Szukasz:




x
Login:

Hasło:

x

Kolkwicja chińska ‘Pink Cloud’

Kolkwitzia amabilis ‘Pink Cloud’
Kolkwicja chińska ‘Pink Cloud’

Kolkwicja to rodzaj botaniczny reprezentowany tylko przez jeden gatunek, kolkwicję chińską, występującą naturalnie w środkowych Chinach, na obszarach górskich do wysokości 1300 m. n.p.m.. Jest to sporych rozmiarów krzew liściasty o łukowato wyginających się pędach i bardzo obfitym kwitnieniu.

Odmiana ‘Pink Cloud’ została uzyskana w Anglii w latach 40. XX wieku. Jej krzewy dorastają do 2-3 m wysokości i osiąga podobną szerokość. Gałęzie pokrywa szarobrązowa kora łuszcząca się atrakcyjnie długimi płatami. Liście są eliptyczne, o gładkich brzegach, zielone, owłosione, mają od 3 do 7 cm długości. Jesienią przebarwiają się na purpurowo. Dzwonkowate kwiaty rozwijają się od maja do czerwca z ciemnoróżowych pąków, są zbudowane z 5 płatków zrośniętych u podstawy w rurkę, tworzących kwiat dwuwargowy. Kwiaty mają do 2,5 cm długości, wewnątrz są białe, z zewnątrz różowe, z żółtą plamką w gardzieli, zebrane w baldachogrona. Kwiaty są zapylane przez pszczoły i trzmiele. Po przekwitnięciu ozdobę rośliny stanowią atrakcyjne, szczeciniasto owłosione owocostany.

Roślina jest odporna na mróz, nadaje się do uprawy na terenie całego kraju. Preferuje gleby żyzne, gliniastopiaszczyste, przepuszczalne, o lekko kwaśnym lub obojętnym odczynie, stanowiska słoneczne. W miejscach cienistych też sobie całkiem nieźle radzi, ale kwitnie słabiej. W okresach suszy, zwłaszcza w czasie kwitnienia, wymaga podlewania. Co kilka lat warto wykonać silne cięcie odmładzające krzewy.

Kolkwicja chińska znajduje zastosowanie w większych ogrodach przydomowych i parkach, gdzie posadzona pojedynczo w pełni prezentuje swój ładny pokrój, a podczas kwitnienia zachwyca swoją urodą. Sadzona w grupach, np. w formie szpaleru, może pełnić rolę ogrodzenia (nieformowanego żywopłotu). Nadaje się do sadzenia w zieleni osiedlowej, miejskiej, na skarpach i nasypach.

Terminarz oceny zdrowotności roślin 2023

Właśnie ukazał się zaktualizowany o najnowsze przepisy prawne „Terminarz oceny zdrowotności roślin”. Publikacja ta pozwoli i ułatwi producentom roślin na rzetelne wywiązanie się z obowiązku prowadzenia lustracji w szkółkach na obecność organizmów kwarantannowych oraz innych agrofagów, co jest warunkiem koniecznym do wydawania paszportów roślin.

Uzupełniony terminarz będzie stanowił dokumentację wykonanych obserwacji i lustracji, wymaganych dla poszczególnych rodzajów botanicznych roślin w 2023 roku. Należy go przechowywać przez 3 lata i udostępniać urzędnikom PIORIN w trakcie prowadzonych corocznie kontroli szkółek.

Wydawnictwo zostało opracowane przez Związek Szkółkarzy Polskich i Agencję Promocji Zieleni przy współpracy z Państwową Inspekcją Ochrony Roślin i Nasiennictwa.

Jest to już trzecie wydanie, tym razem tylko w formie online.
Po zakupie Terminarz należy ściągnąć i zapisać w pamięci komputera. Wydrukować wystarczy tylko karty oceny rodzajów występujących w szkółce, które posłużą do zapisania wyników lustracji.

Wypracowane wspólne z PIORIN standardy jak powinny wyglądać karty lustracji sprawiły, że z jednej strony są one łatwe w obsłudze, a z drugiej zawierają wszystkie niezbędne dane wymagane przez służby fitosanitarne.

Karty oceny zdrowotności roślin obejmują rodzaje:

  • iglaste – Abies, Cedrus, Cryptomeria, Larix, Picea, Pinus, Pseudotsuga, Taxus, Tsuga,

  • liściaste – Acer, Actinidia, Aesculus, Amelanchier, Aronia, Betula, Calluna, Carpinus, Castanea, Cercis, Chaenomeles, Chionanthus, Clematis, Cornus, Corylus, Cotoneaster, Crataegus, Cydonia, Fagus, Fraxinus, Hamamelis, Hedera, Hibiscus, Juglans, Kalmia, Lagerstroemia, Lavandula, Laucothoe, Liquidambar, Magnolia, Malus, Mespilus, Morus, Osmanthus, Ostrya, Parrotia, Parthenocissus, Photinia, Platanus, Poaceae, Populus, Prunus, Pterocarya, Pyracantha, Pyrus, Quercus, Rhododendron, Ribes, Rosa, Rubus, Salix, Sorbus, Syringa, Tilia, Ulmus, Vaccinium, Viburnum, Vitis, Wisteria.

