strobus) i sosny himalajskiej (P. wallichiana), łączącym charakterystyczne i pożądane cechy obu gatunków, czyli wejmutkową odporność ma mróz oraz odziedziczoną po P. wallichiana urodę igieł. Co istotne, w przeciwieństwie do wejmutki sosna Schwerina jest mniej podatna na rdzę wejmutkowo-porzeczkową, więc radzi sobie w zróżnicowanym środowisku.

Odmiana 'Wiethorst' została odkryta w Niemczech w 1987 roku. Jest to wolno rosnąca forma o wzniesionym, stożkowatym i zwartym pokroju, wyjątkowo kompaktowa, znacznie niższa niż inne odmiany tego gatunku, ale jej ostateczna wysokość nie jest jeszcze znana. Po 10 latach drzewo dorasta do  1,5 m wysokości i 1 m szerokości. Roczny przyrost nie przekracza 15 cm. Pędy są krótkie, mocno zagęszczone i pokryte igłami od samej nasady. Największą ozdobą sosny 'Wiethorst' są wyjątkowo dekoracyjne igły - miękkie, niekłujące, srebrzyste, zielononiebieskie, zwisające i dość długie, osiągające do 15 cm. Dekoracyjność rośliny podnoszą także lekko powyginane szyszki obficie pojawiające się na pędach nawet młodych, kilkuletnich roślin. Młode szyszki są długie, jasnozielone, prawie białe, później przed otwarciem stają się brązowoszare.
Odmiana 'Wiethorst' nie jest kłopotliwa w uprawie. Za stanowisko w pełnym słońcu odwdzięczy się proporcjonalnym wzrostem i intensywnym wybarwieniem. Nie ma dużych wymagań glebowych. Podłoże powinno być umiarkowanie wilgotne, przepuszczalne, próchniczne, średnio żyzne, o lekko kwaśnym odczynie. Te warunki jest w stanie spełnić większość przeciętnych gleb w przydomowych ogrodach. Warto pamiętać, że sosna Schwerina nie lubi dużego nagromadzenia wilgoci w glebie, a tym bardziej zalewania, więc zawczasu warto przygotować dobrze zdrenowane miejsce. Co ważne, sosna ta jest odporna na mróz (strefa 6a). Jedynie w północno-wschodnim krańcu Polski może wymagać okrycia na zimę. 

Ze względu na atrakcyjny pokrój, dekoracyjny kolor i niewielkie wymiary odmianę 'Wiethorst' należy traktować jak typowy soliter. Najlepiej zaprezentuje swój puchaty pokrój, gdy będzie rosła bez towarzystwa innych roślin na trawniku lub w wyeksponowanym miejscu ogrodu. Doskonale wpisze się także w otoczenie ogrodu wrzosowego lub skalniaka.