Miesiąc: lipiec 2011

Hydrangea anomala subsp. petiolaris

Hortensja pnąca, pomimo że bardzo wartościowa i oryginalna, to jednak rzadko jest uprawiana w rodzimych ogrodach. Większość znanych hortensji stanowią krzewy, przeważnie ozdobne z kwiatów, tymczasem hortensja pnąca, oprócz delikatnych, ażurowych kwiatostanów, ma piękne liście i ładne pędy, które potrafią wspinać się na wysokość nawet 20 metrów. Hydrangea anomala subsp. petiolaris pochodzi z Dalekiego Wschodu, z wysp Japonii, Kuryli, Sachalina i Korei. Roślina tworzy na pędach korzenie przybyszowe, bardzo podobne do tych występujących u bluszczu pospolitego, za ich pomocą pnie się po pniach i grubszych konarach sąsiadujących z nią drzew, skałach, murach lub porowatych ścianach budynków. Same pędy, pokryte czerwonobrunatną, łuszczącą się korą, lekko pofalowane i przylegające do podpór, stanowią ciekawy akcent kolorystyczny, szczególnie w okresie bezlistnym. Owalne, ciemnozielone blaszki liściowe, osadzone na smukłych ogonkach, dorastają do 10 cm średnicy i gęsto pokrywają wszystkie gałązki. Jesienią przebarwiają się na ciepły, złocisty kolor.

Pierwszy raz rośliny zakwitają zwykle po kilku latach uprawy. Kwiatostany złożone z dwóch rodzajów kwiatów pojawiają się na przełomie czerwca i lipca. Większe, białe kwiaty, pozbawione słupków i pręcików, otaczają delikatną chmurką jedynie brzegi talerzykowatych kwiatostanów, których wnętrze wypełnia cała masa drobnych, seledynowych kwiatów płodnych. Owoce, niczym nie wyróżniające się torebki, mają znikome znaczenie dekoracyjne, ale zaschnięte kwiatostany dosyć długo utrzymują się na pędach, zdobiąc je w okresie jesieni i zimy.

Hortensja pnąca wymaga gleb żyznych, próchniczych i wilgotnych, stanowisk zacisznych, cienistych o wysokiej wilgotności powietrza. W pierwszych dwóch lub trzech latach po posadzeniu rośnie dosyć wolno, dopiero po zbudowaniu odpowiedniej masy korzeni przyspiesza tempo wzrostu. Roślina jest w pełni wytrzymała na mrów i długowieczna. Nie wymaga cięcia ani ochrony przed szkodnikami lub chorobami, na które wykazuje dużą odporność. Dobrze znosi zanieczyszczenie powietrza, dzięki czemu może rosnąć w miastach i na terenach przemysłowych.
Sadząc rośliny należy pamiętać, aby nie robić tego zbyt blisko pni drzew lub murów budynków, bowiem w tych miejscach hortensje mogą być narażone na niedostatek wody. Zawsze lepiej posadzić pnącze nieco dalej od podpór i następnie nakierować je na nie. Same zaś podpory powinny być solidne i trwałe, tak aby wytrzymały ciężar rozrośniętych egzemplarzy. W miejscach wystawionych na silne podmuchy wiatru pędy hortensji mogą oderwać się od podpór i runąć na ziemię, dlatego w takich warunkach dobrze jest przywiązać lub podeprzeć rośliny. Hortensja pnąca doskonale nadaje się do okrywania ścian o porowatych powierzchniach, obsadzania murów i parkanów, ukrywania wiat śmietnikowych, osłaniania altanek, obrastania pergoli, trejaży i słupków. Bardzo malowniczo prezentuje się na pniach starych drzew, oparta o duże kamienie lub kratownice. Hortensja pnąca stanowi dobrą alternatywę dla bluszczu, w przeciwieństwie do którego prawie nigdy nie przemarza. Z pewnością zasługuje na szerokie rozpowszechnienie.

Rosa ‘Friesia’

Od czasów starożytnych róże uchodzą za najpiękniejsze rośliny ozdobne. Bogactwo gatunków, form i odmian dostępnych w sprzedaży może wprawić w zakłopotanie, którą z nich wybrać. Różą o wszechstronnym zastosowaniu, atrakcyjnym kwitnieniu i przede wszystkim niekłopotliwą w uprawie jest odmiana ‘Friesia’, uzyskana w 1973 przez Kordesa – znanego na całym świecie hodowcę tej grupy roślin. Uprawiana od niemal 40 lat ‘Friesia’ ciągle jest uznawana za jedną z najcenniejszych róż o żółtej barwie płatków. Doskonała forma i świetlisty kolor prezentują się równie pięknie w bukiecie.

