Miesiąc: styczeń 2013

Picea glauca 'Sander's Blue'
świerk biały 'Sander's Blue'

Odmiany i formy niektórych roślin ozdobnych w zupełności nie przypominają swoich rodziców, różnią się tempem wzrostu, pokrojem i barwą liści. Wśród roślin iglastych przykładem może być świerk biały – gatunek w Polsce praktycznie nieznany i bardzo rzadko spotykany w ogrodach. Jest to szybko rosnące drzewo o szarych, stalowych igłach, obficie rodzące szyszki w młodym wieku. Doskonale znane są za to odmiany świerka białego, na czele z najpopularniejszą ‘Conica’.  Podobny pokrój, ale zupełnie inną, niebieskawą barwę igieł ma odmiana ‘Sander’s Blue’. Krzew ten doskonale rośnie w ogrodach przydomowych, a przystrojony lampkami w okresie bożonarodzeniowym jest po prostu uroczy.

Picea glauca ‘Sander’s Blue’ to karłowa, bardzo wolno rosnąca forma świerka, tworząca gęste, regularne stożki, uzyskana w amerykańskiej szkółce Iseli w 1978 roku jako mutacja odmiany ‘Conica’. Rocznie przyrasta zaledwie o 5-6 cm, osiągając po 10 latach uprawy około 1 m wysokości. Cechą charakterystyczną rośliny są stalowoniebieskie igły, niezwykle atrakcyjne zwłaszcza w okresie wiosny, bowiem młode przyrosty są intensywnie niebieskie i już z daleka zwracają na siebie uwagę. Igły są krótkie, osadzone wokół pędów. Same pędy są stosunkowo cienkie, wałeczkowate, zakończone wyraźnym pąkiem szczytowym. Zabarwienie igieł nie zawsze jest jednolite i czasami niektóre z gałązek stają się zielone. Są to tak zwane rewersje, czyli fragmenty roślin, które powtarzają cechy rośliny matecznej – w tym przypadku odmiany ‘Conica’. Tego typu rewersje nie są szkodliwe. Wręcz przeciwnie, sprawiają, że roślina staje się dwubarwna, a przez to jeszcze bardziej atrakcyjna. Natomiast jeśli w koronie pojawią się silnie rosnące, długie pędy należy je usuwać, bowiem tego typu rewersje mogą spowodować zagłuszenie odmiany i z czasem jej zanikanie.

Świerk biały ‘Sander’s Blue’ jest mało wymagający, oczywiście najlepiej rośnie na glebach zasobnych w składniki pokarmowe i stale wilgotnych, ale całkiem nieźle radzi sobie także na większości przeciętnych gleb ogrodowych. Wprawdzie jest wystarczająco mrozoodporny i może być uprawiany na terenie całego kraju, to jednak w pierwszych latach uprawy zaleca się cieniowanie roślin od strony południowej. Cieniowanie za pomocą cieniówki szkółkarskiej ma na celu zabezpieczenie igieł przed wysychaniem w mroźne, słoneczne dni. Najczęściej igły wysychają od strony nasłonecznionej, wówczas wraz z nadejściem wiosny żółkną i opadają. Podobne objawy może spowodować pojawienie się przędziorków pod koniec wiosny lub latem. Gdy tylko zauważymy objawy żółknięcia igieł krzewy należy opryskać jednym z akarycydów – środków służących do zwalczania przędziorków. Podniesiona wilgotność powietrza sprzyja ograniczeniu występowania szkodnika.

Świerk biały ‘Sander’s Blue’ doskonale nadaje się do tworzenia barwnych kompozycji ogrodowych wraz z innymi, wolno rosnącymi roślinami iglastymi. Bardzo dobrze prezentuje się na wrzosowisku, w ogrodzie skalnym a także w pojemniku. W okresie bożego narodzenia może służyć za oryginalną choinkę. 

Betula albosinensis ‘Fascination’

Cornus sanguinea ‘Midwinter Fire’
dereń świdwa 'Midwinter Fire'

Mroźna zima wcale nie musi być najnudniejszą porą roku. To właśnie wtedy niektóre z roślin ujawniają skrywane w okresie wegetacji walory. Przykładem takiego krzewu o atrakcyjnie wybarwionych pędach, szczególnie pięknie prezentujących się na tle śnieżnej pierzyny, jest dereń świdwa w odmianie ‘Midwinter Fire’.

Cornus sanguinea jest rodzimym gatunkiem, tworzącym krzewy lub niewielkie drzewka porastające wilgotne lasy i zarośla. W 1987 roku w Holandii wyhodowano bardzo wartościową odmianę ‘Midwinter Fire’. Krzew ten charakteryzuje się zwartym pokrojem, dorasta do 2 metrów wysokości. Młode pędy w okresie jesieni i zimy efektownie się przebarwiają, początkowo na kolor żółto-pomarańczowy, a następnie stają się jaskrawoczerwone. Barwa pędów zależy w głównej mierze od warunków świetlnych. Krzewy rosnące w miejscach słonecznych mają intensywnie wybarwione pędy, zaś w miejscach cienistych pozostają żółto-zielone lub tylko lekko pomarańczowe. Dereń świdwa ma liście szerokojajowate, jasno zielone, jesienią, przed opadnięciem, przebarwiają się równie pięknie, jak pędy. Drobne, białe kwiaty, zebrane w baldaszkowate kwiatostany na końcach pędów, pojawiają się na przełomie maja i czerwca. Kuliste, granatowe owoce mają około 6 mm średnicy, jednak nie stanowią wartości dekoracyjnej.

Dereń świdwa ‘Midwinter Fire’ jest doskonałym krzewem do wykorzystania na terenach wilgotnych. Wykazuje dużą tolerancję w stosunku do gleb. Dobrze rośnie zarówno na stanowiskach jasnych, słonecznych, jak i w cieniu większych drzew, jednak pędy najpiękniej wybarwiają się tylko w miejscach nasłonecznionych. Ponieważ najbardziej intensywny kolor uzyskują młode pędy, zaleca się coroczne, silne cięcie wiosenne. W klimacie Polski zimuje bez zastrzeżeń i nie wymaga zabezpieczenia przed mrozem.

Cornus sanguinea ‘Midwinter Fire’ najefektowniej prezentuje się w okresie bezlistnym, sadzony pojedynczo lub w małych grupach. Czerwone pędy wyraźnie odcinają się na tle białego śniegu lub zielonej ściany żywopłotów z roślin iglastych. Dobrym miejscem do uprawy derenia świdwy są tereny w pobliżu naturalnych zbiorników wodnych. Kompozycje z innymi dereniami, ozdobnymi zarówno z pędów jak i liści, pozwalają uzyskać ciekawe efekty kolorystyczne w ciągu całego roku.