Każdy z wymienionych rodzajów, bądź w nielicznych przypadkach gatunek, ma opracowaną kartę oceny.

Oprócz kart oceny w Terminarzu znajdziecie Państwo także:

  • podstawowe informacje na temat paszportyzacji i wynikających z niej obowiązków,
  • wskazania, w którym miesiącu, które rośliny najlepiej skontrolować,
  • wyczerpujące opisy agrofagów, w podziale na kwarantannowe, w tym priorytetowe i niekwarantannowe, z informacją o wymaganiach szczególnych i pobieraniu próbek do badań laboratoryjnych,
  • podpowiedzi co jeszcze szkółkarz powinien sprawdzić lub zrobić w ramach ochrony szkółki oraz charakterystyka najbardziej powszechnych szkodników i chorób roślin ze wskazaniem prewencji i zwalczania.

Terminarz jest napisany prostym językiem – łatwo i skutecznie z niego korzystać, a przy tym zawiera dużo praktycznej i przydatnej w szkółce wiedzy spoza zakresu lustracji.

„Terminarz oceny zdrowotności roślin” można zamawiać w sklepie internetowym Terminarz Oceny Zdrowotności Roślin 2023 (katalogiroslin.pl) oraz poprzez platformę z książkami elektronicznymi Woblink https://woblink.com/ebook/terminarz-oceny-zdrowotnosci-roslin-2023-szydlo-wieslaw-joanna-filipczak-grzegorz-falkowski-286844u?szukaj=terminarz&gdzie=ebooks

Wydawnictwo powstało pod egidą Związku Szkółkarzy Polskich i przy współpracy z Państwową Inspekcją Ochrony Roślin i Nasiennictwa. Ze strony stowarzyszenia i Agencji Promocji Zieleni w projekt zaangażowani byli: Wiesław Szydło, Elżbieta Tepper, Wojciech Wróblewski, Grzegorz Falkowski i Joanna Filipczak.

Różanecznik ‘Glowing Embers’

Rhododendron ‘Glowing Embers’
Różanecznik ‘Glowing Embers’

Azalie wielkokwiatowe to krzewy o sezonowym ulistnieniu, które na przełomie maja i czerwca stają się największą atrakcją ogrodów. Całe obsypane dużymi kwiatami zachwycają swoim pięknem oraz zapachem. Kwiaty odmiany ‘Glowing Embers’ oczarowują ciepłą barwą bursztynu.

Ta angielska odmiana  została uzyskana w latach 40. XX wieku w Exbury przez znanego hodowcę azalii Lionela de Rothschilda, bankiera i ogrodnika, który krzyżował ówcześnie dostępne kultywary m. in. z gatunkami pozyskanymi z ekspedycji botanicznych. Azalia ‘Glowing Embers’ charakteryzuje się średnią siłą wzrostu, po 10 latach uprawy osiąga 1,5-2 m wysokości i szerokości. W trzeciej dekadzie maja z nabrzmiałych, wierzchołkowych pąków wyłaniają się wspaniałe, bursztynowe kwiaty, zebrane po 7-14 w kuliste, zwarte kwiatostany.

Kwiaty w pąkach są prawie czerwone, po rozwinięciu są pomarańczowoczerwone z jasnopomarańczowymi cętkami na płatkach, mają około 6 cm średnicy. Wewnątrz każdego kwiatu widoczny jest długi słupek, zakończony zielonym znamieniem i otoczony krótszymi, złotawymi pręcikami.  Krzewy kwitną corocznie i wyjątkowo obficie, właściwie całe toną w kwiatach. Nim jeszcze zaczną przekwitać, wśród masy kwiatów pojawiają się lekko brązowe liście, które po dojrzeniu stają się ciemnozielone. Latem na szczytach młodych pędów zawiązują się pąki kwiatowe, które rozwiną się w kolejnym roku.

Jak wszystkie roślin z rodziny wrzosowatych azalie wymagają gleb kwaśnych, o pH w granicach 4 - 5,5. Krzewy preferują gleby umiarkowanie wilgotne, podłoża przepuszczalne, bogate w próchnicę. W przeciwieństwie do zimozielonych różaneczników, azalie kochają słońce i nie boją się mrozu. Najlepiej je sadzić na wystawie południowej. Dobrze reagują na ściółkowanie przekompostowaną korą sosnową. Przykrycie gleby 5-10 cm warstwą kory skutecznie ogranicza wysychanie podłoża, hamuje rozwój chwastów, zabezpiecza system korzeniowy przed przemarzaniem i pozwala utrzymać odpowiednie pH.

Azalia ‘Glowing Embers’ dobrze prezentują się sadzona pojedynczo lub w grupach, w kompozycjach z innymi krzewami kwasolubnymi, zarówno z grupy roślin liściastych, jak i iglastych, np. sosen i jałowców. Bardzo ładnie wyglądają pojedyncze, rozrośnięte egzemplarze wyeksponowane na trawniku lub rabacie.

