Miesiąc: marzec 2011

Erica carnea ‘Myretoun Ruby’

Ciepłe promienie słoneczne z każdym dniem śmielej muskają delikatne gałązki. Drobne listki chłoną radośnie wyczekiwane z utęsknieniem ciepło, a pączki powoli budzą się po długim, zimowym śnie. Zieleń listków przeplatana jeszcze bielą ostatniego śniegu przybiera niespodziewanie gorącą barwę czerwieni. Czy to już wiosna wrzoścem się zaczyna?

Być może pierwsze kwiaty Erica carnea ‘Myretoun Ruby’ (wrzośca krwistego) wiosny jeszcze nie czynią, ale z pewnością inaugurują zaranie wiosny, zwane inaczej przedwiośniem. Ta niewielkich rozmiarów krzewinka o pokładających się pędach nie przekracza zwykle 15-20 cm wysokości. Dzięki ścielącemu się pokrojowi roślinki zdolne są w niedługim czasie zakryć grunt gęstym dywanem. Drobne, igiełkowate, ciemnozielone listki układają się dosyć gęsto wokół pędów. Jednak to, co wyróżnia odmianę ‘Myretoun Ruby’ spośród innych, to przede wszystkim winnoczerwone, duże jak na wrzośce, kwiaty. Niektórzy miłośnicy tych roślin uważają, że są one najbardziej czerwone wśród wszystkich wrzośców. W pierwszych dniach marca rośliny przyciągają wzrok obfitością dzbanuszkowatych, zwisających z całej długości łodyżek kwiatów. Odmiana ‘Myretoun Ruby’ kwitnie bardzo intensywnie nawet pomimo niskich jeszcze temperatur. Barwne kobierce przyciągają zwierzęta. Nektar i pyłek, które w tym okresie są jeszcze dosyć deficytowe, stanowią ważne źródło pokarmu wielu owadów. Te wczesne kwiaty są szczególnie cennym pożytkiem rozwojowym dla pszczół. W krajach śródziemnomorskich wrzosiec jest jednym z najbardziej cenionych materiałów używanych do wyrobu fajek. Fajki wytwarza się z bardzo twardego drewna korzenia, który niejednokrotnie musi rosnąć grubo ponad 100 lat, aby nadawał się do tego celu.

‘Myretoun Ruby’ jest dosyć starą, ale ciągle bardzo cenną odmianą. Została wyhodowana w 1965 roku w szkockiej szkółce Myretoun. W latach osiemdziesiątych dwukrotnie została odznaczona przez brytyjskie Królewskie Towarzystwo Ogrodnicze (RHS) nagrodami First Class Certificate (FCC) i Award of Garden Merit (AGM). Nagrody te przyznano nie bez kozery, gdyż odmiana przy całej swoje krasie jest łatwa w uprawie. Dobrze rośnie na glebach lekkich i ubogich w składniki pokarmowe, o odczynie od kwaśnego do lekko kwaśnego a nawet obojętnego, gdyż wykazuje dużą tolerancję na pH gleb. Ma niewielkie potrzeby wodne, ale zapewniając jej stałe podlewanie w okresach suszy pięknie odwdzięczy się obfitością kwiatów. Odmiana ta powinna być sadzona na stanowiskach słonecznych lub lekko ocienionych. Ze względu na zimozielone listki, krzewinki powinny być sadzone w miejscach zacisznych i osłoniętych. W bezśnieżne i mroźne zimy warto zabezpieczyć rośliny przed nadmierną transpiracją poprzez lekkie okrycie np. gałązkami świerkowymi. Jedynym zabiegiem, o którym trzeba pamiętać aby zapewnić roślinom ładny, gęsty pokrój i obfite kwitnienia, jest cięcie. Należy wykonać je tuż po kwitnieniu, poniżej przekwitniętych kwiatów. Odmiana bardzo rzadko jest atakowana przez szkodniki i choroby.

