Szukasz:




x
Login:

Hasło:

x

Salix integra 'Pendula'

Salix integra 'Pendula'
wierzba całolistna 'Pendula'

 

Pochodząca z Dalekiego Wschodu wierzba całolistna to przebój polskich ogrodów. Ceniona jest za dekoracyjny pokrój i liście, siłę i szybkość wzrostu oraz łatwość uprawy.  Gatunek jest rzadko spotykany, natomiast bardzo popularne są dwie dostępne odmiany: 'Hakuro-nishiki' oraz 'Pendula', której gałęzie efektownie się zwieszają, tworząc płaczące drzewko.
 
Choć odmiana 'Pendula' jest rozłożystym krzewem liściastym w uprawie najczęściej występuje jako forma szczepiona na pniu, czyli niskie drzewko. Jego wysokość  zależy od wysokości podkładki, na której jest zaszczepiona - najczęściej jest to 1-2 m. Szerokość zależy od wysokości i częstotliwości cięcia i wynosi od 2 do 3 m. U roślin szczepionych na wysokich podkładkach długie pędy mogą się swobodnie zwieszać, tworząc zgrabną parasolowatą koronę. U form niskich pędy ścielą się po ziemi tworząc gęsty kobierzec. Pędy są dekoracyjne - długie, cienkie i czerwonawe także zimą. W ciągu roku mogą przyrastać od 1,5 m. Wiosenną ozdobą pędów są czerwieniejące pąki.  Oprócz efektownego pokroju największą ozdobą krzewu są lancetowate liście, które gęsto pokrywają pędy na całej długości i charakteryzują się zmienną barwą. Wiosną są jasnozielone, a na końcach pędów różowawe, później przybierają ciemny odcień zieleni. Mają 5-7 cm długości i 0,5-2 cm szerokości. Późną jesienią zachowują zieloną barwę i długo pozostają na pędach. Rozwijające się w marcu i kwietniu niepozorne beżowe kwiaty (bazie) nie mają znaczenia dekoracyjnego.
 
Wierzba całolistna jest krótkowieczna, ale tę wadę nadrabia urodą i łatwością uprawy. Nie ma wymagań co do gleby - dobrze rośnie w przeciętnej, umiarkowanie wilgotnej  ziemi ogrodowej o odczynie od obojętnego do kwaśnego. Stanowisko powinno być słoneczne i osłonięte przed zimnymi wiatrami. Krzew jest wystarczająco odporny na mróz (strefa 6a), ale w wyjątkowo mroźne zimy może podmarzać. Nie ma to jednak większego znaczenia dla jego wzrostu, bowiem wiosną i tak musi być silni przycięty. Coroczne wiosenne cięcie jest bowiem niezbędne do uzyskania licznych, gęstych pędów i zwartego pokroju. Pierwsze cięcie należy wykonać pod koniec zimy lub wczesną wiosną na długość 15-20 cm, a drugie w czerwcu, w połowie długości nowego przyrostu.  Wielu ogrodników zapomina o tym obowiązku i ich okazy wyglądają nieatrakcyjnie - korona jest rzadka, pędy ogałacającą się od dołu.
 
Odmiana 'Pendula' najlepiej prezentuje się, gdy rośnie samotnie na trawniku, przy ścianie budynku, a także nad wodą - w ogrodzie przydomowym, parku lub zieleni miejskiej. 
 

Platycladus orientalis 'Aurea Nana'

Platycladus orientalis ‘Aurea Nana’
Żwotnik wschodni 'Aurea Nana'


Biota wschodnia, bo tak brzmi obecnie polska nazwa tego gatunku, pochodzi z Azji Wschodniej, gdzie od dawna była uprawiana na terenie północnych Chin, Korei i Mandżurii. Wspomniany gatunek jest lepiej znany, i ciągle jeszcze bardzo często spotykany, pod dawną nazwą taksonomiczną Thuja orientalis – żywotnika wschodniego. Zmiana nazwy była podyktowana wynikami badań z zakresu systematyki botanicznej, które wykazały, że pomimo pozornie dużego podobieństwa, biota różni się znacznie od żywotnika i dlatego zaklasyfikowano ją jako osobny rodzaj botaniczny. Spośród stosunkowo niewielkiej liczby dostępnych w krajowych szkółkach odmian bioty wschodniej na uwagę zasługuje ‘Aurea Nana’ – karłowy krzew o ciekawym ułożeniu pędów i atrakcyjnej, żółtej barwie łusek.
 