Janowiec lidyjski

Genista lydia
Janowiec lidyjski

Ten pochodzący z Bałkanów krzew, zwany też janowcem bułgarskim, jest bliskim krewnym szczodrzeńców i żarnowców. Jego zielone pędy przypominają gałązki przęśli. Wczesną wiosną krzew pokrywa się masą złocistych, żółtych kwiatów. Dobrze znosi suszę, nadaje się do sadzenia na słonecznych i ciepłych stanowiskach w ogrodach skalnych i na rabatach.

Janowiec lidyjski osiąga 40 cm wysokości i około 1 m szerokości. Pędy ma łukowato wygięte, gęsto ułożone w formie poduchowatej kępy, pokładające się na powierzchni gleby. Matowozielone gałązki pełnią funkie asymilacyjne. Liście są silnie zredukowane, bardzo drobne, z oddali wręcz niezauważalne. Redukcja ulistnienia jest wyrazem przystosowania rośliny do wzrostu i rozwoju w warunkach silnego nasłonecznienia i deficytu wody. Ponadto rośliny rozwijają palowy system korzeniowy, pozwalający czerpać wodę z głębszych warstw gleby. Żółte, motylkowate kwiaty mają do 1,5 cm średnicy, tworzą się one niezwykle obficie na wszystkich gałązkach, pokrywając całą powierzchnię krzewu. Termin kwitnienia roślin przypada na przełom maja i czerwca. Kwiaty wabią liczne owady zapylające.

Janowiec lidyjski dobrze rośnie na podłożach przepuszczalnych, lekko kwaśnych, przeciętnych pod względem zasobności w składniki pokarmowe. Wymaga stanowisk słonecznych, ale zimą osłoniętych od wiatru. Na zachodzie Polski zimuje dobrze, ale w centrum i na wschodzie kraju może przemarzać. Dlatego w zimniejszych rejonach rośliny warto lekko okrywać (cieniować) na zimę – najlepiej stroiszem lub siatką cieniującą. Posadzony w grupach może pełnić funkcję rośliny okrywowej, ozdobnej zimą dzięki zielonym pędom.

     

Kalina japońska ‘Mariesii’

Viburnum plicatum ‘Mariesii’
Kalina japońska ‘Mariesii’

Kalina japońska to gatunek naturalnie występujący w Chinach, Japonii i na Tajwanie. Do Europy pierwsze krzewy przywieziono około 1865 roku. Zwracają one uwagę bardzo ciekawym, eleganckim ułożeniem gałęzi, fantastycznie prezentujących się wiosną w okresie kwitnienia, a jesienią efektownym przebarwieniem liści.

Kalina japońska ‘Mariesii’ to jedna z najstarszych odmian tego gatunku, opisana w drugiej połowie XIX wieku przez angielskiego botanika i kolekcjonera Charlesa Mariesa, odkrywcę ponad 500 gatunków roślin, które introdukował do Wielkiej Brytanii. Krzew ten charakteryzuje się wzniesionym, szerokim pokrojem  o charakterystycznym, pagodowym ułożeniu gałęzi, tworzących z czasem wyraźne piętra. Roślina dorasta do 2 m wysokości i 3 m szerokości. Jej liście są ciemnozielone, odwrotnie jajowate, ząbkowane, od spodu delikatnie owłosione, jesienią przebarwiają się na czerwono i fioletowo. W maju i czerwcu na krzewach pojawiają się białe kwiaty zebrane w płaskie kwiatostany średnicy 6-10 cm. Kwiatostany są zbudowane z ozdobnych, pełniących rolę powabni kwiatów płonnych (białych) oraz niewielkich, zielonkawobiałych kwiatów płodnych. Kwiatostany wyrastają na sztywnych osadkach wynoszących je ponad liście, są ułożone w dwóch szeregach wzdłuż pędów, tworząc niezwykle efektowny obraz w trakcie kwitnienia. Równie dekoracyjne są owoce tej odmiany, przed dojrzeniem czerwone, a po uzyskaniu dojrzałości granatowoczarne.

Kalina japońska ‘Mariesii’ jest rośliną mało wymagającą, aczkolwiek najlepiej rośnie i kwitnie sadzona na glebach żyznych i lekko wilgotnych. Preferuje miejsca osłonięte, najlepiej półcieniste. Nie jest w pełni odporna na mróz, podczas surowych zim może przemarzać. Polecana do uprawy przede wszystkim w cieplejszych, zachodnich rejonach kraju, na Dolnym Śląsku i w pasie nadmorskim.

Kalina japońska ‘Mariesii’ to krzew o niezwykle pięknej architekturze, szczególnie efektowny w okresie kwitnienia oraz w czasie jesiennego przebarwiania liści. Ze względu na oryginalny pokrój nadaje się przede wszystkim do sadzenia pojedynczo w ogrodach przydomowych oraz w zieleni osiedlowej, gdzie często panują specyficzne warunki klimatyczne i jest cieplej, niż poza miastem. Pomimo niepełnej odporności na mróz z pewnością jest warty sadzenia i szerokiego rozpowszechnienia.