Erica carnea ‘Myretoun Ruby’ doskonale nadaje się do tworzenia wyrazistych kompozycji w ogrodach wrzosowiskowych. Intensywna barwa kwiatów świetnie kontrastuje z różnymi odcieniami zieleni (i nie tylko) liści. Wrzosiec ten równie pięknie komponuje się wśród niewielkich roślin iglastych, które obecnie są tak chętnie i często sadzone w przydomowych ogródkach. Sadząc go w przydomowym ogrodzie trudno będzie przeoczyć zbliżającą się wiosnę.

Ulmus ‘Camperdownii’

Naturalnie występujące w Polsce trzy gatunki wiązów to drzewa rzadko uprawiane w ogrodach lub parkach. Okres popularności wiązy przechodziły w XIX wieku, gdy obsadzano nimi ulice miast, place i skwery. Obecnie w uprawie znajduje się zaledwie kilka odmian, wśród nich na uwagę zasługuje ciekawa, płacząca odmiana ‘Camperdownii’.

Pachysandra terminalis ‘Green Carpet’

Runianka japońska należy do rodziny bukszpanowatych. Naturalnie występuje w Japonii i na Sachalinie, gdzie porasta ocienione, górskie stoki. W Europie pojawiła się w drugiej połowie XIX wieku, ale popularność zyskała dopiero wówczas, gdy wyselekcjonowano jej odmiany, spośród których, za najlepszą powszechnie uznaje się ‘Green Carpet’.

Pachysandra terminalis ‘Green Carpet’ jest niską, zwartą krzewinką o zawsze zielonych liściach. Rozrasta się dzięki podziemnym rozłogom, ale nie jest ekspansywna. Pędy rośliny są nagie, zielone i mięsiste, dorastają do 20 centymetrów wysokości. Pojedyncze, odwrotnie jajowate listki skupiają się na wierzchołkach pędów, przypominając rozety. U podstawy liście są klinowate, zaś na wierzchołkach grubo ząbkowane, lekko mięsiste, nagie, ciemnozielone i połyskujące. Krzewinka rośnie powoli, tworzy wiele pędów okrywając glebę gęstym, szmaragdowym kobiercem. Rośliny kwitną w maju. Drobne, białe kwiaty są zebrane w szczytowe, wyprostowane, kłosokształtne grona, do pięciu centymetrów długości. Owoce - białe, kuliste pestkowce - niestety nie zawiązują się w naszym klimacie.

 Runianka preferuje żyzne, próchnicze, wilgotne gleby z dobrym drenażem. Najlepiej rośnie w miejscach półcienistych i cienistych. W pełnym słońcu liście blakną, tracą połysk i stają się mało atrakcyjne. Nie wymaga nawożenia, podlewania ani odchwaszczania (zwarty dywan nie pozwala na rozwój chwastów), ponadto jest w pełni mrozoodporna. Ponieważ zachowuje walory dekoracyjne przez cały rok, jej możliwości zastosowania są szerokie.

W 2002 roku runianka japońska ‘Green Carpet’ uzyskała wyróżnienie AGM, przyznawane przez Brytyjskie Towarzystwo Ogrodnicze (RHS) odmianom o wyjątkowej wartości dekoracyjnej i użytkowej.

Ta wdzięczna w uprawie odmiana doskonale nadaje się do sadzenia pod koronami dużych drzew, wokół pni oraz wszędzie tam, gdzie ze względu na niedostatek światła trudno utrzymać inne rośliny. W takich miejscach dobrze spełni rolę trawnik. Najlepiej prezentuje się w dużych grupach, tworząc wyraziste plamy, służące podkreśleniu projektowanych elementów ogrodów w stylu krajobrazowym. Niezwykle efektownie wyznacza i akcentuje linie krętych ścieżek lub strumieni. Niezastąpiona przy umacnianiu ocienionych zboczy i walce z erozją gleby. Interesująca faktura liści oraz ich ciekawe ułożenie na pędach sprawiają, że ‘Green Carpet’ świetnie nadaje się do tworzenia cienistych kwietników wraz z funkiami, pragnią syberyjską lub ułudką wiosenną. Z powodzeniem może być uprawiana w dużych pojemnikach na tarasach i balkonach.