Rosa ‘Friesia’, znana także pod nazwą ‘Korresiana’, należy do grupy róż wielkokwiatowych, tworzy zwarte, zdrowe krzewy o jasnozielonym, błyszczącym ulistnieniu. Roślina dorasta do pół metra wysokości i zakwita obficie już na początku lata. Niewątpliwą zaletą róż z grupy wielokwiatowych jest sukcesywne zawiązywanie nowych pąków, dlatego krzewy kwitną prawie nieprzerwanie aż do jesieni. Kwiaty odmiany ‘Friesia’ są w pąku ciemnożółte, szlachetne, przypominają wręcz pąki róż wielkokwiatowych. Po rozwinięciu stają się nieco jaśniejsze, pełne, o średnicy 6-8 cm, zebrane po kilka w szczytowych kwiatostanach, wydzielają intensywny, przyjemny zapach. Nadają się do cięcia i tworzenia różnorodnych kompozycji kwiatowych.

Róża ‘Friesia’ należy do odmian długowiecznych, wytrzymałych na niskie temperatury, stosunkowo odpornych na choroby. Wymaga gleb żyznych, najlepiej gliniastych, wilgotnych, ale równocześnie przepuszczalnych, stanowisk słonecznych. Na zimę podstawy krzewów należy obsypać kopczykami ziemi, co zabezpieczy pędy przed przemarzaniem. Wiosną, po usunięciu kopczyków, wszystkie pędy przycina się na wysokości około 10 cm, dzięki czemu rośliny zachowują ładny pokrój i mają wyrównany wzrost. Usuwanie przekwitłych kwiatów stymuluje krzewy do jeszcze obfitszego tworzenia kolejnych pąków kwiatowych.

Róża ‘Friesia’ doskonale nadaje się do sadzenia na rabatach lub ich obrzeżach, zarówno w ogrodach przydomowych jak i na terenach zieleni publicznej. Jest to również świetna odmiana do tworzenia grup jednorodnych (zalecana gęstość sadzenia 6-7 szt./m²) oraz niskich, swobodnych żywopłotów. Wielokrotnie przyznane nagrody i wyróżnienia, min. za bogate walory dekoracyjne, zdrowotność oraz piękny zapach, powinny przekonać niezdecydowanych do zakupu tej pięknej i wartościowej odmiany.

Weigela 'Red Prince'

Krzewuszki pochodzą z dalekiego Wschodu i są zaliczane do rodziny przewiertniowatych. Największe znaczenie w uprawie mają odmiany ogrodowe, których wyhodowano do tej pory około 200. Różnią się one między sobą pokrojem, siłą wzrostu, barwą liści i kwiatów, terminem kwitnienia oraz mrozoodpornością. Krzewuszka ‘Red Prince’ jest jedną z lepszych odmian polecanych do uprawy w warunkach klimatycznych Polski. Na przeważającym obszarze kraju zimuje dobrze, a w okresie kwitnienia już z oddali przyciąga uwagę bogactwem czerwonych kwiatów, budząc dumę właścicieli ogrodów, w których rośnie.

Krzewuszkę ‘Red Prince’ wyhodowano w USA, do Europy trafiła w 1986 roku, a w 2002 uzyskała prestiżowe odznaczenie AGM (Award of Garden Merit) przyznawane przez brytyjskie Królewskie Towarzystwo Ogrodnicze. Roślina tworzy krzewy dorastające do 1,5 metra wysokości. Jej pędy, szczególnie w okresie kwitnienia, mają tendencję do przewieszania. Ułożone nakrzyżlegle, zielone liście są w zarysie jajowate, a ich blaszki liściowe są po brzegach drobno piłkowane. Na początku lata w kątach liści, na krótkich pędach bocznych, zawiązują się obficie pąki kwiatowe. Są one zebrane po 7-9 w wiechowate kwiatostany rozkwitające na przełomie czerwca i lipca. Intensywnie czerwone, błyszczące kwiaty przybierają kształt całkiem sporych dzwonków o długości 4-5 cm, zakończonych pięcioma delikatnie wywiniętymi na zewnątrz płatkami korony. Wewnątrz kwiaty są nieco jaśniejsze. Ponownie pojawiają się na krzewach w sierpniu i wrześniu.