Najstarsze doniesienia o uprawie Platycladus orientalis ‘Aurea Nana’ pochodzą z Wielkiej Brytanii z 1804 roku, zatem historia tej popularnej i jednej z najczęściej dzisiaj uprawianych odmian bioty liczy już ponad 200 lat.  ‘Aurea Nana’ to zwarty, wolno rosnący krzew o jajowatym pokroju, osiągający po 10 latach uprawy około 70 centymetrów. Najstarsze okazy dorastają w naszych warunkach klimatycznych do około 2,5 – 3 metrów wysokości. Krzewy charakteryzują się gęstym i bardzo regularnym ułożeniem pędów zarówno u młodych, jak i dorosłych okazów. Gałązki są delikatne, wachlarzowato rozgałęzione w jednej płaszczyźnie, pokryte złocisto-żółtymi łuskami. Żółta barwa jest szczególnie intensywna na młodych przyrostach. Zimą łuski przybierają odcień miedzi. Wszystkie pędy odmiany ‘Aurea Nana’ są wzniesione, a ich interesującą, regularną aranżację można porównać do ułożenia kartek w stojącej, otwartej książce. Na dorosłych egzemplarzach, zwykle po latach uprawy, mogą pojawić się okrągławe szyszki, bardzo ciekawe i ozdobne, szczególnie przed dojrzeniem. Młode szyszki są kremowo-cytrynowe, pokryte grubą warstwą woskowego nalotu, składają się ze sztywnych łusek z odgiętymi, hakowatymi wyrostkami na wierzchołkach. Po dojrzeniu brązowieją i wysychają, uwalniając kilka ziarenkowatych nasion.
 
Platycladus orientalis ‘Aurea Nana’ niestety jest wrażliwa na silne mrozy. Bez problemu może być uprawiana w zachodniej części kraju, w pasie nadmorskim i na Dolnym Śląsku, gdzie zimy są zwykle łagodniejsze, a powietrze bardziej wilgotne, natomiast w pozostałych rejonach należy sadzić ją w miejscach zacisznych, osłoniętych od wschodnich i północnych wiatrów. Roślina lubi wapienne gleby, stanowiska ciepłe i słoneczne. Dobry efekt przynosi osłaniani­­e krzewów cieniówką na okres zimy, co ze względu na powolne tępo wzrostu nie sprawia większego problemu nawet w przypadku starszych egzemplarzy. Biota wschodnia ma małe wymagania glebowe i wilgotnościowe, zwykle rośnie zdrowo i nie jest atakowana przez szkodniki.
Odmiana ‘Aurea Nana’ została odznaczona przez brytyjskie Królewskie Towarzystwo Ogrodnicze RHS nagrodą AGM, przyznawaną za szczególne walory dekoracyjne oraz łatwość uprawy. Platycladus orientalis ‘Aurea Nana’ najlepiej prezentuje się w ogródkach przydomowych, na rabatach pomiędzy innymi roślinami iglastymi oraz na wrzosowiskach. Pośród gęsto ułożonych pędów doskonałe warunki lęgowe znajduje wiele gatunków ptaków, a ich poranne śpiewy z pewnością umilą chwile spędzone w ogrodzie.  

