Miesiąc: sierpień 2011

Hydrangea paniculata 'Limelight'

Niezawodne kwitnienie, bujny wzrost i olbrzymie, wiechowate kwiatostany to cechy krzewów hortensji bukietowej. Wprowadzona do uprawy w 1990 roku holenderska odmiana ‘Limelight’ zasługuje na miano jednej z najładniejszych roślin pełni lata.

Rośliny dorastają do 2-3 m wysokości, tworzą długie, wyprostowane pędy pokryte zielonymi, z wierzchu lekko szorstkimi liśćmi. Na końcach pędów, w lipcu i sierpniu, pojawiają się duże kwiatostany w formie zwartych, stożkowatych wiech. Ich długości nierzadko przekracza 20-25 cm. Kwiatostany hortensji bardzo często składają się z dwóch rodzajów kwiatów: płodnych, mniejszych, wykształcających nasiona oraz płonnych, pozbawionych słupków i pręcików ale za to dużo większych i niejednokrotnie bardzo atrakcyjnie wybarwionych. Wiechy odmiany ‘Limelight’ składają się wyłącznie z kwiatów bezpłodnych, a ich barwa zmienia się w trakcie kwitnienia. Na początku kwiaty są lekko seledynowe, później stają się zielonkawożółte, następnie kremowobiałe, a pod koniec lata delikatnie różowieją. W okresie kwitnienia krzewy wyglądają wręcz spektakularnie, przyciągając uwagę i zaciekawienie niezwykłej wielkości kwiatostanami. Kwiaty nadają się do cięcia, wstawiania do wazonów oraz do zasuszania. Pozostają na krzewie jeszcze długo po jesiennym zrzuceniu liści.

Niewątpliwą zaletą hortensji bukietowej jest to, że kwiaty zawiązują się na pędach jednorocznych, a więc nie są narażone na przemarzanie w okresie zimy. Poza tym Hydrangea paniculata należy do hortensji najbardziej wytrzymałych na niskie temperatury i znosi mrozy nawet do -30° C. Ponadto toleruje zanieczyszczenie powietrza oraz gleby, dlatego nadaje się do sadzenia w warunkach miejskich. Do prawidłowego wzrostu potrzebuje niewiele, zadowala się glebą przeciętnie żyzną, umiarkowanie wilgotną, preferuje stanowiska słoneczne, ale równie dobrze rośnie w półcieniu. Nie choruje i nie jest atakowana przez szkodniki. Zabiegiem, który warto przeprowadzać wczesną wiosną, jest coroczne skracanie zeszłorocznych przyrostów, mniej więcej od jednej trzeciej do jednej drugiej ich długości. Cięcie stymuluje rozkrzewianie, sprzyja tworzeniu większych kwiatostanów i zapewnia utrzymanie zwartego pokroju krzewów. Hortensja bukietowa ‘Limelight’ doskonale nadaje się zarówno do sadzenia w ogrodach przydomowych jak i na terenach zieleni publicznej. Sprawdza się jako roślina do obsadzania ulic, skwerów oraz rond. W sprzedaży, oprócz tradycyjnych krzewów, dostępne są także egzemplarze prowadzone w formie małych drzewek, które najlepiej prezentują się sadzone w wyeksponowanych częściach ogrodu lub w pojemnikach ustawianych na tarasach czy dużych balkonach.

Miscanthus sinensis ‘Strictus’

Od pewnego czasu szczególnie modne i chętnie wykorzystywane przez architektów krajobrazu stały się trawy ozdobne. Różnorodność gatunków i odmian może zawrócić w głowie. Począwszy od kilkunastocentymetrowych miniaturek aż do 2-3 metrowych gigantów trawy zdobią pokrojem, barwą liści oraz niezwykłej urody kwiatostanami. Wśród tej bogatej grupy bylin na uwagę zwraca pochodzący z Azji Południowo-Wschodniej miskant chiński w odmianie ‘Strictus’. Jako jeden z silniej rosnących w naszym klimacie gatunków traw doskonale prezentuje się sadzony pojedynczo lub w kompozycjach.