Krzewuszki preferują gleby żyzne, wilgotne, przepuszczalne, stanowiska słoneczne lub lekko ocienione. Rośliny wykazują odporność na zanieczyszczenia powietrza, dzięki temu mogą być sadzone w zieleni miejskiej. Dobrze znoszą przesadzanie. W najzimniejszych rejonach kraju młode rośliny wymagają okrycia na zimę, ale nawet w przypadku przemarznięcia dosyć szybko regenerują i wypuszczają nowe pędy u podstawy krzewu. Dobrze reagują na cięcie odmładzające, które warto przeprowadzać raz na kilka lat.

Krzewuszka ‘Red Prince’ nadaje się do sadzenia w ogrodach przydomowych i na zielonych terenach użyteczności publicznej. Doskonale prezentuje się pojedynczo oraz w grupach, w zestawieniach kolorystycznych z innymi krzewami ozdobnymi zarówno z kwiatów jak i liści. Może stanowić ciekawe uzupełnienie wysokich rabat bylinowych.

Liriodendron tulipifera

Tulipanowiec amerykański naturalnie porasta doliny rzek południowo-wschodnich stanów Ameryki Północnej. W 1663 roku, jako jeden z pierwszych gatunków drzewiastych, został sprowadzony z terenów Nowego Świata do Europy, gdzie wzbudził zainteresowanie oryginalnymi kwiatami, przypominającymi wielkością i kształtem kwiaty tulipanów, oraz pięknym ulistnieniem. Obecnie tulipanowiec jest nadal uznawany za jeden z najpiękniejszych gatunków drzew parkowych i alejowych.

Liriodendron tulipifera rośnie dosyć szybko, w warunkach klimatycznych Polski osiąga 20-25 m wysokości.  Stożkowata korona młodych drzew u starszych okazów staje się szeroka i regularna. Grube pnie pokrywa głęboko bruzdowana korowina. Niespotykana u innych uprawianych u nas drzew forma blaszki liściowej przyjmuje bardzo ciekawy kształt, przypominający nieco w zarysie egzotycznego motyla o rozpostartych skrzydłach.  Blaszka liściowa na wierzchołku jest wcięta, po bokach zaopatrzona w cztery ostro zakończone klapy zaś od spodu zaokrąglona, osadzona na dziesięciocentymetrowych ogonkach liściowych. Liście mają od 15 do 20 cm długości i szerokości, z wierzchu są jasnozielone, zaś od spodu lekko niebieskawe, jesienią malowniczo przebarwiają się na żółto. Równie oryginalne i atrakcyjne co liście, są kwiaty tulipanowca. Przeważnie pojawią się one na dużych, co najmniej kilkuletnich, okazach na początku lata. Składają się z trzech zielonych, odstających działek kielicha i sześciu wyprostowanych, żółtych płatków korony. Na szczycie płatki korony są lekko wywinięte na zewnątrz, od środka zaś i u podstawy mają pomarańczowe plamy, tworzące barwną wstęgę. Wnętrze kwiatu wypełniają liczne pręciki oraz słupki, osadzone spiralnie na wypukłym dnie kwiatowym.  Szyszkowate owocostany rozpadają się po zimie na brązowe skrzydlaki.

Tulipanowiec amerykański preferuje gleby żyzne, wilgotne, stanowiska słoneczne. Młode egzemplarze, szczególnie siewki, mogą byś uszkadzane podczas ostrych zim, starsze rośliny są w pełni wytrzymałe na niskie temperatury. Drzewa rosną zdrowo, rzadko ulegają atakom szkodników bądź porażeniu przez patogeny chorobotwórcze. Wymagają jedynie podlewania w pierwszym okresie po posadzeniu, do momentu aż dobrze się ukorzenią.

Dostojne i eleganckie egzemplarze tulipanowca amerykańskiego doskonale nadają się do sadzenia w rozległych parkach i ogrodach krajobrazowych.  Najefektowniej prezentują się nisko ugałęzione okazy sadzone na dużych, zadbanych trawnikach. Drzewa najlepiej sadzić pojedynczo w miejscach wyeksponowany, w pobliżu reprezentacyjnych budynków, nad zbiornikami wodnymi lub wzdłuż szerokich alei. O wyjątkowo cennych walorach dekoracyjnych tulipanowca amerykańskiego świadczy przyznana w 2002 roku nagroda Award of Garden Merit (AGM), nadawana przez brytyjskie Królewskie Towarzystwo Ogrodnicze RHS.