Erica x darleyensis 'Kramer's Rote'

 Erica x darleyensis ‘Kramer’s Rote’
 Wrzosiec darlejski ‘Kramer’s Rote’

Dłuższe dni, topniejący śnieg i coraz cieplejsze promienie słoneczne zapowiada nieuchronny koniec zimy. Jednym z pierwszych ogrodowych zwiastunów nadchodzącej wiosny jest wrzosiec darlejski, charakteryzujący się wyjątkowo długim okresem kwitnienia. Odmiana ‘Kramer’s Rote’ przyciąga uwagę intensywną, ciemnopurpurową barwą kwiatów.

 
Wrzosiec darlejski jest mieszańcem uzyskanym na początku XX wieku w angielskim Darley Dale w wyniku krzyżowania Erica carnea (wrzośca czerwonego) z Erica erigena (wrzoścem purpurowym). Odmiana ‘Kramer’s Rote’ dorasta do 50 centymetrów wysokości i jest jedną z najwyższych odmian wrzośca uprawianych w naszym klimacie. Rośnie silnie i szybko, tworząc szerokie krzewinki. Drobne, zielone, igiełkowate, listki są gęsto ułożone wokół pędów. Z końcem lutego, na początku marca, gdy tylko ustąpi mróz i śnieg, na roślinie pojawiają się rubinowoczerwone kwiaty. Dzbanuszkowate, duże kwiaty o pergaminowej fakturze zwisają obficie z wzniesionych łodyżek. Odmiana ‘Kramer’s Rote’ zakwita przy stosunkowo niskiej temperaturze, dlatego kwitnienie może trwać nawet do maja. Czerwone kobierce przyciągają nie tylko wzrok miłośników roślin, ale i zwierzęta. Pyłek i nektar stanowią pierwsze ważne źródło pokarmu licznych owadów budzących się z zimowego odrętwienia. 
 
Wymagania uprawowe wrzośców są zwykle nieco wyższe niż wrzosów. Pomimo, że Erica x darleyensis dobrze rośnie na glebach ubogich w składniki pokarmowe, to jednak preferuje miejsca stale lekko wilgotne, o kwaśnym odczynie podłoża (pH 4 – 5,5). Gleba w przydomowych ogrodach rzadko odpowiada wymaganiom roślin wrzosowatych, dlatego przed sadzeniem zaleca się ją nieco poprawić, najprościej poprzez dodanie i dokładne wymieszanie kwaśnego torfu wysokiego i przekompostowanej kory sosnowej. Dobre efekty przynosi również ściółkowanie powierzchni gruntu wokół roślin przekompostowaną korą sosnową. Ściółka ogranicza zachwaszczenia, zapewnia lepsze utrzymanie stałej wilgotności podłoża, lepsze zimowanie oraz przyczynia się do wzbogacenia gleby w próchnicę i utrzymania niskiego pH. Wrzosiec darlejski preferuje stanowiska słoneczne, ewentualnie lekko ocienione, ale osłonięte od wiatru i zaciszne. Na zimę zaleca się okrywać krzewinki gałązkami drzew iglastych. Częstym błędem w uprawie wrzośców jest zbyt obfite podlewanie, które prowadzi do zamierania roślin. Ważnym zabiegiem pielęgnacyjnym jest cięcie roślin, najczęściej pod koniec kwietnia lub na początku maja, zaraz po kwitnieniu. Pędy należy ciąć na wysokości przekwitłych kwiatów. Zabieg ten zapewnia utrzymanie prawidłowego, ładnego i zwartego pokroju roślin oraz obfite kwitnienie w przyszłym roku. 
 
Wrzosiec darlejski ‘Kramer’s Rote’ najpiękniej prezentuje się sadzony w nieregularnych grupach na wrzosowiskach, gdzie tworzy wyrazisty akcent kolorystycznych. Intensywna, rubinowoczerwona barwa kwiatów z daleka przyciąga uwagę. Sadzony na rabatach pomiędzy drzewami i krzewami iglastymi stanowi ich ciekawe uzupełnienie. Efektowne kompozycje tworzy z różanecznikami, azaliami, kalmią i pierisem.
 