Miscanthus sinensis ‘Strictus’, znany również pod synonimiczną nazwą łacińską Miscanthus sinensis var. zebrinus strictus tworzy duże, gęste kępy o wysokości do 2 metrów. Bardzo efektowne liście są równowąskie, zielone i ozdobione poprzecznymi, kremowo żółtymi, dosyć szerokimi paskami. Liście dorastają do metra długości, są podobne do liści odmiany ‘Zebrinus’, ale w odróżnieniu od nich, są bardziej wyprostowane. W przeciwieństwie do większości innych gatunków traw, międzywęźla miskantów, czyli odcinki pędu pomiędzy kolankami, nie są wewnątrz puste, lecz wypełnione gąbczastym rdzeniem. Miscanthus sinensis ‘Strictus’ charakteryzuje się zwartym, wzniesionym pokrojem. W rejonach o długim okresie wegetacji, pod koniec lata ze szczytów źdźbeł wyłaniają się różowe kwiatostany. Kępy miskantów bardzo ciekawie i oryginalnie prezentują się późną jesienią, gdy zasuszone już pędy i liście pokryje srebrzysty szron lub przyprószy pierwszy śnieg.

Miskant chiński preferuje gleby żyzne, o pH lekko kwaśnym lub obojętnym, stanowiska słoneczne, zaciszne i osłonięte. Stale wilgotna gleba gwarantuje szybki, bujny wzrost, natomiast zdecydowanie należy unikać miejsc suchych lub podmokłych. W pierwszym roku uprawy warto zabezpieczyć rośliny na zimę. Najlepiej obsypać kępy traw korą, trocinami, liśćmi lub słomą. Wiosną trzeba kopczyki usunąć, a zeszłoroczne, zaschnięte pędy obciąć nisko przy ziemi. Wokół roślin można rozsypać uniwersalny nawóz wieloskładnikowy. Miscanthus sinensis wykazuje znaczną tolerancję na zanieczyszczenie gleby i powietrza oraz wysokie zasolenie podłoża. Trwałość i długowieczność to kolejne zalety tej cennej odmiany. Rośliny posadzone w jednym miejscu dobrze rosną i zachowują ładny pokrój przez wiele lat. Dzięki temu odmiana ‘Strictus’ została wyróżniona brytyjską nagrodą Award of Garden Merit (AGM) przyznawaną przez Królewskie Towarzystwo Ogrodnicze (RHS).

Trawy nadają ogrodom ciepły, przyjemny charakter. Sadzone w ogrodach przydomowych stanowią ciekawy akcent egzotyczny. Szelest liści czy kołysanie źdźbeł na wietrze wprowadza spokój i harmonię. Wysokie, cętkowane kępy miskanta chińskiego ‘Strictus’ równie piękniej prezentują się sadzone pojedynczo jak i w kompozycjach z innymi gatunkami traw. Małe wymagania, łatwa pielęgnacja i niskie koszty utrzymania zachęcają do sadzenia miskantów w parkach, na osiedlach, w pobliżu zbiorników wodnych oraz w otoczeniu nowoczesnej architektury miejskiej. Interesujący efekt tworzą duże nasadzenia grupowe (zalecana gęstość sadzenia 2-3 sztuki na metr²).
 

Taxus xmedia ‘Hillii’

Cisy to długowieczne krzewy lub drzewa iglaste, znajdujące wielostronne zastosowanie w terenach zieleni prywatnej oraz publicznej. Cis pośredni jest mieszańcem rodzimego gatunku cisa pospolitego (Taxus baccata) oraz pochodzącego z Japonii, Korei oraz północnych Chin cisa japońskiego (Taxus cuspidata). Taxus xmedia wyhodowano na początku XX wieku w Stanach Zjednoczonych, tam też uzyskano wiele odmian tego gatunku, między innymi w 1917 roku w szkółce Hill’a wyselekcjonowano jedną z najbardziej popularnych dziś odmian żywopłotowych cisa – odmianę ‘Hillii’.