Pieris japonica 'Debutante'

Wśród roślin wrzosowatych uprawianych w Polsce pieris japoński jest jednym z mniej znanych gatunków. Ta pochodząca z Azji roślina, uprawiana w Europie już w XIX wieku, zawdzięcza swoją urodę obfitemu kwitnieniu oraz atrakcyjnym, zimotrwałym liściom.

Pieris japonica ‘Debutante’ to niewielki krzew o zwartym, dosyć szerokim pokroju i powolnym tempie wzrostu. Odmiana została wyselekcjonowany z zeszłym stuleciu przez Belgów, Roberta i Jelenę de Belder’ów, którzy w 1970 roku, podczas ekspedycji na japońską wyspę Yakushima, pozyskali nasiona z naturalnych stanowisk pierisa japońskiego. Z uzyskanych siewek wyodrębniono te, o najbardziej zwartym pokroju, w ten sposób powstała opisywana odmiana. W klimacie Polski krzewy pierisa japońskiego ‘Debutante’ osiągają zwykle nie więcej niż 0,5 metra wysokości przy 0,6-0,8 metra szerokości. Młode pędy są zielone, nagie, starsze pokrywa brązowa korowina. Liście lancetowate, skórzaste, ciemnozielone i błyszczące, skupiają się głównie w wierzchołkowej części pędów. Kwiatostany zawiązują się pod koniec lata na wierzchołkach pędów i zimują w postaci całkowicie wykształconych wiech. Śnieżnobiałe, dzwoneczkowate kwiaty otwierają się na przełomie marca i kwietnia. W odróżnieniu do wielu innych odmian pierisa japońskiego, kwiatostany odmiany ‘Deubtante’ nie zwieszają się do dołu, lecz wznoszą się prosto ponad liście. W trakcie kwitnienia, przy słonecznej i ciepłej pogodzie, można usłyszeć unoszący się sponad krzewów wesoły harmider pracujących pszczół i trzmieli. Potwierdzeniem dużej wartości dekoracyjnej rośliny było nadanie w 1993 roku odmianie ‘Debutante’ nagrody AGM, przyznawanej przez brytyjskie Królewskie Towarzystwo Ogrodnicze (RHS).

Pieris japoński ‘Debutante’ do prawidłowego wzrostu wymaga gleb próchniczych, wilgotnych, o kwaśnym pH, stanowisk osłoniętych i zacisznych, półcienistych lub cienistych. W cieplejszych rejonach kraju mrozoodporność bez zastrzeżeń, na pozostałym obszarze krzewy należy okrywać na zimę stroiszem lub agrowłókniną, a glebę wokół roślin ściółkować przekompostowaną korą sosnową. Zabieg ten zabezpiecza płytki system korzeniowy przed przemarzaniem oraz dodatkowo sprzyja utrzymaniu kwaśnego odczynu podłoża. Pielęgnacja w trakcie okresu wegetacyjnego ogranicza się do podlewania i ewentualnego nawożenia specjalnymi nawozami do roślin kwasolubnych, w dawkach stosowanych zgodnie z zaleceniami producentów. Jak większość roślin wrzosowatych pieris japoński najlepiej rośnie w ogrodach z odpowiednim mikroklimatem. Dobrze prezentuje się w towarzystwie różaneczników, kiścieni, kalmii, wśród drzew i krzewów iglastych oraz innych gatunków roślin zawsze zielonych. W okresie kwitnienia niezwykle interesująco wyglądają kontrastowe zestawienia z czerwonymi odmianami wrzośców.