Miesiąc: kwiecień 2019

Rhododendron 'P.J. Mezitt'
Różanecznik 'P.J. Mezitt'

Różaneczniki zawsze zielone należą do najpiękniejszych krzewów ogrodowych. Spośród ogromnej liczby taksonów dostępnych w handlu warto zwrócić uwagę na odmiany uzyskane z wykorzystaniem różanecznika mniejszego Rhododenron minus. Ich kwiatostany wprawdzie nie są tak spektakularne, jak różaneczników wielkokwiatowych, ale krzewy te mają dwie istotne zalety, są bardzo odporne na mróz (znoszą spadki temperatury do -32 st. C) i tolerują suche, nasłonecznione stanowiska. Do tego zakwitają wczesną wiosną, a w trakcie kwitnienia niemal całe toną w kwiatach.

Jedną z popularniejszych i cenionych odmian pochodzących od różanecznika mniejszego jest wyhodowany w latach 60 XX wieku w USA ‘P.J. Mezitt’. Jest to rozłożysty, zimozielony krzew o początkowo luźnym, ale w miarę wzrostu gęstniejącym i zwartym pokroju. Po 10 latach roślina dorasta do 1 m wysokości i 1,2 m szerokości. Tworzy nieduże, eliptyczne, ciemnozielone liście, które jesienią i zimą przyjmują brązowo-fioletową barwę, a po roztarciu wydzielają przyjemny, korzenny zapach. Dzwonkowate, purpuroworóżowe kwiaty mają do 4,5 cm średnicy, są zebrane po 3-9 sztuk w kwiatostanach na szczytach pędów, rozwijają się pod koniec kwietnia i w pierwszej dekadzie maja. Inne podobne do różanecznika ‘P. J. Mezitt’ odmiany to m.in.: ‘P.J.M. Elite’ oraz ‘P.J.M. Regal’. Zostały one wyhodowane w amerykańskiej szkółce Weston przez Eda Mezitta oraz jego wnuka Peter J. Mezitta i są określane także zbiorową nazwą P.J.M. Group.

Różaneczniki z grupy P.J.M. można sadzić zarówno w półcieniu, pod koronami drzew o głębokim, palowym systemie korzeniowym, jak i w miejscach słonecznych, ale osłoniętych od wiatru. W pełnym słońcu rośliny zawiązują więcej pąków kwiatowych, a krzewy są bardziej zwarte i gęste. Krzewy wymagają kwaśnego podłoża (pH poniżej 5,5). Jeśli odczyn podłoża w miejscu sadzenia jest wyższy, najlepiej przekopać górną warstwę gleby z mieszaniną kwaśnego torfu oraz przekompostowanej kory sosnowej. Krzewy nadają się do uprawy w ogrodach przydomowych, japońskich, na wrzosowiska, najlepiej się prezentują sadzone w grupach lub w kompozycjach z innymi różanecznikami.

Gentiana acaulis
Goryczka bezłodygowa

Goryczka to rodzaj reprezentowany w naturze przez około 400 gatunków roślin jednorocznych, dwuletnich i bylin. Silnie rosnące gatunki bylinowe wykorzystuje się do sadzenia na rabatach, natomiast niskie gatunki pochodzące z rejonów górskich świetnie nadają się do uprawy w ogrodach skalnych. Bardziej doświadczeni ogrodnicy mogą próbować uprawiać je także w pojemnikach na balkonach i tarasach.

Występująca naturalnie w Alpach i Karpatach goryczka bezłodygowa to wyjątkowo niska bylina górska, osiągająca nie więcej niż 10 cm wysokości. Roślina ta tworzy ciemnozielone liście zebrane w niewielkie, odziomkowe rozety, rozrasta się płasko tworząc niewielkie poduszki. Blaszki liściowe są lancetowate lub eliptyczne, mają do 5 cm długości. W maju i czerwcu z okazałych, wzniesionych pąków rozwijają się bardzo duże (w stosunku do wielkości całej rośliny) trąbkowate kwiaty osadzone na krótkich szypułkach. Kwiaty zwykle tworzą się pojedynczo, mają od 4 do 6 cm długości, są ciemnoniebieskie z zielonymi plamkami oraz ciemniejszymi cętkami i paskami w gardzieli. W zależności od odmiany kwiaty mogą być mniej lub bardziej niebieskie, kobaltowe, błękitne, różowe a nawet białe.

W literaturze fachowej goryczki są prezentowane jako rośliny wymagające, polecane doświadczonym ogrodnikom. Jednak goryczka bezłodygowa jest nietrudna w utrzymaniu, jeśli tyko ma odpowiednie podłoże. Bylina ta preferuje gleby przepuszczalne o małej zawartości wapnia, najlepiej piaszczysto-gliniaste z wysoką zawartością próchnicy. Podłoże powinno być stale umiarkowanie wilgotne, lekko kwaśne, a stanowisko słoneczne, ale nie silnie nagrzewające się. Roślina jest w pełni odporna na mróz, źle jednak zimuje jeśli podłoże jest zbyt wilgotne (wówczas wygniwa).

Goryczki ciekawie prezentują się przede wszystkim w ogrodach skalnych, gdzie można je sadzić pojedynczo lub w niewielkich grupach wśród kamieni. Aby uzyskać szybko efekt kobierca na jeden metr kwadratowy zaleca się sadzenie 16 roślin. Bylinę tę można też sadzić na murkach skalnych oraz na niskich rabatach bylinowych w towarzystwie wolno rosnących roślin, takich jak rojniki, naradka rojnikowata czy acena drobnolistna.

Magnolia 'Gold Star'
Magnolia 'Gold Star'

Duży krzew lub małe drzewo o szerokim pokroju i ozdobnych, żółtokremowych kwiatach pojawiających się przed rozwojem liści. Swoim kształtem przypominają kwiaty magnolii gwiaździstej, składają się z 14 sztywnych, smukłych tepali otaczających zebrane w środku pręciki i słupki, po otwarciu mają około 10 cm średnicy. Krzewy kwitną w drugiej połowie kwietnia, tolerują niewielkie, krótkotrwałe przymrozki. Młode liście rozwijają się po kwitnieniu, mają brązowo-czerwonawe zabarwienie, później zielenieją, są dość duże, skórzaste, pokryte obustronnie delikatnym meszkiem. Drzewo preferuje gleby żyzne, próchniczne, lekko kwaśne, stanowiska słoneczne, osłonięte od wiatru. Odmiana o dobrej mrozoodporności, polecana do sadzenia w miejscach reprezentacyjnych ogrodu, najlepiej jako soliter.