Taxus xmedia ‘Hillii’ to krzew średnio silnie rosnący. Pokrój rośliny jest początkowo kolumnowy i regularny, później szeroki, z koroną rozszerzającą się ku górze. Starsze pędy pokrywa wiśniowo-brązową kora, łuszcząca się szerokimi płatami, młode gałązki są przeważnie zielone. Drewno cisów jest pozbawione żywicy, twarde i elastyczne. Igły spłaszczone, równowąskie, o długości 2,5 cm i szerokie na 3 mm, zielone, miłe w dotyku. Na pędach pionowych ustawione wielostronnie, szczoteczkowato, zaś na pędach bocznych ułożone płasko w dwóch szeregach. Kwiaty męskie pojawiają się w kątach igieł na zeszłorocznych przyrostach, są widoczne na dolnej stronie gałązek. Odmiana ‘Hillii’ jest klonem męskim, a zatem nie zawiązuje nasion otoczonych charakterystyczną dla tego gatunku czerwoną osnówką.
 
‘Hillii’ to dmiana wytrzymała na mrozy, dobrze rośnie zarówno w cieniu, jak i na stanowiskach słonecznych oraz odsłoniętych. Rośliny preferują gleby żyzne, świeże, próchnicze, przepuszczalne i dostatecznie wilgotne, źle rosną na glebach podmokłych bądź suchych i jałowych. Jako jedne z nielicznych krzewów iglastych dobrze rosną w cieniu wysokich drzew i budynków. Znoszą zanieczyszczenia powietrza i okresowe susze. Łatwo przyjmują się po przesadzeniu, doskonale znoszą przycinanie i formowanie, rosną zdrowo, rzadko chorują. Częstym, aczkolwiek mało widocznym, szkodnikiem cisów (należy uważnie przyjrzeć się pędom kupowanych roślin) jest misecznik cisowiec. O jego obecności świadczą wypukłe, brązowe miseczki przyczepione do pędów i liści. Szkodnika należy zwalczać na początku lipca preparatami neonikotynoidowymi, stosując 2-3 zabiegi w odstępie 14 dni.

Cis pośredni ‘Hillii’ to przede wszystkim odmiana żywopłotowa, niezastąpiona w miejscach cienistych. Po kilku latach uprawy tworzy gęste, zielone mury. Zalecana rozstawa to 2-3 sztuki na metr bieżący. Cis ten doskonale sprawdza się w ogrodach przydomowych, w zieleni osiedlowej oraz na terenach rekreacyjnych.
 

Acer platanoides ‘Royal Red’
klon zwyczajny ‘Royal Red’

Kolorowe liście drzew sprawiają, że ogród lub park nigdy nie jest monotonny. Co ciekawe, wcale nie trzeba szukać egzotycznych gatunków, aby ożywić zakątek ogrodu rośliną o odmiennej barwie liści. Wystarczy sięgnąć po odmiany klonu zwyczajnego, wśród których piękną, głęboką czerwienią wyróżnia się wyhodowana w 1963 roku odmiana ‘Royal Red’.

Klon zwyczajny ‘Royal Red’ pochodzi z Ameryki, ze szkółki Pacyfic Coast Nursery położonej w stanie Oregon. Jest to silnie lub średnio silnie rosnące drzewo, osiągające 15-20 metrów wysokości. Roślina tworzy nieregularną, szerokostożkowatą koronę. Cenne walory dekoracyjne odmiana zawdzięcza purpurowym, błyszczącym liściom, przypominającym w zarysie liści platana. Pięcioklapowe blaszki liściowe, z dużymi, ostro zakończonymi ząbkami, dorastają do 11-13 cm długości. Wiosną są intensywnie karminowo-czerwone, później ciemnieją, ale ich wybarwienie i połysk utrzymują się aż do jesieni. Wraz z rozwojem liści, na przełomie kwietnia i maja, na drzewach rozwijają się drobne, żółte kwiaty, zebrane w gęste, wzniesione baldachogrona. Kwiaty mają złociste pylniki i słupki, wyraźnie odcinają się na tle ciemno wybarwionych liści, czyniąc drzewa w tym okresie wyjątkowo atrakcyjnymi. Po zapyleniu przez owady na drzewach zawiązują się owoce - oskrzydlone orzeszki zwane skrzydlakami. Oderwany od rośliny matecznej skrzydlak, ku wielkiej uciesze dzieci, opadający zaczyna wirować wokół własnej osi, przypominając mały helikopter.