 

Abies koreana 'Oberon'

Abies koreana 'Oberon'
Jodła koreańska

Karłowa odmiana jodły, o powolnym wzroście. Roczny przyrost 8-10 cm. Po 10 latach osiąga 0,8 m wys. i 0,5 m szer. Maksymalną wysokość 1,5 m osiąga po 20 latach uprawy. Rośnie w zwolnionym tempie, a w idealnych warunkach może żyć nawet przez 60 lat.

Walorem rośliny jest ciekawy pokrój i biały kolor zimowych pąków na końcach zielonych pędów. Na początku rośnie płasko, nieregularnie, z wiekiem przyjmuje bardziej regularną, szerokostożkowatą formę bez wytwarzania przewodnika. Igły krótkie, dość cienkie, sztywne, jasnozielone, promieniście ułożone wokół pędu. Od spodu są jaśniejsze z białymi paskami. Uśpione pąki są białe, kontrastowe, na końcach krótkich, gęstych pędów, czynią roślinę bardzo efektowną zimową porą.

Jodła koreańska słynie z odporności na zanieczyszczenie powietrza i niskie temperatury (strefa 5b). Preferuje stanowiska zaciszne - słoneczne lub lekko zacienione. Wymaga gleby żyznej, o lekko kwaśnym pH, wilgotnej, ale dobrze zdrenowanej.
Ładnie prezentuje się w małych ogrodach na rabatach i skalniakach, doskonała także do ogrodów wrzosowatych i orientalnych. Przez długi czas można ją uprawiać w donicy na balkonach i tarasach. Nazwa odmiany pochodzi od imienia króla elfów z dramatu Szekspira "Sen nocy letniej". ‘Oberon’ pochodzi z 1963 r. z holenderskiej szkółki „D. Guldemond and Son” w Boskoop, która wprowadziła go do produkcji 15 lat później (1978 r.). W handlu zwykle spotyka się okazy szczepione nisko nad ziemią.

 

 

Abeliofylum koreańskie

Abeliofylum koreańskie
Abeliophyllum distichum

Niewysoki krzew dorastający do 1,5 - 2 m wysokości o luźnym, ażurowym i krzaczastym pokroju. Gatunek należy do rodziny Oleaceae. Występuje na Półwyspie Koreańskim, gdzie jest endemitem – gatunkiem rzadko spotykanym, unikatowym, występujący naturalnie wyłącznie na tym obszarze.  Największą ozdobą rośliny są jasne kwiaty pojawiające się licznie już w marcu i na początku kwietnia, przed rozwojem liści.

Zebrane w niewielkie grona kwiaty w pąku są jasnoróżowe, a po otwarciu białe. Przypominają kwiaty forsycji pośredniej, ale są mniejsze (ok. 1,5 cm średnicy). Utrzymują się do maja i wydzielają delikatny migdałowy zapach. Kwitnienie jest umiarkowane. Liście są jasnozielone, jajowate, całobrzegie długości 3-5 cm, osadzone naprzeciwlegle. Jesienią przebarwiają się na żółto. Owocem jest płaski lub okrągły orzech. Krzew jest łatwy uprawie, nie wymagający specjalnej pielęgnacji. Aby obficiej kwitła zaleca się jedynie mocne przycięcie pędów po kwitnieniu.

Zadowala się przeciętną, próchniczną, umiarkowanie wilgotną, ziemią ogrodową. Jest wrażliwy na mróz (strefa 7a) dlatego wymaga zabezpieczenia na zimę, zwłaszcza na początku uprawy. W kolejnych latach odporność na minusową temperaturę wzrasta i tylko w czasie surowych zim mogą przemarzać pąki kwiatowe. Wymaga stanowiska zacisznego, lekko zacienionego lub słonecznego.

Krzewy są ciekawostką dendrologiczną, zwaną potocznie ‘białą forsycją’. Polecane amatorom oryginalnych roślin i hobbystom. Najlepiej prezentuje się w naturalistycznych kompozycjach ogrodów przydomowych, w parkach, w ogrodach wrzosowatych. Nadaje się do uprawy w pojemnikach.