Acer platanoides ‘Roya Red’ ma przeciętne wymagania glebowe, jest odporny na mróz, tolerancyjny na suszę oraz zasolenie podłoża. Sadząc rośliny należy jedynie unikać gleb skrajnie suchych lub podmokłych. Klon zwyczajny znosi zacienienie, ale odmiany o barwnych liściach należy sadzić na stanowiskach słonecznych. Drzewa dobrze radzą sobie w warunkach miejskich, są odporne na zanieczyszczenie powietrza. Odmiana ‘Royal Red’ doskonale nadaje się do obsadzania parkingów, placów i ulic. Stanowią dobre tło do eksponowania drzew i krzewów o jasnym ulistnieniu. W ogrodach przydomowych pięknie prezentują się w nasadzeniach pojedynczych. Cień rzucany przez korony starych drzew jest doskonałym miejscem odpoczynku i relaksu w upalne, letnie dni.

Rosa ‘The Fairy’

Róże okrywowe charakteryzują się długim okresem kwitnienia, są odporne na choroby i dobrze zimują. Większość z nich to zwarte,  niewysokie krzewy, których pędy szybko zakrywają grunt kobiercem licznych, drobnych kwiatów i zielonych liści. ‘The Fairy’ to jedna z najładniejszych odmian róż zaliczanych do tej grupy. Wyhodowana jeszcze przed wojną, w 1932 roku, nie traci na popularności i jest łatwo dostępna w szkółkach lub centrach ogrodniczych. Róża ‘The Fairy’ dorasta do 0,7 m wysokości i podobnej szerokości, mocno się krzewi. Początkowo proste pędy w miarę wzrostu delikatnie przeginają się na boki pod ciężarem szczytowych kwiatostanów. Liście małe, zielone, skórzaste, z wierzchu silnie błyszczące, gęsto osadzone na kolczastych pędach. Krzewy rozpoczynają kwitnienie pod koniec czerwca. Kwiaty są drobne (2-4 cm średnicy), pełne, jasno różowe, zebrane w duże kwiatostany. Nie tworzą owoców, dzięki czemu kwitnienie trwa długo, a nowe pąki zawiązują się na krzewach sukcesywnie, aż do późnej jesieni. W 1993 roku odmiana ‘The Fairy’ zdobyła cenne wyróżnienie przyznawane przez brytyjskie Royal Horticultural Society – nagrodę Award of Garden Merit (AGM). Odznaczenie to nadawane jest odmianom o szczególnych walorach dekoracyjnych i dużej wartości uprawnej.

Róża ‘The Fairy’ to roślina mało wymagającą, żywotna i łatwa w uprawie. Najlepiej rośnie na glebach żyznych, przepuszczalnych, na stanowiskach słonecznych. Aby uzyskać efekt kobierca należy sadzić 3 sztuki na metr kwadratowy. Krzewy odznaczają się wysoką mrozoodpornością. Niemniej jednak podczas surowych zim pędy mogą przemarzać, ale wówczas krzewy dobrze regenerują i odtwarzają część nadziemną. Róże okrywowe są rozmnażane przez sadzonkowanie i rosną na własnych korzeniach, dzięki temu w ich uprawie nie pojawia się problem wyrastania odrostów z podkładki. ‘The Fairy’ nie wymaga cięcia wiosną. Jedynym zabiegiem, o którym należy pamiętać, jest usuwanie pędów martwych lub uszkodzonych. Odmiana wykazuje odporność na mączniaka oraz małą podatność na najgroźniejszą chorobę róż – czarną plamistość liści.  

Róża ‘The Fairy’ doskonale komponuje się z niskimi krzewami lub bylinami. Szczególnie malowniczo i romantycznie prezentuje się w kompozycjach z soczystą zielenią bukszpanu lub aromatycznym fioletem lawendy. Znakomicie nadaje się do uprawy w miastach, wzdłuż ciągów komunikacyjnych, na rondach i w pojemnikach. Krzewy szybko się rozrastają zakrywając glebę zielono-różowym dywanem kwiatów i liści. Niezwykle ciekawie prezentują się formy pienne, szczepione wysoko na podkładce.